Αγαπητή Α, μπα και σχολιαστές. Δεν ξέρω πού αλλού να απευθυνθώ. Βασίζομαι σε εσάς για κάποια ιδέα, κάποια λύση. Το σεντόνι που ακολουθεί αφορά τη συμπεριφορά ενός ζευγαριού στο οικείο μου περιβάλλον προς τα παιδιά τους. Είναι τρία παιδιά, ένα κοριτσάκι έξι ετών και δίδυμα, αγοράκι-κοριτσάκι, στα 2,5. Αμολάνε τα παιδιά χωρίς να τους μιλήσουν, χωρίς να τους εξηγήσουν, όταν τα παιδιά κάνουν φασαρία ή κάτι λάθος (θα δώσω παραδείγματα πιο κάτω) τους φωνάζουν πάλι χωρίς να εξηγούν, με αποτέλεσμα τα παιδιά να επαναλαμβάνουν τη λανθασμένη συμπεριφορά. Η αφορμή για την εξομολόγηση είναι ένα χθεσινό περιστατικό. Έφτιαξα ένα γλυκό, η δοσολογία όμως βγήκε μικρή. Επειδή έχουν τραπέζι (6 ενήλικες και τα 3 παιδιά), με ρώτησε η γιαγιά των παιδιών “Να πάρω και δεύτερο γλυκό; Γιατί τα παιδιά τρώνε πολύ γλυκό”. Εκνευρίστηκα, και αναγνωρίζω ταυτόχρονα ότι δεν έχω το δικαίωμα να εκνευρίζομαι, γιατί τα παιδιά, και τα τρία, τρώνε το κομμάτι που τρώει ένας ενήλικας και λίγο παραπάνω. Αν είναι δυνατόν. Τι πάει να πει “τρώνε πολύ γλυκό”. Αφού εσείς, γονείς και παππούδες, τους δίνετε το γλυκό, το δικό τους κομμάτι και το δικό σας κομμάτι και όταν λένε οι γονείς “όχι άλλο” συνεχίζετε να τους δίνετε από το δικό σας. Αν πεις στα παιδιά “είστε παιδάκια και πρέπει να τρώτε λιγότερο γλυκό γιατί θα χαλάσουν τα δόντια”, θα τους δώσεις μια εξήγηση και θα κόψεις την ασυδοσία του 1,5 κομματιού (μιλάμε για μεγάλα κομμάτια, η γιαγιά έχει μια περίεργη άποψη για το τι σημαίνει μερίδα). Μπορεί να χρειαστεί να το εξηγήσεις στα παιδιά 20 φορές μέχρι να καταλάβουν ότι δεν κάνει να τρώνε τόσο, αλλά κάποια στιγμή θα το καταλάβουν. Αν δεν τους το εξηγήσεις ποτέ και δεν εφαρμόσεις ποτέ το όχι που λες, δεν υπάρχει περίπτωση να το καταλάβουν ποτέ. Άλλο δείγμα κακής συμπεριφοράς, από τη μάνα: Το καλοκαίρι, μεσημέρι Κυριακής, είχανε τραπέζι. Είχαν αργήσει να γίνουν τα φαγητά και όλοι πεινούσαμε. Δίνει στα δίδυμα από μισό αγγούρι και στη μεγάλη τίποτα. Όταν το παιδί είπε “μαμά πεινάω” η απάντηση ήταν “τι θες; παράταμε”. Σκίστηκε η καρδιά μου. Πέρυσι το παιδί είχε ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα βάρους και άκουγα τη γιαγιά να λέει “θα κάνει δίαιτα το κορίτσι να γίνει όμορφο”. Καράφλιαζα κάθε φορά που το άκουγα. Πέρυσι, πάλι, επιστρέφουν γιαγιά-μαμά-5χρονο από το σούπερ μάρκετ. Το μεσημεριανό ήταν έτοιμο, είχαν πάρει, όμως, και ένα κρουασάν σοκολάτας. Το παιδί άρπαξε το κρουασάν σοκολάτας, η μάνα της της έβαλε τις φωνές χωρίς όμως να πάρει τη συσκευασία από τα χέρια του κοριτσιού και περίμενε μόνο με τη φωνή το παιδί να αφήσει το κρουασάν (αφού ποτέ δεν πιάνουν οι φωνές στο παιδί, ακόμα να το καταλάβει). Κάνω στη μικρή, συνωμοτικά και καλά “έλα να σου πω ένα μυστικό” και της είπα ότι δεν κάνει να τρώμε γλυκά πριν το φαγητό γιατί αν δε φάμε φαγάκι αλλά μόνο γλυκό το στομάχι μας θα πονάει και δε θα μπορούμε να παίξουμε μετά. Η μικρή με έγραψε (λογικό, αφού αυτό έχει μάθει να κάνει με όλους) και έφαγε το κρουασάν. Δείγμα κακής συμπεριφοράς από τον πατέρα: Είχε τη μικρή αγκαλιά και λέει “κοιτάξτε τα καινούρια παπούτσια της μικρής” και πετάγεται η μεγάλη, αυθόρμητα όπως θα έκαναν πιστεύω πολλά παιδάκια της ηλικίας της, και λέει “αυτά είναι τα παλιά δικά μου, τα έδωσα στην αδερφούλα μου” και ο ηλίθιος ο πατέρας της λέει “Σκάσε ηλίθια, σκάσε, θα σου άρεσε εσένα να σου έλεγαν ότι φοράς παλιά παπούτσια;”. Εννοείται ότι η μικρή δεν κατάλαβε τίποτα και συνέχισε να γελάει και μας στέλνει φιλάκια, τη μεγάλη όμως τη λυπήθηκε η ψυχή μου γιατί έβαλε τα κλάματα και πήγε να καθίσει μόνη της. Πήγα μαζί της, την πήρα αγκαλιά, της έδωσα φιλί, της εξήγησα ότι ο μπαμπάς της δεν ήθελε να τη στενοχωρήσει (τι να έλεγα στο παιδί) και ότι δεν ήθελε να αισθανθεί η μικρή άσχημα. Της είπα ακόμη ότι κανείς δε θέλει να φοράει ρούχα που προηγουμένως ανήκαν σε άλλον και δεν ήταν εξαρχής δικά του, για αυτό δεν πειράζει που είπαν στη μικρή ότι είναι δικά της, εμείς ξέρουμε ότι πρώτα ήταν της ίδιας (της μεγάλης). Δε λέω ότι δεν αγαπάνε τα παιδιά τους ή δεν ενδιαφέρονται αλλά δεν ξέρουν καθόλου πώς να χειριστούν το θέμα “παιδιά” και δεν ασχολούνται. Στα μικρά λένε “πάρε αυτό και παίξε”. Μα τι είναι το αυτό, τι χρώμα έχει, τι ήχους βγάζει. Τι πάει να πει “πάρε αυτό και παίξε”; Όταν το μεγάλο κοριτσάκι ήταν τεσσάρων ετών, της πήρα ένα βιβλίο με παζλ πριγκίπισσες Disney (δεν ήθελα κάτι ιντελεκτουέλ αλλά κάτι που εύκολα θα της κέντριζε το ενδιαφέρον γιατί προφανώς το παιδί δεν είχε ξαναδεί παζλ). Είχε χοντρά φύλλα, στη μία σελίδα σύντομη ιστορία και δίπλα παζλ των 9 κομματιών με την πριγκίπισσα. Δεν το είδα πέρα από τη μέρα που της το δώρισα. Και ήμουν στο σπίτι τους δύο μέρες μετά. Όταν ήταν τριών ετών, της πήρα μία εκπαιδευτική κούκλα με διάφορες υφές, καθρέφτη, κοτλέ, βελούδο, πετσετέ κλπ. Μου λέει η μαμά της “ωραίο παιχνίδι, πρέπει να ήταν ακριβό, θα το κρύψω γιατί θα το χαλάσει”. Σοκ εγώ. Μα, λέω, είναι για να το επεξεργαστεί το παιδί, να εξοικειωθεί με τις υφές. Είσαι καλά, μου λέει, θα το χαλάσει, θα της το δώσω όταν μεγαλώσει. Για να μην πω για τη διάκριση που κάνουν στα παιδιά τους. Συμπεριφέρονται στο μεγάλο τους κορίτσι σα να είναι βάρος και αποπαίδι ενώ ο μικρός είναι “λεβέντης, άντρακλας” και η μικρή “πανέμορφη, το καλύτερο παιδί και το πιο ήσυχο”. Κάθε φορά θα πουν ή θα κάνουν κάτι που στα μάτια μου είναι εξωφρενικό. Ξέρω ότι δεν έχω δικαίωμα να παρέμβω. Προσπαθώ να παίρνω στα παιδιά παιχνίδια με εκπαιδευτικό χαρακτήρα μήπως τους δώσω ερεθίσματα αλλά εφόσον οι γονείς δεν ασχολούνται δεν ξέρω αν έχει νόημα. Η μεγάλη κάνει μουτζούρες, κυριολεκτικά μουτζούρες, αντί να κάνει με απλές γραμμές ένα σπιτάκι πχ. γιατί, απλά, κανένας δεν της έχει δείξει πώς να το κάνει και δεν έχει επιμείνει. Η ερώτησή μου είναι: μπορώ να κάνω κάτι; Ξέρω ότι δεν μπορώ να πω στους γονείς ότι είναι απαράδεκτοι και ηλίθιοι αλλά θέλω πολύ. Φοβάμαι μήπως κάπως τους το δείχνω με τη συμπεριφορά μου, ασυνείδητα, και δε θέλω σε καμία περίπτωση να παρεξηγηθώ με αυτούς τους ανθρώπους. Πώς να το χειριστώ; Τι να προτείνω στους γονείς; Αν μπορώ να προτείνω κάτι. Να πω ότι δεν είναι Αθήνα, μένουν όμως κοντά σχετικά. Παλιότερα πρότεινα διάφορες δράσεις για παιδιά σε μουσεία αλλά δεν πήγαν ποτέ, οπότε σταμάτησα.
–Τι να κάνω;
Δεν μπόρεσα να καταλάβω, παρόλο το κατεβατό, ποια είναι η σχέση σου με αυτούς τους ανθρώπους. Τι θα πει «είναι στο οικείο μου περιβάλλον;» Δεν ξέρω γιατί δεν θέλεις σε καμία περίπτωση να παρεξηγηθείς με αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί όχι; Δεν είναι καλοί γονείς, φέρονται απαίσια στα παιδιά τους, δεν σου αρέσει τίποτα από όσα κάνουν αυτοί και οι συγγενείς τους, γιατί είσαστε τόσο κοντά, γιατί ξέρεις τόσα πολλά για την οικογένεια τους, και γιατί σε απασχολεί τόσο πολύ τι κάνουν;
Είναι φίλοι σου; Πώς είναι φίλοι σου αν δεν τους εγκρίνεις ως ανθρώπους; Είναι συγγενείς;
Θα μου πεις τι σημασία, έχει, και θα σου πω, έχει σημασία, γιατί δεν ξέρω για ποιο λόγο πιστεύεις ότι είναι δική σου δουλειά να τους βάλεις στον ίσιο δρόμο. Υπάρχουν άπειρες οικογένειες που λειτουργούν με τρόπο που δεν εγκρίνουμε και όταν δεν υπάρχει περιστατικό κακοποίησης η απάντηση είναι όχι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για το γεγονός ότι άλλοι ζουν τη ζωή τους και ανατρέφουν τα παιδιά τους (το ένα δεν είναι διαφορετικό από το άλλο) με έναν τρόπο που σου προκαλεί απέχθεια.
Αν θέλεις να βοηθήσεις τα παιδιά, μπορείς να το κάνεις αναπτύσσοντας μια προσωπική σχέση μεταξύ τους, ώστε να είσαι θετική επιρροή. Δεν ξέρω αν γίνεται, γι’αυτό αναρωτιέμαι τι σημαίνει «είναι στο οικείο μου περιβάλλον». Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Και να συμπληρώσω κάτι που δεν έχει σημασία. Τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες. Δεν καταλαβαίνουν απαραίτητα κάτι επειδή θα τους το πεις είκοσι φορές, μπορεί να μην το καταλάβουν καθόλου, ποτέ. Αν δεν θέλεις να κάνουν κάτι, φροντίζεις να μην το κάνουν. Εσύ είσαι το ενήλικας, εσύ βρίσκεις το πώς θα γίνει αυτό. Το «μην τρως κρουασάν γιατί θα σε πονέσει η κοιλιά σου» εκτός από ασαφές για ένα παιδί (δεν καταλαβαίνει πολύ καλά τις θεωρητικές συνέπειες, εδώ εμείς δεν τις καταλαβαίνουμε ή τις αγνοούμε), είναι και ψέμα. Προφανώς έχει φάει άπειρες φορές γλυκό πριν το φαγητό και δεν πόνεσε πουθενά. Επίσης, αν ίσχυε, δεν θα ήταν κάτι που πρέπει να πεις ως «μυστικό». Για να μην φάει κρουασάν πρέπει να μην υπάρχει κρουασάν. Παρομοίως, δεν συμφωνώ με την παραδοχή «σε κανέναν δεν αρέσει να φοράει παλιά πράγματα». Δεν έχουν τίποτα το ντροπιαστικό τα μεταχειρισμένα πράγματα, δεν είναι κάτι που πρέπει να κρύβουμε, κάνει κακό και σε αυτόν που τα φοράει, και σε αυτόν που τα χαρίζει.
Με αυτό θέλω να σου πω ότι όπως εσύ βλέπεις εξόφθαλμα λάθη στην ανατροφή άλλων παιδιών, έτσι κάποιος άλλος θα μπορούσε να βρει λάθη σε αυτά που κάνεις εσύ. Όλα όσα λες είναι απαράδεκτα και απελπιστικά, κυρίως το «ηλίθια» που είπε ο πατέρας στο παιδί, αυτό είναι λεκτική κακοποίηση. Αν υπάρχουν τέτοιες ενδείξεις, όμως, η συζήτηση πάει εντελώς αλλού.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα τους πεις “είστε απαράδεκτοι και πρωτόγονοι και οι ψυχοθεραπευτές θα έχουν μεροκάματο και στο μέλλον χάρη σε σας”.
Μετά αυτοί θα σε γράψουν, θα παρεξηγηθείτε και πάπαλα.
Σοβαρά,γιατί είναι ακόμα φίλοι σου αυτοί οι άνθρωποι?
Μόνο εγώ προβληματίζομαι με το ύφος ξερόλα&βικτωριανής δασκάλας της γράφουσας?? Καλά,δεν προβληματίζεται η κατα τ’άλλα «κοντινή που νοιάζεται»με το γεγονός οτι θελει να θεωρει τον εαυτό της θετική επιρροή ενώ φλομώνει τη μικρή στα ψέματα(τα γλυκά πριν το φαγητο προκαλουν πόνο στην κοιλιά)&στην αναπαραγωγή κομπλεξικών συμπεριφορών(είναι όντως παλιά αλλά δεν το λέμε,πιο πολύ κομπλέξ πεθαίνεις δηλ!!)Σε καμία περιπτωση ο πατερας που λεει το παιδί του ηλιθιο με το τροπο που περιγραφεται δεν δικαιολογείται αλλά ως γονιός δε θεωρώ&τη γράφουσα το προτυπο ενηλικα που τρέμει απο ιερή αγανάκτηση για την παρακατιανή συμπεριφορά των ανίδεων γονέων.Ισως αν ασχολιόταν περισσοτερο με τη δική… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω πάθει σοκ με κάποια σχόλια και κυρίως με το σχόλιο της Vicky Kondyli, που επιτίθεται αβέρτα στην γραφούσα η οποία περιγράφει περιστατικά ψυχολογικής και λεκτικής βίας σε μικρά παιδιά. Δεν είναι κακό να νοιάζεται κανείς για άτομα του κοντινού του περιβάλλοντος, και πόσο μάλλον για παιδιά. Αυτό το “και πού να μπλέκεις τώρα” μας έχει φάει σαν κοινωνία. Να μην θέλουμε να μπλεχτούμε όταν βλέπουμε κάτι κακό να συμβαίνει σε καποιον ΑΛΛΟ. Θα συμβούλευα την κοπέλα να δίνει ερεθίσματα και στα τρια παιδιά, όπως είπαν και οι προλαλήσαντες, και αν δει κι άλλα περιστατικά να επέμβει, και αν γίνουν… Διαβάστε περισσότερα »
1. Ολόκληρη παραγραφος για να μας πεις ότι το γλυκό έτσι, το γλυκό αλλιώς κλπ. Αφού καλή μου εσύ το έφτιαξες το γλυκό και βγήκε μικρή η ποσότητα άρα μικρά και τα σερβιριζομενα κομμάτια, σωστα; Εσύ που το έφτιαξες δε το σερβίρες; Ε μην θίγεσαι αν η γιαγιά το παιδιών (μέλλουσα πεθερά σου μυρίζομαι..) πήρε δεύτερο κομμάτι γιατί τα παιδιά τρώνε πολύ γλυκό. Ναι μπορει να υπονοούσε ότι σου βγήκε λίγο το γλυκό! Εκεί πιστεύω επαθες το trigger κι έστειλες και την ερώτηση αλλωστε το είπες και μόνη σου, αλλά περισσότερο για πεθερονυφοθεματα… Μπορεί να πεφτω κι εξω. 😏 Έπειτα… Διαβάστε περισσότερα »
Κατάλαβα πως η σχέση που έχεις με αυτούς, είναι πως είναι οικογένεια του αγοριού σου, γονείς και αδερφός ή αδερφή, και επειδή το πάτε σοβαρά δεν θες να μαλώσεις μαζί τους. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά δεν μου έρχεται κάτι άλλο στο μυαλό. Συμφωνώ με τη Λένα, για το κρουασάν και τα ρούχα! Όντως και εσύ μπορεί να σκεφτείς και να κάνεις λάθη στην ανατροφή των παιδιών… Το παιδί και το σκυλί λένε, όπως το μάθεις! Και είναι αλήθεια… Οπότε εικάζω πως οι γονείς των παιδιών είχαν και οι ίδιοι “απαράδεκτους” γονείς. Και ακολουθούν την ίδια τακτική στα παιδιά τους,… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό σκέφτηκα επίσης για το πώς σχετίζεται, ότι είναι κοντά στην οικογένεια λόγω συντρόφου. Και πως μάς γράφει μάλλον γυναίκα.
Και για να πω και το ακόμα μεγαλύτερο λογικό άλμα:
ίσως να έχει φάει τέτοιο κόλλημα με το τι κάνουν παπούδες και κουνιάδοι γιατί πέρα από όλα, κυρίως αγχώνεται ότι αν κάνει και η ίδια οικογένεια, θα τους τρώει στη μάπα, και της δυσκολεύουν τη ζωή.
Ειναι μαλλον η νονά.
Ειναι σοκαριστικο να βλέπεις μπροστά στα ματια σου να δημιουργούνται ψυχολογικα τραύματα και μάλλον γι’αυτο γράφεις τέτοιο σεντόνι.
Πολύ άσχημη κατάσταση… καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς. Θα συμφωνήσω απόλυτα στο να δημιουργήσεις προσωπική σχέση με τα παιδιά. Λόγω της ηλικίας τους ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι με συχνή συναναστροφή με την οικογένειά,στενή επαφή με τους γονείς δηλαδή. Αν σε ενδιαφέρει να συμβάλλεις στην διαπαιδαγώγηση τους είναι ο μόνος τρόπος. Βάλε ένα πλάνο στο μυαλό σου για το πόσο συχνά μπορείς να τους συναντάς και εφάρμοσέ το πχ μια φορά τον μήνα. Προσπάθησε όσο μπορείς να μην τους κρίνεις,ή τους υποτιμάς φανερά. Είναι απίστευτα δύσκολο με αυτά που μας περιέγραψες, αξίζει όμως να το κάνεις. Αν η στάση… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρετική απάντηση από τη Λένα, όπως συνήθως.
Υπάρχουν πάρα πολλά λογικά άλματα σε όσα εξιστορούνται σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση.
“Δεν τρώμε γλυκό πριν γιατί θα πονάει το στομάχι” σε παιδάκι; Μπορεί να δουλέψει, αλλά θα είναι τελείως τυχαίο. “Δεν καπνίζουμε γιατί θα πεθάνουμε από καρκίνο”, αυτό πώς το βλέπεις; Δουλεύει; Και απευθύνεται σε ενήλικες.
Καταλαβαίνω το γενικότερο προβληματισμό σου, αλλά συμφωνώ με τη Λένα. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που μεγαλώνουν χάλια τα παιδιά τους σε διάφορους βαθμούς, αλλά τι μπορείς να κάνεις; Ανέπτυξε με τα συγκεκριμένα παιδιά όσο μπορείς μια προσωπική σχέση ώστε να έχουν κι άλλα ερεθίσματα, παραδείγματα κλπ μεγαλώνοντας. Μέχρι έκει…
Στο μόνο που διαφωνώ εν μέρει είναι με το “ηλίθια” του πατέρα προς την κόρη. Εκεί θα είχα επέμβει και θα ακύρωνα τον πατέρα μπροστά της λέγοντάς της ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να της μιλάει έτσι και θα τον έβαζα να της ζητήσει συγνώμη.
Έπρεπε να αδειάσεις ένα ποτήρι νερό στα μούτρα του μπαμπά και να του πεις ότι αυτός είναι ηλίθιος. Πες τους το στην ψύχρα “είστε άχρηστοι και ανίκανοι για γονείς” και ας μην ξαναμιλήσετε.
α μάλιστα!
… και τι θα καταφέρει, ακριβώς, μ’ αυτήν την ενέργεια;
εκτός από στιγμιαίο ξεκαύλωμα;
Θα ωφεληθούν τίποτε τα παιδιά;
Θα δει ο πατήρ το φως το αληθινόν;