Αγαπητή «Α, μπα»: Η εξωτερική του εμφάνιση μου δημιουργεί ανασφάλειες

Αμπα καλησπέρα! Θα μπω κατευθείαν στο θέμα γιατί πραγματικά θέλω να ακούσω τη συμβουλή σου. Είμαι 21 κι εδώ κι ένα χρόνο περίπου είμαι με ένα παιδί, συμφοιτητής μου αυτός και συνομήλικος. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο ερωτευμένη με κάποιον και είμαστε πολύ καλά. Θα μου πεις ποιο είναι το πρόβλημα τότε. Ρε συ αμπα νιώθω ότι ζηλεύω -έχω κόμπλεξ κατωτερότητας. Τι εννοώ. Εγώ γενικώς ποτέ δεν ήμουν άτομο που ζήλευε ή που είχε προβλήματα αυτοπεποίθησης. Στο θέμα της ζήλειας δε, ήμουν στο άλλο άκρο, οι φίλες μου πολλές φορές μου έλεγαν ότι είμαι η επιτομή της Σουηδίας. Είχα μέχρι και σχέση στο παρελθόν φαντάσου με τον οποίο ένας συχνός λόγος τσακωμού μας ήταν ότι δεν τον ζήλευα αρκετά λέει, άρα δεν ενδιαφερόμουν αρκετά! Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, εγώ με το πράσινο τερατάκι θέματα δεν είχα ποτέ. Έως τώρα. Το τωρινό μου αγόρι είναι αντικειμενικά (όσο αντικειμενική μπορεί να είναι η ομορφιά) πολύ ωραίος. Υπερβολικά ωραίος. Ο τύπος που αποκλείεται να μην λάβει σωρηδόν γυναικεία βλέμματα όπου κι αν είναι, χωρίς να κάνει τίποτα, απλά γιατί ήταν τυχερός από τη φύση. Εγώ οκ, με θεωρώ μια κανονική κοπέλα, ούτε άσχημη αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι η εμφάνιση μου ήταν το μεγαλύτερο μου προσόν. Ε και μου χει δημιουργηθεί το σύνδρομο “he‘s out of my league “.Έχω γίνει ψιλό παρανοϊκή, θεωρώ ότι ακόμη κι οι φίλες μου θα λένε πίσω από την πλάτη μου “τι της βρήκε “.Χωρίς να έχω βέβαια ενδείξεις για κάτι τέτοιο, γι ‘αυτό και με θεωρώ παρανοϊκή. Περιττό επίσης να σου πω ότι έχω γίνει τέρμα ζηλιάρα. Έχω γίνει αυτά που κορόιδευα, κάνω σκηνές ζηλοτυπίας με το παραμικρό. Χθες ήμασταν σπίτι μου το βράδυ και τον πήρε η αδερφή του κατά τις 1 να τον ρωτήσει αν μπορεί να πάει να την πάρει από κάπου που ήταν γιατί ήταν τύφλα και δεν ήθελε να τη δουν οι γονείς τους έτσι. Ε και όταν γύρισε, αφού την είχε πάει σπίτι, μου ανέφερε όταν τον ρώτησα γιατί άργησε, ότι ήταν μαζί και μια φίλη της μικρής επίσης στην ίδια κατάσταση και την πήγε κι εκείνη σπίτι της. Τι ήθελε και μου το πε, εγώ άρχισα να κάνω ανάκριση και να με ζώνουν τα φίδια για ένα 17χρονο. Νομίζω χτύπησα low point ,αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Το αγόρι μου είναι πολύ cool προς το παρόν, πάντα με καθησυχάζει και κάθε φορά που με πιάνουν τα δικά μου και του λέω πόσο λίγη νιώθω για κείνον μου λέει οτι λέω χαζομάρες, ότι για κείνον είμαι η πιο όμορφη και γενικώς ξέρω ότι είμαι πολύ τυχερή που τον έχω για όλα αυτά που είναι σαν άνθρωπος, σαν χαρακτήρας. Όμως αυτό δεν μου αρκεί για να ξεπεράσω τη ζήλεια μόνιμα. Ξέρω ότι είναι δικό μου το πρόβλημα, δεν φταίει εκείνος που μου δημιουργεί τόσες ανασφάλειες η εξωτερική του εμφάνιση, δεν είναι ότι κάνει και τίποτα άλλο στην τελική, είχα πρώην με συμπεριφορές που έδιναν πολλά περισσότερα δικαιώματα και ποτέ δεν είχα φτάσει σε τέτοια σημεία .Δεν ξέρω τι να κάνω, τον αγαπάω πολύ αλλά ταυτόχρονα αισθάνομαι σαν άλλος άνθρωπος .Πιστεύεις έχω πιθανότητες να ξεπεράσω αυτή την “ανισότητα ” που υπάρχει (στο μυαλό μου τουλάχιστον) και να απολαύσω αυτό που έχουμε?

Κάποιος που είναι 21 δεν είναι και πολύ σοφό να λέει «πρώτη φορά νιώθω έτσι» και «είχα πρώην με συμπεριφορές που έδιναν πολλά περισσότερα δικαιώματα», «οι φίλες μου έλεγαν ότι είμαι η επιτομή της Σουηδίας». Είσαι ένα χρόνο με αυτόν, άρα μιλάμε για ό,τι έκανες πριν τα 20, και, πώς να σου το πω; Δεν ξέρεις ποια είσαι, ακόμα. Τώρα μαθαίνεις. Αν καταφέρεις να σταματήσεις να εκπλήσσεσαι, και χαλαρώσεις από την τεράστια έκπληξη του «πώς το έπαθα εγώ αυτό», ίσως να βγάλεις κάποτε κάποια άκρη. Όχι τώρα, άμεσα. Κάποτε. Η προσέγγιση του εαυτού είναι μια διαδικασία που δεν τελειώνει, αλλά κάποτε θα είσαι σε θέση να εκπλήσσεσαι με μια σου αντίδραση, και αυτή η έκπληξή σου κάποτε θα έχει βάση σε κάτι, σε κάποια δεδομένα.

Άρα, ας πάμε στην αρχή. Είναι η πρώτη φορά που νιώθεις το συναίσθημα της ζήλιας. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το νιώσεις. Τώρα κατά πόσο είναι αυτός τόσο ωραίος, και εσύ τόσο λιγότερο ωραία, επέτρεψέ μας να κρατάμε μικρό καλάθι, έχουμε ακούσει πολλές φορές για «αντικειμενικά πολύ ωραίους» και μετά μισοκλείναμε τα μάτια αναρωτώμενοι μήπως δεν βλέπουμε κάτι καλά. Κατά πόσο αυτός δεν δίνει δικαίωμα να ζηλεύεις, και κατά πόσο είναι καλή ιδέα να λες σε κάποιον, σε οποιονδήποτε κάποιον «πόσο λίγη αισθάνεσαι γι’αυτόν», όλα αυτά είναι θέματα που θα ξεκαθαρίσουν αφού μαζέψεις κι άλλες εμπειρίες. Πιστεύω ότι έχεις πιθανότητες να ξεπεράσεις αυτή τη ανισότητα, ναι, αλλά δεν μπορώ να σου το υποσχεθώ, όπως καταλαβαίνεις. θα το καταφέρεις μόνο αν ψάξεις μέσα σου και καταλάβεις από πού έχει προκύψει αυτή η αίσθηση ανεπάρκειας, και για να σε προλάβω, όχι, δεν έχει προκύψει επειδή αυτός είναι τόσο ωραίος.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News