Αγαπητή «Α, μπα»: Τα προβλήματα άρχισαν όταν το ανακοίνωσα επίσημα στους δικούς μου

Αγαπημένη μου Άμπα καλησπέρα.Ελπίζω να σαι καλά κι εσύ και οι δικοί σου. Είμαι 26 χρονών και πριν λίγες εβδομάδες ο σύντροφός μου μού έκανε πρόταση γάμου.Είμαστε 4 χρόνια μαζί,εκείνος είναι 35.Εκείνος κατοικεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη,όπου εγώ σπούδαζα κι έτσι γνωριστήκαμε.Ωστόσο εγώ 1 χρόνο μετά τη γνωριμία μας τελείωσα με τις σπουδές μου και γύρισα στην Αθήνα από όπου κατάγομαι,οπότε επί μία 3ετία έχουμε σχέση από απόσταση.Αυτό ποτέ δεν μας πείραξε,κυρίως γιατί εγώ τουλάχιστον ένιωθα ότι λόγω του επαγγέλματός του έτσι κι αλλιώς σαν να είχαμε σχέση από απόσταση θα ήταν και στην ίδια πόλη να μέναμε οπότε μικρό το κακό(είναι ναυτικός).Εξάλλου όταν ήταν σε “άδεια” ή εγώ ανέβαινα ή εκείνος κατέβαινε.Θα μου πεις ποιο είναι το θέμα σου τότε. Όπως σου ‘πα ,αποφασίσαμε ότι του χρόνου θα παντρευτούμε..Ήταν κάτι που συζητούσαμε καιρό και φυσικά είχε προκύψει και το ερώτημα του που θα μείνουμε.Πάντα κι εκείνος αλλά και εγώ είχαμε σαν δεδομένο ότι εγώ θα πάω Θεσσαλονίκη και θα χτίσουμε εκεί την κοινή μας ζωή.Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα ότι πιεζόμουν σχετικά με το ζήτημα:η πόλη μ’αρέσει πολύ,πέρασα 5 εκπληκτικά χρόνια εκεί κι ακόμη και πριν τον γνωρίσω έλεγα ότι είναι η μόνη πόλη στην Ελλάδα πέραν της Αθήνας που θα μπορούσα να με φανταστώ να μένω μόνιμα.Έπειτα ο σύντροφός μου έχει αγοράσει εκεί ένα πάρα πολύ όμορφο σπίτι από πριν με γνωρίσει ενώ εγώ στην Αθήνα δεν έχω κάποιο περιουσιακό στοιχείο πέραν του πατρικού μου που όμως είναι ένα σχετικά μικρό σπίτι που κατοικούν οι γονείς μου.Τουτέστιν εάν μέναμε εδώ θα έπρεπε ή να αγοράσουμε άλλο ή να νοικιάσουμε.Τέλος εγώ τώρα τελειώνω το μεταπτυχιακό μου,δεν έχω κάποια δουλειά να με κρατάει εδώ,για την ακρίβεια ακόμη πάνω στο αντικείμενό μου δεν έχω δουλέψει.Και γενικώς οι σπουδές μου είναι τέτοιες που η αναζήτηση εργασίας είτε εδώ είτε εκεί δεν νομίζω ότι θα χε ουσιαστική διαφορά,άσε που εν τέλει αποσκοπώ στο να ανοίξω κάτι δικό μου(είμαι φαρμακοποιός). Όπως σου είπα λοιπόν,εγώ την μετακόμιση την θεωρούσα κάτι αυτονόητο.Τα προβλήματα άρχισαν όταν το ανακοίνωσα επίσημα στους δικούς μου.Το πρώτο θέμα προέκυψε με τους γονείς μου.Ενώ λατρεύουν τον σύντροφό μου και χάρηκαν πολύ που θα παντρευτούμε,όταν τους είπα ότι σκοπεύουμε να ζήσουμε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη αντέδρασαν λες και τους είπα ότι πάω στη βόρεια Κορέα.Η μαμά μου άρχισε να μου λέει ότι θα το μετανιώσω πικρά,ότι η δουλειά του άντρα μου είναι τέτοια που θα περνάω πολύ καιρό μόνη σε μια άγνωστη πόλη κι ότι με αυτές τις συνθήκες όταν κάνω και παιδιά δεν την γλιτώνω την κατάθλιψη και θα μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή.Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι η πόλη δεν μου είναι άγνωστη,αλλά ήταν σαν να μιλάω σε τοίχο.Αλλά οκ ξέρεις τι,την αντίδρασή της όπως και την παρόμοια,πιο ήπια,του πατέρα μου την περίμενα,είμαι και μοναχοπαίδι και ήξερα ότι δεν θα τους καλοφαινόταν η ιδέα.Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έχω σκεφτεί κάτι υπερβολικά επιφανειακά όταν μίλησα με τις 2 κολλητές μου.Περίμενα ότι θα ήταν υποστηρικτικές αλλά μόνο υποστήριξη δεν είχα.Άρχισαν να μου λένε τα ίδια με τους γονείς μου,ότι κάνω υπερβολικά μεγάλη θυσία,ότι ούτε η εργασία του άντρα μου τον δεσμεύει στη Θεσσαλονίκη κι αφού οικονομικό πρόβλημα δεν υπάρχει(είναι αλήθεια αυτό) θα μπορούσαμε να αγοράσουμε ή νοικιάσουμε κάτι εδώ.Μες τις άκρες μου είπαν κι εκείνες ότι μπορεί να πέρασα ωραία σαν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη αλλά ήταν επειδή είχε ημερομηνία λήξης,κι ότι αν κάνω το βήμα να πάω εκεί μόνιμα θα το μετανιώσω. Περιττό να σου πω ότι με έβαλαν σε δεύτερες σκέψεις.Έχω πάρει εγώ πολύ αψήφιστα το γεγονός ότι θα αφήσω πίσω τη ζωή μου στην Αθήνα ή εκείνοι είναι υπερβολικοί?Εγώ ούτε σαν θυσία το νιώθω,ούτε το βρίσκω κάτι τόσο τρομερό,τι να πουν κι άλλοι που μεταναστεύουν σε άλλες χώρες.Αλλά από την άλλη σκέφτομαι μήπως όντως τώρα είμαι τυφλωμένη από έρωτα και πάρω μια απόφαση που αργότερα θα μετανιώσω..Ο σύντροφός μου είναι σε ταξίδι οπότε δεν έχουμε συζητήσει τίποτα προς το παρόν για τις δεύτερές μου σκέψεις.

– Πελαγωμένη

Οι δεύτερες σκέψεις ήρθαν για να μείνουν, ε. Για την έκφραση λέω. Ας είναι.

Κανείς δεν μπορεί να σου πει τι θα μετανιώσεις ή τι θα νοσταλγήσεις. Δεν φαντάζεσαι πόσες φορές άκουσα ότι τα μαθητικά χρόνια είναι τα πιο ωραία και θα θέλω να γυρίσουν πίσω όταν παραπονιόμουν για το σχολείο. Ε, ακόμα βλέπω εφιάλτες ότι πρέπει να ξαναπάω σχολείο και ξυπνάω με πανικό και μου παίρνει ώρα να συνέλθω, τόσο πολύ πέτυχαν την πρόβλεψη. Δεν φαντάζεσαι πόσες φορές άκουσα ότι οι πρώτοι μήνες του μωρού είναι υπέροχοι και θα τους θέλω πίσω όταν παραπονιόμουν για την κούραση. Ε, δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ χαίρομαι που είναι στο παρελθόν και απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ από αυτή την κατάσταση και το μωρό γίνεται σιγά σιγά παιδί.

Κατάλαβες πού το πάω. Όταν σου λένε τέτοια, μιλάνε για τον εαυτό τους. Καλά και άγια είναι όλα όσα αισθάνονται για τα σχολικά τους χρόνια, για τους πρώτους μήνες του μωρού, ή για την απόφαση να μείνουν κοντά στη μαμά ή όχι, αλλά δεν εφαρμόζονται σε όλους τους ανθρώπους. Άλλοι πάνε στο εξωτερικό και περνάνε όλα τους τα χρόνια με άλλους Έλληνες αναλύοντας πόσο γίδια είναι οι Άγγλοι/Γάλλοι/Γερμανοί/Ολλανδοί, άλλοι πάνε στο εξωτερικό και αποφεύγουν να λένε από πού είναι, τόσο μαύρη πέτρα ρίχνουν. Θα έπρεπε να ξέρεις τι είσαι και να μην αμφιβάλλεις τόσο εύκολα από το μακρύ και το κοντό του καθένα.

Οι γονείς σου δε, έχουν πολύ συγκεκριμένους – και ιδιοτελείς – λόγους που δεν θέλουν να φύγεις. Αγαπάμε τη μανούλα, αλλά η μανούλα που δεν λέει «παιδί μου εγώ στηρίζω ό,τι και να αποφασίσεις», είναι κι αυτή καλή μανούλα, αλλά εκτός από ενήλικας είναι και λίγο παιδί, οπότε έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News