Aπό πιτσιρίκι ακόμα θυμάμαι τον πατέρα μου με απλωμένα χέρια να μου λέει έλα να σε κάνω μια αγκαλιά και εγώ να φωνάζω όχι δεν θέλω, άσε με. Κάθε βράδυ μόλις έπεφτα στο κρεβάτι μου για ύπνο φώναζα από μακρυά καληνύχτα μαμάαα. Η μαμά μου μια μέρα μου είπε πως ο μπαμπάς μου της έκανε παράπονο που δεν λέω και καληνύχτα μπαμπά και από την επόμενη νύχτα κιόλας το σλόγκαν έγινε καληνύχτα μαμάααα ,καληνύχτα μπαμπάα. Ουσιαστικό παράπονο ως ενήλικη πλέον από τον πατέρα μου δεν έχω, κατάλαβα πως η παιδική άρνηση απέναντι του ήταν γιατί ενώ μας αγαπούσε ,και εμένα και την αδερφή μου, ποτέ δεν είχε τρόπο να μας προσεγγίσει,να μας το δείξει χειροπιαστά ρε παιδί μου. έλειπε όλη μέρα στη δουλειά και όταν επέστρεφε πήγαινε καφενείο με φίλους. Φώναζε στη μαμά μου ανά περιόδους και πραγματικά της μιλούσε άσχημα πολύ( κάποιες βρισιές και μόνο που τις ακούω σήμερα από όλους ανθρώπους, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα γοερά). Θυμάμαι πως φοβόμουν πολύ όταν συνέβαινε αυτό. Δεν μας έλειψε τίποτα ποτέ.Δεν μας μάλωσε ποτέ. Δεν μας στερήθηκε καμία ελευθερία ( σε λογικά πλαίσια πάντα). Πριν 10 χρόνια διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή (ήταν σε φάση μανίας ,όταν διαγνώστηκε) η οικογένεια κλονίστηκε, παραλίγο η επιχείρηση τους να πάει για φούντο. Η μαμά μου τα ανέλαβε όλα και εγώ δεν ξέρω πως τα κατάφερε και ακόμα λειτουργεί, με χρέη μεν αλλά τα παλεύει. Και εγώ και η αδερφή μου είμαστε ανεξάρτητες οικονομικά. Το σκηνικό στο σπίτι έχει πλέον αλλάξει. Ο πατέρας μου ήπιος σαν αρνί από την αγωγή και αδιάφορος για την δουλειά, ενώ η μαμά μου τραβάει το μανίκι μόνη της (και με νεύρα τσατάλια κάθε μέρα).Εμείς δεν μένουμε μαζί τους και έχουμε τις δουλειές μας. Κάθε μέρα σχεδόν με παίρνει τηλέφωνο ο μπαμπάς μου να μου πει καλημέρα. Νοιώθω τύψεις γιατί ενώ πιστεύω πως τον αγαπάω, δεν τον λαχταρώ καθόλου, δεν τον λαχτάρισα ποτέ ίσως. Φοβάμαι πως αν φύγει( μπορεί να φύγω και εγώ πρώτη who knows) θα νιώσω πως είχα ευκαιρίες να πάω πιο κοντά του και δεν τις εκμεταλλεύτηκα ποτέ.Οι γονείς μου είναι 60αρηδες και εγώ στα 30. Μπορώ να αλλάξω κάτι;
Είναι από τις περιπτώσεις που εσύ και μόνο εσύ ξέρεις αν θέλεις να αλλάξεις κάτι. Λες πως δεν είσαι κοντά στον πατέρα σου, πως δεν ήσουν ποτέ, αλλά ποιος σου εγγυάται πως όταν έρθεις πιο κοντά, θα σου αρέσει αυτό που θα αντικρίσεις; Είναι πολύ συνηθισμένο οι γονείς μας να είναι άνθρωποι που δεν γνωρίσαμε ποτέ πραγματικά και σε βάθος, ακόμα και σε επιτυχημένες και ζεστές σχέσεις γονέα- παιδιού. Είναι πολύ συνηθισμένο επίσης μεγαλώνοντας να βλέπουμε στοιχεία στον χαρακτήρα του γονέα μας που αρνούμασταν να δούμε όταν ήμασταν παιδιά. Είσαι έτοιμη για αυτές τις προκλήσεις; Το να έρθεις πιο κοντά του, είναι κάτι που θες πραγματικά, ή είναι κάτι που θα κάνεις μόνο και μόνο γιατί είναι γονιός σου και του έχεις κάποιου είδους υποχρέωση; Ή μήπως τον λυπάσαι που δεν έλαβε ποτέ την αγάπη σου όπως την ήθελε; Μην ξεχνάς την ευθύνη που είχε στη μεταξύ σας σχέση. Είναι πιθανό από τα λόγια σου, πως δεν έχεις συγχωρήσει τον μπαμπά σου για τη συμπεριφορά του στη μητέρα σου, όσο και αν πιστεύεις το αντίθετο. Όπως έχω ξαναγράψει εδώ, είναι σημαντικό για σένα να συγχωρέσεις, όχι για να αγαπήσεις τον άλλον, αλλά για να νιώθεις εσύ καλύτερα και να προχωρήσεις στη ζωή σου χωρίς βαρίδια.
Αν θες να αλλάξεις κάτι, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ξέρεις κάτι; Δεν είναι ανάγκη να έρθεις πιο κοντά, να τον αγαπήσεις παραπάνω αν δεν ειναι κάτι που δε σου βγαίνει. Μπορείς όμως να τον γνωρίσεις περισσότερο. Να τον ρωτήσεις για τη δική του παιδική ηλικία ή πώς βίωσε την εποχή μου μεγάλωνε εκείνος. Καμιά φορά επίσης το context στο οποίο μεγάλωσε κανείς μας κάνει να κατανοούμε περισσότερο για το πώς κατέληξε σε κάποιες συμπεριφορές. Δεν ξέρω αν θα φτάσεις στη συγχώρεση ή στην αποδοχή – και δεν είναι αυτό το ζητούμενο- αλλά σίγουρα θα σου έχουν λυθεί πολλές απορίες.
Εγώ βλέπω έναν πατέρα που αγαπά τα παιδιά του. Λες ότι σε παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα και σε καλημερίζει. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε σκέφτεται και λαχταρά να ακούσει κάθε μέρα τη φωνή σου ? Τώρα αν εσύ θυμάσαι κάποιες βρισιές, το πιο πιθανό να ήταν και από την ασθένεια που έχει. Αυτά περάσανε, συγχώρεσε και ρίξτου και ένα χαμόγελο του ανθρώπου.
Εξαιρετική απάντηση!
Εγω δυστυχως ανακαλυψα γυρω στα 20 μου οτι ο πατερας μου απατουσε τη μητερα μου κι ετσι αναγκαστηκε να μου το παραδεκτει. Μαλιστα αποφασισε να μου πει οτι δε θα μου απολογηθει γι αυτο που εκανε, δε μου χρωστουσε καμια συγγνωμη. Στη μητερα μου δεν το ειπα ποτε, δεν τον συγχωρεσα ποτε και η σχεση μου μαζι του δεν εγινε ποτε ξανα η ιδια. Ήταν η στιγμη που για μενα επεσε απ το βαθρο που τον ειχα τοποθετησει τα προηγουμενα χρονια. Νομιζω οτι ηταν η μεγαλυτερη απογοητευση που εζησα.
Ωχ παιδια απολογουμαι, νομιζα οτι εγραφα σε αλλο ποστ. Λαθος λαθος.
Ξέρει κάποιος από που είναι αυτή η φωτογραφία; Έχω την εντύπωση ότι την έχω δει σε κάποιο παιδικό βιβλίο.
https://www.instagram.com/vskafandre/
Όντως έχει κάτι από εικονογράφηση βιβλίου!