Αγαπητή Α μπα, αρχικά συγχαρητήρια για το έργο σου, είναι πολύ σημαντικό! Ο δικός μου προβληματισμός έχει να κάνει με την ανατροφή των παιδιών. Έχω δύο μικρά κορίτσια, 5,5 και 2,5 ετών και αυτό που πρωταρχικά θέλω για την ανατροφή τους είναι να γίνουν άνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους και που πάνω από όλα έχουν αυτοπεποίθηση και πίστη στον εαυτό τους και τις ικανότητές τους. Πιστεύω ότι αυτά είναι η βάση για να έχουν μια ευτυχισμένη ζωή και η στήλη σου με βοήθησε πολύ στη συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας. Προσπαθώ όσο γίνεται να το καταφέρω αυτό, για παράδειγμα τις ενθαρρύνω να κάνουν πράγματα, όταν δεν πετύχουν κάτι ή κάνουν κάτι λάθος δεν τις κακολογώ αλλά τους λέω δεν πειράζει θα το ξαναπροσπαθήσεις, τις επαινώ όταν πετυχαίνουν κάτι. Από την άλλη βλέπω τη μεγάλη να θέλει να τα παρατάει όταν κάτι πάει στραβά ή όταν δεν τα πάει καλά σε μια δραστηριότητα, φοβάμαι μήπως τα πολλά ‘μπράβο’ την έχουν κάνει να νομίζει ότι πρέπει να είναι τέλεια; Στις περιπτώσεις που ήθελε να τα παρατήσει ήμουν διχασμένη, να την πιέσω να συνεχίσει μια δραστηριότητα που δεν της αρέσει και δεν είναι και τόσο σημαντική ή να την αφήσει; Τελικά στην συγκεκριμένη περίπτωση την συνέχισε και σταμάτησε στο τέλος της σεζόν. Φυσικά δεν θα συνεχίσει, αλλά δεν ήθελα και να την παρατήσει στη μέση, για να καταλάβει ότι δεν τα παρατάμε έτσι εύκολα και προσπαθούμε και επίσης δεν πειράζει να μην είμαστε τέλειοι σε όλα. Η ερώτηση λοιπόν είναι τι μπορεί να κάνει ένας γονιός για να δυναμώσει την αυτοπεποίθηση του παιδιού του και επίσης τι κάνουμε στις περιπτώσεις που το παιδί θέλει να τα παρατήσει όταν δεν τα πάει κάπου καλά; Ευχαριστώ!
– Προβληματισμένη μαμά
Αυτό που έχω διαβάσει σχετικά, με το οποίο συμφωνώ, είναι ότι η ενθάρρυνση και η επιβεβαίωση από τους γονείς πρέπει να γίνεται για την προσπάθεια, και όχι μόνο για την επιτυχία. Μάλιστα, για την επιτυχία η επιβράβευση πρέπει να είναι μετρημένη, εκτός αν πρόκειται για κάτι πραγματικά ξεχωριστό, και όχι για κάτι που είναι υποχρέωση του παιδιού ή για κάτι που δεν χρειάστηκε πολλή προσπάθεια.
Αν δίνεις συγχαρητήρια μόνο για τις επιτυχίες και η αντίδραση σου στην αποτυχία είναι «δεν πειράζει, θα ξαναπροσπαθήσεις», τότε αυτό που λες στο παιδί είναι ότι πειράζει. Πειράζει, και θα σταματήσει να πειράζει μόνο όταν το παιδί τα καταφέρει. Πρέπει να δώσεις την ελευθερία να μην ξαναπροσπαθήσει. Δεν χρειάζεται να ξαναπροσπαθήσει για τα πάντα, πόσο μάλλον για δραστηριότητες που ξεκίνησε δοκιμαστικά και μετά κατάλαβε ότι δεν ταιριάζουν, δεν προσφέρουν την χαρά και την απόλαυση που περίμενε το παιδί.
Η επιμονή και η προσήλωση στον στόχο είναι συνώνυμο της επιτυχίας, αυτό είναι αλήθεια. Σκέψου όμως τον εαυτό σου. Για πόσα πράγματα μπορείς να επιμείνεις και να αντέξεις την αποτυχία; Πόσους στόχους έχεις βάλει στη ζωή σου, που δεν παρατούσες με τίποτα; Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί οι στόχοι, και είναι λογικό, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Δεν γίνεται να έχεις ως στόχο να τα πας καλά σε οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο σου, ειδικά όταν είσαι παιδί και εξερευνάς τις δυνατότητες σου. Τώρα τα παιδιά βρίσκονται σε φάση εξερεύνησης. Η προσπάθεια για κάτι καινούριο είναι από μόνη της αξιέπαινη.
Είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσεις πού πρέπει να επιμείνεις και γιατί, πώς να κρατήσεις την ισορροπία μεταξύ των απαραίτητων και των μη απαραίτητων, αλλά ειδικά για το μεγαλύτερο θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο, γιατί πλέον ίσως να έχει φανεί μια κλίση, μια ευχέρεια σε κάποιον τομέα. Αυτό που είναι τρομερό εμπόδιο σε αυτή την διαδικασία είναι να μην σπρώχνεις εσύ προς την κατεύθυνση που θα ήθελες εσύ να πάει το παιδί, παραβλέποντας τα σημάδια που δείχνουν αλλού. Ξέρεις τι εννοώ. Το παιδί που είχε ταλέντο στο μπαλέτο, αλλά η μαμά επέμενε να πάει σε ομάδα μπάσκετ, γιατί «δεν είναι καλό στις ομάδες». Η αυτοπεποίθηση έρχεται μέσα από την επιτυχία, αλλά η επιτυχία προϋποθέτει και μια φυσική ευχέρεια, μια εσωτερική τάση, μια εσωτερική ανάγκη. Αν αποτρέψεις το παιδί από το μπαλέτο, στο οποίο αισθάνεται άνετα, και επιμείνεις στο μπάσκετ, είναι πολύ απίθανο να αποκτήσει αυτοπεποίθηση μέσα από κάτι που δεν επιθυμεί, που δεν κάνει καλά, που δεν μιλάει μέσα του.
Είναι πολύ δύσκολο να πειθαρχήσεις και να προσπαθήσεις να γνωρίσεις το παιδί σου σα να είναι ένας άγνωστος, αντί να προσπαθήσεις να το φέρεις στα μέτρα σου, εκπληρώνοντας τις δικές σου προσδοκίες, πολεμώντας τις δικές σου προκαταλήψεις – πχ τι να το κάνει το μπαλέτο, δεν χρειάζεται πουθενά, ενώ το μπάσκετ χτίζει χαρακτήρα. Οπότε, και πάλι η απάντηση είναι στην δική σου αυτογνωσία. Είσαι αρκετά ισορροπημένη ώστε να μην περιμένεις ολοκλήρωση από τα παιδιά σου; Ώστε να μην παίρνεις τις δικές τους αποτυχίες προσωπικά; Αν ναι, η διαδικασία είναι αρκετά πιο εύκολη για όλους.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Καμιά φορά αναρωτιέμαι, αν όντως η παιδική ηλικία είναι η πιο ανέμελη φάση της ζωής ενός ανθρώπου. Διαβάζοντας την ερώτηση σκεφτόμουν ότι κάποτε τα παιδιά ήταν πράγματι ανέμελα. Τότε που οι γονείς τους τα γεννούσαν και μετά ό,τι έβρεχε κατέβαζε. Μετά, αφού μπήκαν μερικά πράγματα σε σειρά στην κοινωνία και δεν ήταν η κάθε μέρα ένας μόχθος, η μόρφωση των παιδιών ήρθε επιτέλους στο επίκεντρο και πλέον δεν ήταν επιλογή το να μην τελειώσει ένα παιδί το σχολείο. Μετά, το να μην πάρει ένα χαρτί. Μετά το να μη μάθει μια ξένη γλώσσα, μετά δυο γλώσσες. Μετά οι Δραστηριότητες. Και… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο ωραίο σχόλιο;;Πόσο;Πραγματικά υπέροχο
Ω, σ’ευχαριστώ πολύ! Εννοείται μιλώ εκ του ασφαλούς, έξω απ’το χορό χειροκροτάς μια χαρά, με την ελπίδα ότι δίνεις στους χορευτές δύναμη και ρυθμό αλλά και να χάσεις το ρυθμό, δε θα χαλάσει ο χορός, όπως αν χορεύεις και χάσεις το βήμα σου. Παρατηρώ χρόνια γονείς και παιδιά γύρω μου και είναι πάντα το ίδιο εντυπωσιακό, πώς *όλοι* απορούν με τα δεύτερα και κάτω παιδιά τους, που είναι (συνήθως) λιγότερο κουραστικά από τα πρώτα, τρώνε καλύτερα, κοιμούνται καλύτερα, δεν κολλάνε σαν βδέλλες. Που το πρώτο είναι το τελειομανές, το συνεσταλμένο, το “υπεύθυνο”, το σοβαρό. Το λιγότερο ανέμελο, με δυο λόγια.… Διαβάστε περισσότερα »
Σκεφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό αυτά που λες, αγαπητή Πόντια. Τώρα τελευταία που διαρκώς κάνω έναν αγώνα να είμαι καλύτερη μαμα -πώς να της απαντήσω, πώς να της πώ όχι, πόσο να την πιέσω, τί είναι σημαντικό κτλ κτλ. Κι αναρωτιέμαι αν ήταν καλύτερα παλιότερα που όχι μόνο δεν ασχολιόντουσαν με τόσα “σωστά” αλλά δεν τα ήξεραν καν. Όμως απο τον παλιό εκείνο καιρό προκαλούνταν διάφορες πληγές και λάθη στις προσωπικότητες των τότε παιδιών. Και τώρα που έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με το να κάνουμε το καλύτερο δυνατό σαν γονείς, αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, να δώσουμε όσο το δυνατόν… Διαβάστε περισσότερα »
Marina, ίσως δεν το αποτύπωσα καλά με τον τρόπο μου. Μόνο του σκαρφαλώνει το παιδί, δεν το κρατάει η μαμά του από το χέρι. Δεν το τραβάει από χέρι, ούτε του ανοίγει τον δρόμο. Είναι πίσω του, ώστε να μη φοβάται ότι αν πέσει, θα πιάσει πάτο, θα σκοτωθεί-άντε να το πω. Γιατί αν φοβάσαι ότι θα σκοτωθείς, δεν σκαρφαλώνεις καν, κάθεσαι κάτω και βλέπεις τους άλλους ν’ανεβαίνουν και λες πωπω, πώς δεν φοβούνται. Και έτσι, κατά την παιδική ηλικία, μαθαίνεις να μη φοβάσαι το σκαρφάλωμα και όταν πια έχεις γίνει ενήλικας, τότε που δεν ΠΡΕΠΕΙ να είναι ο γονιός… Διαβάστε περισσότερα »
🙂 απο “σ αγαπω” αλλο τίποτα! “Γιατι΄σ αγαπω” και σ αγαπω ετσι, και γιοβετσι, κι οταν κλαις, κι οταν θυμωνεις κι οταν με κουραζεις κι οταν φωναζεις και δεν μπορει τιποτα που θα κανεις ή εκανες να με κανει να μην σ αγαπω. Το καλύτερο δυνατό και το πιο σημαντικό και ένα απο τα πιο σημαντικά για την αυτοπεπείθηση του παιδιου, για να μη βγαίνουμε εκτός θεματος
Α ρε Πόντια, που πετάς μια ατάκα στο τέλος, συμπυκνώνοντας σοφία σε δύο μόνο λέξεις.
Ρε συ τι ωραία που τα διατύπωσες! σε έκανα add :))))
“Αλλά κανείς δεν είναι πια όσο ανέμελος χρειάζεται, ώστε να προλαβαίνει να είναι και ευτυχισμένος. Και λέγοντας ευτυχισμένος εννοώ όχι δυστυχισμένος, όχι στην τσίτα, όχι ρομπότ.”
Το διαβάζω κ το ξαναδιαβάζω και σκέφτομαι ότι πάει εμείς, το χάσαμε, αλλά πώς να τα καταφέρουμε να μην βάλουμε τα παιδιά μας σε αυτό το λούκι από νωρίς, και φοβάμαι πως δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε γιατί αυτή η ζωή, αυτή η κοινωνία, αυτή η πόλη μας ρουφάνε και μας απομυζούν.
Αχ βρε Πόντια, τι έγραψες…
πόντια, σε αγαπώ.
πολλές φορές σε κάνω αόρατες αγκαλιές – ελπίζω πως φτάνουν με κάποιο τρόπο σε σένα.
σοφή κι ευαίσθητη πάντα.
Πόντια, τα σέβη μου!
Ρε παιδιά, με συγκινείτε! Δεν είμαι σίγουρη ποτέ ότι φαίνεται η αισιοδοξία μέσα από αυτά που γράφω, γιατί αυτά τα ίδια είναι κομματάκι στενάχωρα. Όπως στεναχώρησα και τη Lenio, που θέλω να της πω ότι τίποτα δε χάσαμε. Δεν υπήρξα ποτέ ανέμελη, σε καμιά ηλικία. Χθες όμως θυμήθηκα πόσες βαλβίδες εξαέρωσης επινοούσα κάθε φορά. Κάποτε, καθώς τακτοποιούσα το σπίτι, έπεσα πάνω στ’αποκριάτικα των ανεψιών μου. Ξέρεις, αυτά που πάτε “στη γιαγιά”, γιατί πάλιωσαν 😛 Εκείνο το βράδυ πήγα στον μπαμπά μου τον δίσκο με το φαγητό ντυμένη Γιοκαρίνης. Κάποιο άλλο με μια αράχνη στο κεφάλι. Δεν ήταν από γαματοσύνη και… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ βρε πόντια, είναι κάποια πράγματα που από πάντα λες “εγώ αυτό θα το κάνω έτσι”. Και μετά μπαίνεις στο λούκι και δεν καταλαβαίνεις για πότε κάνεις το αντίθετο. Ωστόσο, μια στο τόσο, εκεί που πιέζομαι και πιέζω, σταματάω και θυμάμαι ότι είναι μικρά. Και χαλαρώνω κι αρχίζω να κάνω βλακείες μόνο και μόνο για να τα βλέπω να γελάνε. Και όταν γελάνε τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.
Τελικά μάλλον έχεις δίκιο, τίποτα δεν χάσαμε. Ίσως πλέον την ανεμελιά να την βιώνουμε μέσα από το δικό τους γέλιο και τη δική τους χαρά. Ωραία είναι κι έτσι!
Μα κι εγώ αυτά εννοώ. Μικρά αναπάντεχα κονφετί από το πουθενά. Μια στο τόσο, με την ευχή από μένα να γίνουν μια την ημέρα. 🙂
Να είσαι καλά!
Θυμάμαι όταν ο μεγάλος μου γιος έδινε πανελλήνιες, για πρώτη φορά, (θα το εξηγήσω) είχε πολύ άγχος, αν και ήταν εξαιρετικός μαθητής. Τότε θεώρησα σωστό να του πω το εξής. “Δεν έχει καμιά σημασία για μένα αν περάσεις ή όχι. Είσαι το παιδί μου και θα σε αγαπώ το ίδιο. Για μένα σημασία έχεις ΕΣΥ”. Ο γιος μου πέρασε σε μια από τις καλύτερες σχολές, 4 χρόνια μετά τα παράτησε γιατί δεν τον εξέφραζε, πήγε ξανά φροντιστήριο 1 χρόνο, έδωσε ξανά, πέρασε σε σχολή της αρεσκείας του, την τελείωσε, όλα μια χαρά. Ποτέ όμως δεν του είπα, απέτυχες, δεν προσπάθησες,… Διαβάστε περισσότερα »
Θέλει λίγο να χαλαρώσουμε. Τι περιμένουμε από το 5χρονο; να αποδείξει οτι είναι μαχητής της ζωής όταν κάνει πιρουέτες στο μπαλέτο;
Συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα λέτε, αλλά μια μικρή επισήμανση, κυρίως γιατί είπατε ότι είστε εκπαιδευτικός. Λέτε “προς Θεού μη στέλνετε τα παιδιά για αγγλικά πριν την τρίτη δημοτικού. Κανένα νόημα δεν έχει και τζάμπα τα φορτώνετε με υποχρεώσεις”. Οποιοσδήποτε (ψυχο)γλωσσολόγος ή ψυχολόγος θα σας πει ότι προφανώς και έχει νόημα και μάλιστα μεγάλο. Η κατάκτηση της δεύτερης/ξένης γλώσσας είναι πιο επιτυχής όταν ξεκινά νωρίς και οι simultaneous δίγλωσσοι (δηλαδή δίγλωσσοι από την γέννηση ή από πολύ νωρίς) έχουν μεγαλύτερη γκάμα γνωστικών πλεονεκτημάτων στην υπόλοιπη ζωή τους. Τα πλεονεκτήματα αυτά αφορούν τόσο σε γνωστικές διαδικασίες αλλά και στην καθυστέρηση ορισμένων… Διαβάστε περισσότερα »
Κακώς θα διαφωνήσετε, είμαι ψυχογλωσσολόγος και ακαδημαϊκός, και αυτός είναι ο τομέας της έρευνάς μου τα τελευταία οκτώ χρόνια. Όχι ότι λέει κάτι αυτό από μόνο του, αλλά επειδή τονίσατε ότι είστε εκπαιδευτικός, προσπαθώ να σας δείξω ότι αν επιμένω, δεν ομιλώ εκ βαθυτάτης αγνοίας 🙂 Αυτό που λέτε για ζωγραφιές και τραγουδάκια αφορά τον τρόπο εκμάθησης, κι εγώ δεν τοποθετήθηκα επ’ αυτού. Εγώ είπα ότι η (σωστή) έκθεση στη ξένη γλώσσα είναι καλύτερο να γίνει νωρίτερα απ’ ότι αργότερα. Νομίζω ότι λανθασμένα εξισώνετε την εκμάθηση μιας γλώσσας με τη διδασκαλία της μέσω του συστήματος “να το στείλω αγγλικά”. Και… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι δασκάλα ξένης γλώσσας και μαμά και συμφωνώ απολύτως με την Mitsi. Όλοι μου λένε γιατί δεν μιλάς στα παιδιά σου ισπανικά. Μα γιατί δεν είναι η μητρική μου. Ναι, λεξούλες λέμε, αργότερα και βασικές φράσεις, αλλά στην καθημερινότητά μας, εκεί που τρώμε. Όχι να “κάνουμε μάθημα” με βιβλία και ασκήσεις. Εν τέλει, μεγάλωσαν και ο ένας μου ζήτησε από μόνος του να του κάνω μάθημα, ο άλλος όχι. Και μέχρι τότε είχαν έξτρα ώρες για παιχνίδι ή βαρεμάρα, δική τους η επιλογή. Όταν έρχονται γονείς με παιδιά κάτω των 15 και μου ζητούν μαθήματα για τα παιδιά τους (συνήθως… Διαβάστε περισσότερα »
Έχει δίκιο η Εβελίνα για τα οφέλη της πρώιμης επαφής/εκμάθησης της δεύτερης γλώσσας, ωστόσο υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που παίζουν ρόλο, ενδεικτικά: η συχνότητα χρήσης της Γ2. Συνήθως η συχνότητα χρήσης των Αγγλικών, εν προκειμένω, αυξάνεται όσο μεγαλώνουμε, εκτός, βέβαια, από περιπτώσεις που ο γονέας έχει ως μητρική τα Αγγλικά ή που η οικογένεια ζει σε αγγλόφωνη χώρα. Η Mitsi φαντάζομαι εννοεί τις περιπτώσεις που μαθητές της ξεκινούν Αγγλικά από πρώτη δημοτικού, με αποτέλεσμα να κουράζονται από πολύ νωρίς στη μαθητική τους πορεία. Μεγάλο ρόλο στην εκμάθηση μιας ΞΓ παίζει το κατά πόσο αυτή στηρίζεται και αντλεί από τη μητρική… Διαβάστε περισσότερα »
Άλλο η έκθεση στη γλώσσα με φυσικό τρόπο κι άλλο η τοποθέτηση παιδιού σε (ελληνικό κιόλας) φροντιστήριο ξένων γλωσσών! Συνώνυμο του κάτεργου και λίαν αναποτελεσματικό.
Τι σημαίνει έκθεση με φυσικό τρόπο για εσάς; Ο αφύσικος τρόπος ποιος είναι ακριβώς; Και τέλος, αν η εξ αγχιστείας θεία μου είναι Αγγλίδα και εγώ ζω στην Ελλάδα και μου μιλά Αγγλικά από τη γέννησή μου είναι φυσικός ο τρόπος εκμάθησης γιατί έχω τριβή με φυσικό ομιλητή;
H ερώτηση είναι τι κάνεις αν θέλει να τα παρατήσει και να μην κάνει τίποτα; Είτε είναι ανήλικο (οπότε έχεις την ευθύνη του) είτε ενήλικο (που τη θεωρεί δεδομένη). Εκεί τι κάνεις;
Πωπω τ’αγγλικά. Με έστειλε η μαμά μου αγγλικά στη Β’ Δημοτικού, στην κόρη μια γειτόνισσας. Και άντε, η μάνα μου σκέφτηκε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία, και εγώ θα μορφωνόμουν και την κόρη γειτόνισσας θα στηρίζαμε. Αφού ήμουν τετραπέρατη και πολύ μπροστά στο σχολείο, διάβαζα και μαθήματα της Γ’ τάξης, θα ήμουν η εξαίρεση και θα πήγαινα αγγλικά νωρίς. Και πήγα και όντως μου φάνηκαν πανεύκολα και η δασκάλα μου πολύ παινευόταν και με έδειχνε σε γονείς που το δεύτερο παιδί τους του χρόνου θα πήγαινε Β’ Δημοτικού. Την επόμενη χρονιά νόμιζα μαθαίνω κινέζικα. Ποτέ δε θα ξεχάσω πόσο είχα… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ ξεκίνησα αγγλικά στα μεγάλα νήπια 😛 Βέβαια είχα το πρότυπο των αδερφών μου που πήγαιναν και ήθελα διακαώς κ εγώ δε μου το επέβαλλε κανείς. Κακό δεν μου έκανε φυσικά, πήρα πολύ νωρίς τα απαραίτητα πτυχία ενώ ειχα συμμαθητές πχ που έδιναν εξετάσεις στο Λύκειο ή ακόμα και στο πανεσπιστήμιο. Βέβαια το κλειδί είναι η θέληση φυσικά. Από τους υπολογιστές πχ που με είχαν γράψει στο δημορικό έφυγα τρέχοντας στο δευτερο μάθημα 😂
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ένα παιδάκι θέλει να παρατήσει μια δραστηριότητα, στην οποία συμμετέχουν κι άλλα παιδάκια. Ένας λόγος είναι το να δέχεται μπούλινγκ, άλλος είναι να μην ταιριάζει με τα άλλα παιδάκια, άλλος είναι να ντρέπεται, άλλος να μην του αρέσει απλά η δραστηριότητα. Όσο μικρά και να είναι, τα παιδιά δεν μιλάνε πάντα για το μπούλινγκ. Ή ότι δεν νιώθουν καλά εκεί που είναι και για ποιους λόγους δεν νιώθουν καλά, πολλές φορές δεν ξέρουν ούτε τα ίδια. Το μόνο που κάνουν συνήθως, είναι εκφράσουν την επιθυμία τους να μην ξαναπάνε. Και θεωρώ πώς εφόσον δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δώσουμε στα παιδιά τη δυνατότητα να δοκιμάσουν οτιδήποτε τους κεντρίσει το ενδιαφέρον και από κει και πέρα εάν τους αρέσει και θέλουν, το συνεχιζουν για όσο θέλουν και στο επίπεδο που αυτά θέλουν. Αν και στις περισσότερες περιπτώσεις θα έπρεπε να βλέπουν τις δραστηριότητες ως χόμπι, ως κάτι που κάνουν για να περνούν κατά βάση καλά, κάτι ευχάριστο. Διαφορετικά, ούτε θα το αγαπήσουν περισσότερο ούτε θα το συνεχίζουν από επιλογή, αλλά μόνο και μόνο επειδή θέλει ο γονιός και επειδή πληρώνει. Αν τελικά κάτι δεν τους αρέσει, δεν είναι κακό να το αφήσουν,… Διαβάστε περισσότερα »
.
Σωστά τα λες!
Εγώ θα σταθώ σε αυτό που είπε η Λένα: δε γίνεται να λες στο παιδί ότι δε πειράζει θα ξανα προσπαθήσεις σε ο,τι κάνει. Τα παιδιά σε τέτοια ηλικία πρέπει να μπορούν να πειραματίζονται με διάφορες δραστηριότητες έτσι ώστε να καταλάβουν τι τους ταιριάζει και τι όχι. Αν δοκιμάσει κάτι και δεις ότι δε του αρέσει και δε τα καταφέρει τότε απλά δε το πιέζεις και σίγουρα δε του λες να ξανά προσπαθήσει. Με αυτό τον τρόπο βάζεις μεγάλη πίεση και βάρος σε ένα παιδί γιατί θα βιώσει ότι αχ πρέπει να τα καταφέρω σε ολα. Απο την άλλη αν… Διαβάστε περισσότερα »
Είσαι μητέρα;
Εχει σημασια αν ειμαι μητερα η οχι? Δηλαδη μονο οσοι ειναι γονεις μπορουν να εκφερουν αποψη?
Φυσικά και όλοι μπορούν να εκφέρουν άποψη. Απλά ρώταγα. Υπάρχει ελευθερία λόγου και εδώ κάνουμε μια συζήτηση. 🙂
Και εγω αυτο πιστευω. Η ερωτηση σου μου εχει δωσει ενα εναυσμα να σκεφτω καποια πραγματα τα οποια θελω να μοιραστω μαζι σας. Εχω ακουσει να λενε : αχ δεν μπορεις να καταλαβεις γιατι δεν εχεις παιδια ή η αποψη σου δεν μπορει να τεκμηριωθει γιατι εισαι ατεκνη/ος. Ειναι σαν να λεμε ενας ανθρωπος δε μπορει να εκφερει αποψη για οτιδιποτε αν δεν ειναι αυτο ή δεν εχει αυτο. Δε μπορω να εκφερω αποψη για τα πολιτικα π.χ γιατι δεν ειμαι πολιτικος αλλα ενας απλος πολιτης. Αυτη η αποψη κατα εμενα ειναι αρκετα μειωπικη. 1)Ο καθενας μπορει να εκφερει την… Διαβάστε περισσότερα »
Να σε ρωτήσω κάτι άλλο τότε. Μπορεί να νιώσει μια μάνα τον πόνο μίας άλλης μάνας που έχει χάσει το παιδί της αν δεν το έχει ζήσει; Μπορεί να σου πει “σε καταλαβαίνω”; Η γενικά τον χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου της οικογένειας με κάποιον που δεν το έχει ζήσει; Η άποψη του καθενός είναι δική του υπόθεση και μπορεί δικαιωματικά να την εκφέρει. Γι’αυτό άλλωστε και υπάρχουν οι συζητήσεις. Όπως καλή ώρα τώρα. Αλλά ποτέ να μην την επιβάλει σε κανένα. Δεν λέω ότι εσύ το κάνει. Μην το πάρεις προσωπικά. Απλά προσθέτω πάνω σε αυτό που είπες για χάρη… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ αυτο που λες το εκλαμβάνω σαν μια εκτεταμένη δήλωση της πρώτης σου ερώτησης η οποία άφηνε να εννοηθεί ότι δε μπορεί ένας άτεκνος να εκφέρει άποψη για τα παιδιά ασχέτως αν λες ότι ο καθένας έχει την άποψη του μπλα μπλα. Και όχι δεν είναι ανάγκη να χάσεις κάτι για να νιώσεις τον πόνο του άλλου. Υπάρχει κάτι που λέγεται ενσυναίσθηση. Ο πόνος είναι έμφυτος μέσα μας (με ένα κλάμα ξεκινάμε τη ζωή μας), ξέρουμε και έχουμε νιώσει τι θα πει πόνος. Από τη στιγμή που έχουμε μέσα μας τον πόνο και ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία ανταλλάζουμε… Διαβάστε περισσότερα »
Λάτρεψα την απάντηση σου Λένα, σ ευχαριστώ πολύ! Όταν είναι όμως μικρά τα παιδιά κάπως πρέπει να μάθουν τί επιλογές έχουν για να μπορέσουν και να διαλέξουν. Επομένως μοιραία εσύ σα γονιός πρέπει να τα γράψεις σε διάφορες δραστηριότητες ανα διαστήματα ώστε να δοκιμάζουν, κι άρα μοιραία δεν μπαίνει μέσα η προσωπική σου επιλογή? Γιατί εγώ μπορεί να μην σκεφτώ το σκάκι αλλά να σκεφτώ τη ζωγραφική και πάει λέγοντας. Όπως και το παιδί, αν δεν δει-μάθει τί επιλογές υπάρχουν πώς θα ξέρει να σου πει “εγώ θελώ πολύ να κάνω ξιφασκία”? ΥΓ Αντε καλε που δεν χρειάζεται το μπαλετο… Διαβάστε περισσότερα »
Συγνώμη που χώνομαι αλλά το έχω απορία και δεν έτυχε ως τώρα να ρωτήσω κάποιον γονιό: Γιατί να το γράψεις; Γιατί να δεσμευτείς εσύ ως γονιός, υπογράφοντας και πληρώνοντας; Αυτό δημιουργεί σ’εσένα την αίσθηση της υποχρέωσης και μεταφέρεται στο παιδί, εντελώς ακούσια, αλλά μεταφέρεται. Ειλικρινά ρωτάω. Και έχω αυτή την απορία από τότε που η κόρη φίλης μου ζήτησε και πήγε καράτε, στην Α’δημοτικού και έκτοτε, τώρα Β’ Λυκείου, σαρώνει τις πρώτες θέσεις. Και έλεγε η φίλη μου στην αρχή, μα κανείς δε μίλησε για καράτε, κανείς από το όλο περιβάλλον δεν πάει, ούτε απ’έξω περνάμε ποτέ. Μένουν σε χωριό… Διαβάστε περισσότερα »
Πόντιά μου, αυτό ρωτάω ακριβώς και με τον τρόπο σου μου απαντάς, σ ευχαριστώ! Δεν ξέρω κι εγώ γι αυτό αναρωτιέμαι θα μπορεί τ οπαιδί να μάθει τις επιλογές που μπορεί να έχει για να διαλέξει κάτι που αγαπά ή τέλος πάντων να δει αν το αγαπά όντως τελικά? Όμως επειδή ας πούμε την μουσική κι εγώ την θεωρώ πολύ σημαντική, γιατί είναι διαφορετικό να γράψεις το παιδί εκεί σαν δεδομένο? ή και το άθλημα που λες? και ποιό άθλημα θα διαλέξεις? ποιό του αρέσει? μπασκετ, ποδοσφαιρο, πολεμικές τέχνες, βόλλευ, τέννις, σκουος, γκόλφ? Γιατί το διαχωρίζεις απο άλλα? Γιατί θα… Διαβάστε περισσότερα »
Σ’αυτά είμαι λίγο του κλασικού ρεπερτορίου, προσωπικά. Δεν το έχω ψάξει κιόλας αλλά θα το σκέφτομαι ως εξής: Μουσική θα το ξεκινούσα με πιάνο, αν δεν εξέφραζε προτίμηση μόνο του εξαρχής, δεδομένου ότι αν δεν του άρεσε στην πορεία, δε θα ήταν δύσκολο ν’αλλάξει, δε θα πήγαινε “χαμένος” ο χρόνος. Να είχε μια πρώτη επαφή με τη μουσική όμως βασικά. Και μετά βλέπουμε. Στα αθλήματα μου αρέσουν οι πολεμικές τέχνες, γιατί συνδυάζουν και ατομικό και ομαδικό, δλδ γυμνάζεται (προπονείται) μόνο αλλά μέσα σε ομάδα, έχοντας κατά νου ότι είναι μέρος ενός συνόλου χωρίς το άγχος ότι ένα δικό του λάθος… Διαβάστε περισσότερα »
Έγραψα κάτι αλλά δεν ξέρω αν έκανα λάθος και σβήστηκε. Θα επανέλθω το βραδάκι όμως. Χαίρομαι που το είδες ως απάντηση γιατί αυτή ήταν η πρόθεση μου, να καταδείξω, όχι να υποδείξω. 🙂