«Α, μπα» classics: Είναι λύση να αφήσω τον σύντροφο μου για να βρω κάποιον πιο πλούσιο;

Αγαπητή αμπά μου, Είμαι με ένα παιδί 2 χρόνια τώρα. 24 εγώ, 29 εκείνος. Μεγάλος έρωτας και αν και στην αρχή μπορεί να φαινόμασταν διαφορετικοί σε απόψεις όπως πχ το θρησκευτικό κομμάτι έχουμε περάσει ώρες συζητώντας και μαθαίνοντας ο ένας τον άλλον ώστε τώρα να υπάρχει μεταξύ μας μόνο σεβασμός, αγάπη και συντροφικότητα. Με υπολογίζει, με αγαπάει, με σέβεται, είναι καλός εραστής, αλτρουιστής με όλη την σημασία της λέξης και πολλά άλλα. Έχει εκφράσει ξεκάθαρα ότι θέλει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί μου (γάμοι και τέτοια δεν θέλει ακόμα γιατί ξέρει ότι πρέπει να ωριμάσουμε και οι δύο πρώτα) και εγώ δεν μπορώ να πω ότι αυτό το σενάριο δεν με κάνει να σκέφτομαι όμορφες στιγμές. Το θέμα σε όλο αυτό το παραμύθι? Αυτό που συμβαίνει σε ένα παρά πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Γής. Η ανεργία. Όντας παιδί που δούλευε στο μαγαζί του πατέρα του δεν το είχε κυνηγήσει τόσο, τελείωσε τη σχολή σε 6 χρόνια, μαύρα λεφτά (δεν έχει ούτε ένα ένσημο στα 29 του). Γενικά κακός προγραμματισμός για τον οποίο έχουν ευθύνη και οι γονείς του αλλά και βέβαια και ο ίδιος. Τώρα κάνει μια προσπάθεια να το σώσει μαθαίνοντας αγγλικά, τελειώνοντας ένα μεταπτυχιακό και ψάχνοντας μια καλή δουλειά την οποία όμως δεν βρίσκει λόγω έλλειψης ανταγωνιστικότητας του βιογραφικού του. Το λοιπόν, εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια πολύ ισορροπημένη και σωστή και με μια σχετική οικονομική άνεση. Που σημαίνει πως ναι και το παραδέχομαι έχω γίνει καλομαθημένη παρόλο οι γονείς μου δεν με έχουν μεγαλώσει με τέτοιες αξίες εγώ έγινα αρκετά καλομαθημένη (λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης αυτό που είχα να στηριχτώ ήταν τα λεφτά των γονιών μου για να «ανέβω»). Το θέμα είναι λοιπόν ότι με τρώει το άγχος ότι δε θα μπορώ να ζήσω τη ζωή που έχω συνηθίσει με τα καλά εστιατόρια και την ανεμελιά της ύπαρξης των χρημάτων με αυτό το παιδί (πωπω ακούγομαι τόσο εκνευριστική!). Ξέρω ότι το θέμα το έχω εγώ και όχι αυτός αλλά δεν παύω να θαυμάζω τους άντρες που έχουν λεφτά και να ζηλεύω πχ μια φίλη που τα έχει φτιάξει με κάποιον για τα λεφτά του (όπως έκανε πάντα άλλωστε) και γυρνάει όλο τον κόσμο. Είναι λύση όμως να αφήσω έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και με λατρεύει για κάποιον πλούσιο που ούτε καν υπάρχει ακόμα απλά είναι μέρος ενός ανώριμου και καλομαθημένου οράματος ευτυχίας? ΥΓ. Δεν στηρίζω την ανεξαρτησία μου σε έναν άντρα, σπουδάζω, δουλεύω, έχω πτυχία και γνώσεις, απλά δε θέλω να νιώθει άσχημα όταν πηγαίνουμε σε ακριβά εστιατόρια και πληρώνω εγώ ή όταν δεν μπορεί να μου προσφέρει πολυτέλειες που ξέρει ότι μου αρέσουν.

– κακομαθημένη

Αν δεν ζεις μέσα σε κάποια ελληνική ταινία του εξήντα, χρειάζεται να πας σε ψυχολόγο. Όχι φυσικά επειδή σου αρέσουν οι ανέσεις που έχεις συνηθίσει και δεν θέλεις να τις χάσεις. Επειδή λες ότι έχεις έλλειψη αυτοπεποίθησης που κουμαντάρεις με τα λεφτά (όχι και πολύ πετυχημένα, εφόσον ζηλεύεις τη φίλη σου που τα έφτιαξε με κάποιον για τα λεφτά του) ενώ υποστηρίζεις ότι μεγάλωσες σε πολύ ισορροπημένη οικογένεια. Η ισορροπημένη οικογένεια γιατί δεν σε στήριξε αρκετά ώστε να μην έχεις αυτό το κενό; Και γιατί δεν νιώθεις ότι τα λεφτά σου δεν έχουν αξία και πρέπει να δέχεσαι λεφτά από έναν άντρα για να πιάνουν τόπο; Γιατί πειράζει εσένα αν πληρώνεις ακριβά εστιατόρια; Είναι βέβαιο ότι ο άλλος θα νιώθει άσχημα αν πληρώνεις εσύ; Είναι βέβαιο ότι θα στενοχωριέται αν δεν μπορεί να σου προσφέρει πολυτέλειες; Γιατί δεν θεωρείς τα λεφτά ένα μέσο που θα μπορούσε να διευκολύνει και τους δυο; Γιατί είναι σωστό να ξοδεύει ο άντρας για σένα, αλλά είναι λάθος να ξοδεύεις εσύ γι’αυτόν;

Μπορεί να μην στηρίζεις την ανεξαρτησία σου σε έναν άντρα, στηρίζεις όμως την αυτοπεποίθηση σου στα λεφτά του. Περίπλοκος κάπως ο μηχανισμός, αλλά θα αποδειχτεί απλός αν καταλάβεις ότι είναι πολύ κακή ιδέα να συνεχίσεις να ζεις έτσι και ότι χρειάζεται να το αντιμετωπίσεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News