Καταρχάς συγχαρητήρια για το νέο site, καλή αρχή και ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη σπουδαία συντροφιά που μας προσφέρεις. Κι εγώ πιστεύω πως αν είχα διαβάσει τις απαντήσεις σου στα 18 μου, πιθανότατα θα είχα αποφύγει πολλές κακοτοπιές. Διάβασα την απάντηση της Φαίνιας στην ερώτηση “είμαι κακιά που ζηλεύω;”, κάτι που μου χτύπησε ένα καμπανάκι. Το παραθέτω εδώ. “Εγκλωβιζόμαστε πολύ συχνά σε αυτό που μας κάνουν να νιώθουμε μεγαλώνοντας. Ένα κορίτσι που μεγάλωσε ακούγοντας θετικά σχόλια για την εμφάνισή της, θα γίνει μια γυναίκα που θα αναζητά σε κάθε της βήμα αυτή την επιβεβαίωση που λάνβανε ως κορίτσι και θα κάνει συνήθως ό,τι μπορει για να συντηρήσει αυτή την κατάσταση”. Με το σύζυγό μου έχουμε μια κόρη δύο ετών. Γεννήθηκε πανέμορφη και όσο μεγαλώνει μεγαλώνει και η ομορφιά της. Ίσως ακούγομαι σαν κουκουβάγια αλλά μας το λένε και όσοι τη βλέπουν. Ακούει καθημερινά “πόσο όμορφη είσαι” σε όλες τις παραλλαγές, από εμάς, από συγγενείς, φίλους, ακόμα και από αγνώστους στο δρόμο. Τη θαυμάζουμε και την καμαρώνουμε, εμείς που τη ζούμε κάθε μέρα, όχι μόνο για την ομορφιά της αλλά και για κάθε της επίτευγμα, για ό,τι καινούργιο κατακτά και μαθαίνει. Λιώνουμε με τις κουβέντες και τα τραγουδάκια της, με τα παιχνίδια και τις σκανταλιές της. Πολλές φορές κοιτάζοντας την μου βγαίνει τόσο αυθόρμητα η φράση “τί όμορφη που είσαι”. Θα πρέπει να το περιορίσω; Να μην το κάνουμε και θέμα; Ποιό είναι το όριο;
Νομίζω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο σε ένα νέο γονιό να αντισταθεί και να μην πει το παιδί του πολύ όμορφο ή πολύ έξυπνο, ειδικά αν έχει στοιχεία για αυτά τα δύο χαρακτηριστικά και δεν τα λέει από υπερβολική αγάπη. Οπότε μην αισθάνεσαι άσχημα που το κάνεις, είναι φυσικό.
Ωστόσο, πόσο είναι χρήσιμο; Νομίζω δεν υπάρχει στάνταρ απάντηση και εξαρτάται από το παιδί/ άνθρωπο και τα άλλα χαρακτηριστικά που θα αναπτύξει. Στην ουσία δηλαδή το ερώτημα που καλείσαι να απαντήσεις σαν νέος γονέας είναι «τι θα γίνει αν το παιδί μου πάψει ξαφνικά να είναι πανέμορφο/ το απορρίψουν για την εμφάνιση του» ή «τι θα γίνει αν αποτύχει στο σχολείο/ στην εργασία/ οπουδήποτε;» (στο χαρακτηριστικό της εξυπνάδας πάει αυτό). Αυτά τα προβλήματα ξεκινούν συνήθως στην εφηβεία και παίζει ρόλο πόσο άχαρα την περνάει ο καθένας μας, μέχρι να αναδυθούμε σε έναν καλοβαλμένο ή λιγότερο καλοβαλμένο ενήλικα.
Νομίζω ο προβληματισμός είναι πιο έντονος, όταν έχεις κορίτσι. Όσο όμορφο και να είναι ένα αγόρι, σπανιότερα θα πούμε «τι κούκλος είσαι εσύ, τι όμορφο αγόρι που είσαι», γιατί δεν θεωρείται κοπλιμέντο που ταιριάζει στα αγοράκια. Η ομορφιά στη γυναίκα συνεχίζει δυστυχώς να είναι πιο σημαντική. Ή μάλλον σωστότερα, στη γυναίκα είναι μεγαλύτερο ατού, από ότι σε έναν άντρα. Αυτό οφείλεται στα γνωστά πατριαρχικά κατάλοιπα.
Έχω μια σκέψη. Φαντάσου πως κάνεις μια δεύτερη κόρη, όχι τόσο όμορφη. Τι θα έκανες σε αυτή την περίπτωση που όλοι, αλλά και εσύ, έχετε δώσει τόση βάση στην ομορφιά της αδερφής της και εκείνη θα υπολειπόταν αυτής της ιδιαίτερης εμφάνισης; Ίσως, για να ισορροπήσει, θα έδινε βάση κάπου αλλού, και μπορεί μάλιστα να ξεχώριζε λόγω προσωπικότητας και να ήταν εν τέλει πιο αγαπητή από την αδερφή της. Αλλά θα μπορούσε να μεγάλωνε ως ένα ανασφαλές κορίτσι, στη σκιά της όμορφης αδερφή της.
Συμπερασματικά, μάλλον θα έδινα περισσότερη σημασία στην προεφηβεία και εφηβεία, και στις διακυμάνσεις που θα συμβούν τότε, παρά τώρα. Τώρα, για να χτίσει μια υγιή προσωπικότητα, μάλλον είναι καλό να ακούει και τα μπράβο και τα ζήτω και το πόσο όμορφη και χαριτωμένη είναι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν άκουγα τέτοια απ’τους δικούς μου.Γενικά ήταν φειδωλοί στα κοπλιμέντα.Εντάξει,δε θα μπορούσαν να με λένε και νεραϊδάκι,ξέρω ‘γω.Αντικειμενικά δεν ήμουν και το πιο χαριτωμένο πλασματάκι του κόσμου.Νιώθω,ότι μου έλειψε όμως αυτού του είδους η αποδοχή.Δε με βοήθησε στη σχέση μου με τον εαυτό μου.Δεν ήμουν ωραία και φοβόμουν,ότι η όποια προσπάθεια,να δείχνω λίγο καλύτερη,θα προκαλούσε τη γελοιοποίηση μου.Ότι θα ήμουν σαν καραγκιόζης.Ότι προσπαθώ να γίνω κάτι,που δεν είμαι κι ότι θα έβλεπαν όλοι αυτή την αξιοθρήνητη προσπάθεια.Με δυσκόλεψε αυτή οπτική και σε σχέση με τη θηλυκότητα μου.Έφτασα στην ωριμότητα,σχεδόν στα 30,για να σταματήσω να παλεύω με μια μόνιμη αμηχανία.Τι κι… Διαβάστε περισσότερα »
Τα εκάνε και η δική μου μητέρα αυτά και η κατάληξη ήταν ακριβώς η ίδια με την αδερφή μου.
Λίγο καθυστερημένα λόγω διακοπών, και εμένα οι γονείς μου τα ίδια έκαναν. Από μωρό μέχρι και την εφηβεία είχα πειστεί ότι η ένα χρόνο μεγαλύτερη αδερφή μου ήταν καλλονή, πανέξυπνη και καλύτερη σε όλα γενικότερα, και εγώ μέτρια. Επίσης, διατείνονταν ότι τη ζήλευα, κάτι που δεν έκανα καθώς είχα πειστεί και αποδεχτεί την κατωτερότητά μου. Να σημειωθεί ότι υπήρχε απαγόρευση για μένα σε οτιδήποτε θα μου πρόσθετε, από τακούνια και μίνι έως διπλώματα και δραστηριότητες. Κάπου στην εφηβεία και με τη βοήθεια τρίτων άρχισα να ξυπνάω. Επίσης, άρχισε να ξυπνάει και αυτή, και να υφίσταμαι άσχημη συμπεριφορά με την ανοχή… Διαβάστε περισσότερα »
Η απάντηση της Φαίνιας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, όπως και η ερώτηση. Εχω κι εγώ μια κόρη που τωρα πλησιάζει τα πέντε. Εχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές το ίδιο σχετικά τα κομπλιμέντα περί ομορφιάς και εξυπνάδας. Εχω καταλήξει στο εξής μετά από διάβασμα και ώρες ομφαλοσκόπησης: συνεχίζω το “παίνεμα” όπως και όποτε μου βγαίνει, αλλά τονίζω παράλληλα θετικά και άλλα της κατορθώματα και αρετές (είσαι ευγενική, ζωγραφίζεις ωραία, πόση φαντασία έχεις κλπ). Χωρίς να λέω μπράβο, προσπαθώντας να ενθαρρύνω όμως και να είμαι ειλικρινής. Και πάνω σε αυτό που λέει η Φαίνια περί θεωρητικής δευτερης κόρης: δεν ήμουν όμορφο παιδί,… Διαβάστε περισσότερα »
Ως προς την εμφάνιση, προσωπικά, γονείς/γιαγιάδες/θειάδες-κουκουβάγιες μου έλεγαν πόσο όμορφη είμαι. Από την εφηβεία μου και μετά, ύστερα από απανωτές χυλόπιτες και άσχημους και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για την εμφάνισή μου, πληγώθηκα πολύ. Πλέον το αποδέχτηκα, αλλά δυσκολεύτηκα αρκετά.
Μπορώ να καταλάβω όμως γονείς και συγγενείς, κι εγώ τα παιδιά μου τα βλέπω κουκλάκια!
Φούστα, πολύ σωστή σε βρίσκω αλλά γιατί να μην πεις μπράβο σε ένα πεντάχρονο όταν κάνει μια ωραία ζωγραφιά; Η τελική μορφή που θα έχει το παιδί θα φανεί στο τέλος της εφηβείας όταν θα αρχίσει να ενδιαφέρεται και για ερωτικές σχέσεις. Οπότε ας μη λέμε πολλά γιατί μπορεί να το προετοιμάσουμε ότι θα είναι θεός/θεά και τελικά να μην είναι. Εμένα μου έλεγαν όλοι ότι θα γίνω ψηλή και ήμουν στην πρώτη γραμμή μέχρι τέλος δημοτικού αλλά σταμάτησα να ψηλώνω στα 11. Με πέρασαν οι περισσότερες από τις συμμαθήτριές μου και βρέθηκα στην προτελευταία γραμμή στην τρίτη γυμνασίου. Το… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν εννοώ ότι έχω βγάλει το μπράβο εντελώς από το λεξιλόγιό μου και ούτε πρόκειται 🙂 Απλώς αν λες μονάχα μπράβο σε ό,τι κανει ένα παιδί τότε υπάρχει κίνδυνος να το εθίσεις στον έπαινο και να μπείτε σε μια διαρκή λούπα του “κάνω κάτι για να ακούσω μπράβο από τη μαμά”. Φυσικά εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες το πώς θα εξελιχθεί το παιδί, δε θέλω να ακουστώ υπερβολική και δε θέλω να σας κουράσω. Μπορούμε να λέμε φράσεις όπως “τα καταφερες πολύ καλά” ή ακόμα καλύτερα να του κάνουμε ερωτήσεις (πχ πώς ένιωσες που ήρθες πρώτος στον αγώνα;). ΥΓ. το… Διαβάστε περισσότερα »
@φουστα, ευχαριστω για την απαντηση. Καταλαβαινω τη λογικη και βλεπω οτι το έχεις ψάξει πολύ και σφαιρικά. Δέξου ένα μπράβο από μένα 😀
Lonely old dog, σε ευχαριστώ θερμά! Δεν ξέρω αν αξίζω μπράβο, παρ’όλα αυτά το σχόλιό σου με έκανε να αισθανθώ πολύ ωραία. Το είχα γράψει παλαιότερα σε σχόλιο και ίσως γράψω ένα μεγαλύτερο κείμενο κάποια στιγμή: ένα από τα δυσκολότερα πραγματα στο να είσαι γονιός είναι ότι δεν παίρνεις ενθάρρυνση, δεν υπάρχει feedback, δε σου κάνει κανείς πατ πατ στην πλάτη και να σου πει “εε μια χαρά τα πας”. Είσαι εκεί και συνέχεια προσπαθείς σχεδόν στα τυφλά ελπίζοντας ότι κάνεις το καλύτερο.
@ φούστα, θα πάρεις feedback, οταν αρχίσει το σχολείο (ομαδοποίηση, κοινωνικότητα, συνέπεια και κυριως όρεξη και ψυχικη διαθεση του παιδιου) Λογικά και από το φθινόπωρο που θα πάει νηπιαγωγείο. Σου εύχομαι τα καλυτερα 😀❤❤ Θα ηταν χρησιμο, το φθινοπωρο που θα γυρισει και ο κοσμος απο τις διακοπές να μοιραστείς τις εμπειρίες σου από τη βρεφική και νηπιακή ηλικία μαζί με οσα έχεις διαβάσει και τις αποψεις που έχεις διαμορφώσει. Θα είναι μεγάλη βοηθεια για τις νεότερες μαμάδες. Η Loukritia, ήδη ενδιαφέρθηκε. Να χαίρεσαι το παιδάκι σου και να παίρνεις πάντα χαρές και επαλήθευση ότι είσαι πολύ καλή μαμα!!! 😁💕… Διαβάστε περισσότερα »
Lonely old dog, σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ !!! Σωστό αυτό που λες! Έχω ήδη feedback από τη συμπεριφορά της κόρης, από τον παιδικό σταθμό κλπ και καταλαβαίνω τι εννοείς. Αυτό που σκεφτόμουν όμως, αλλά δεν μπορώ να το εκφράσω καλά, είναι ότι δεν έχουμε εμείς οι ίδιοι ως γονείς άμεσο και συγκεκριμένο feedback για αυτά που λέμε ή κάνουμε. Καμιά φορά, ιδίως μέσα στην κούραση και στη σκληρή καθημερινότητα, χρειάζεσαι πχ ένα δικό σου άνθρωπο να σου πει “μου αρεσει αυτό που κάνεις” ή “νομίζω ότι χειρίστηκες καλά το Χ θέμα”. Μπορεί να γράψω…αυτό που σκεφτόμουν να γράψω/ανεβάσω κάποιες… Διαβάστε περισσότερα »
@ Φούστα, το να κάνεις παιδιά είναι κι αυτό ένα μεγάλο ρίσκο όπως και κάθε σχέση. Είμαι 53 και τα παιδιά μου 22 και 23. Ακόμα δεν ξέρω τίποτα εκτός από το ότι έχω κάνει άπειρα λάθη, αποδεδειγμέμα, και λίγα σωστά. Προσπάθησα πολύ, ήμουν απο πάνω τους, δεν πήγα ποτέ ούτε ένα weekend childfree, τα είχα σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία με ψυχολόγους, απευθύνθηκα και σε έγκριτους παιδοψυχιάτρους της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας αλλά δεν έλαβα ουσιαστική βοήθεια. Με τη χρονική απόσταση 10-15 χρόνων πιστεύω ότι χειρότερα έγιναν τα πράγματα και πήρα λάθος εκτιμήσεις και κατευθύνσεις. Στον τελικό απολογισμό, μετάνιωσα που δεν εμπιστεύτηκα… Διαβάστε περισσότερα »
@Lonely old dog, ευχαριστώ και πάλι για τα σχόλιά σου προς εμένα αλλά και όσα μοιράστηκες. Ελπίζω να μη γίνομαι αδιάκριτη, όμως θα ήθελα πολύ να ακούσω (διαβάσω) τις εμπειρίες σου. Κι εγώ δεν είμαι σε θέση να δώσω συμβουλές σε καμία περίπτωση και φυσικά δε γνωρίζω καθόλου το background σας. Το μόνο που έχω να πω είναι το εξής: εκτίμησα απίστευτα τους γονείς που όταν παραδέχτηκαν ότι έκαναν τα Χ ή Υ λάθη. Με το να “ομολογήσουν” ότι κάθισαν και σκέφτηκαν κάποια πράγματα και με το να μου μιλήσουν ειλικρινά, έγινε τεράστια “επιδιόρθωση” μέσα μου και από τότε μπορέσαμε… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, το είχα κι εγώ απορία. Νομίζω πως μου αρέσει πολύ η προσέγγισή σου Φούστα Κλαρωτη. Η μικρή μου ειναι αρκετά μωρό ακόμα αλλά μεγαλώνοντας θα επιδιώξω ν’ακολουθησω τον τρόπο σου και φυσικά όπως λέει κ η Φαινια η μεγάλη βαρύτητα πέφτει στην πιο κρίσιμη περίοδο της εφηβείας.
Πριν μερικές μέρες ήμουν σε ενα μικροβιολογικό εργαστηριο και μπροστα μου δυο μαμαδες με κόρες 8-9 ετων. Η μια μικρή είχε μόλις δωσει αιμα και η άλλη αρνιοταν πεισματικά. Γυρίζει λοιπον η μαμα της 2ης μικρής και λεει “δες το κοριτσακι που εδωσε αιμα τι όμορφο που ειναι! αντε δωσε κ εσυ δεν ειναι κατι”. Δεν εχω ακουσει πιο χαζο επιχειρημα για να πεισεις καποιον να παει στο γιατρο! Ευτυχως που ανταπαντησε επιτοπου η αλλη μαμα “δεν ειναι θέμα ομορφιας, το Μαρακι μου είναι θαρραλέο κορίτσι. παιδί μου, θες να εξηγησεις την διαδικασία στο κοριτσακι;”. Το θέμα μου ειναι το… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραία η απάντηση της μαμάς! Γενικά πάντως, έχω παρατηρήσει ότι είτε όμορφο είναι το παιδί είτε όχι και τόσο, όλοι σπεύδουν να κάνουν κοπλιμέντα για την ομορφιά του (ειδικά στα κορίτσια). Το κακό με τα υπερβολικά κοπλιμέντα (γενικά, όχι μόνο για θέματα εξωτερικής εμφάνισης) είναι ότι: α) Πολλές φορές λειτουργούν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία στα παιδιά, ειδικά κοπλιμέντα για εξωτερική εμφάνιση και ειδικά για κορίτσια. Εάν ένα παιδί μεγαλώνοντας ακούει συνέχεια “Τι κούκλα που είναι!” “Καλέ τι χαριτωμένη!” και άλλα τέτοια, το παιδί πιθανότατα να επικεντρωθεί μόνο σε αυτό. “Είμαι ωραία. Όλοι μου το λένε. Ας φροντίσω λοιπόν να διατηρήσω… Διαβάστε περισσότερα »
Ξαναέπεσα πάνω σ’αυτό το θέμα μετά από καιρό, και βλέπω ότι καθώς μεγαλώνει η κόρη μου γίνεται ακόμα πιο κρίσιμο το πως θα χειριστώ κάποια πράγματα. Τη βλέπω ότι ζητάει την επιβεβαίωση και της αρέσει να την προσέχουν τρίτοι με τον τρόπο που την προσέχω εγώ. Είναι 2 χρονών και κάτι και πάνω στη γνωστή φάση της άρνησης να ντυθεί, να χτενιστεί, κλπ. Κάποιες φορές λοιπόν για να την πείσω να βάλει μια μπλούζα να τελειώνουμε εφήυρα το κόλπο να της πω πχ να, έλα να βάλεις αυτήν που έχει επάνω την πέππα πιγκ πωωωω πω τι ωραία μπλούζα, θα… Διαβάστε περισσότερα »
εγω παντως στο 3χρονο αγορακι μου λεω συνεχως τι ομορφος που ειναι.αφου ειναι.τι επειδη ειν αγορι δεν θα το λεω?τι θα του λεω αχου ποσο δυνατος εισαι?μωρα ειναι και ειναι ολα ομορφα αφου ειναι παιδια μας.
η ομορφια δεν ειναι ιδιον μονο των κοριτσιων
Η δικιά μου εμπειρία στο θέμα είναι: Γυρνάει μια μέρα ο μεγάλος μου γιος (4) και λέει στο μικρό (1.5) που μόλις τον είχα ντύσει για να πάμε σε βάφτιση όλοι μαζί “Κούκλος είσαι!” Όχι μόνο είχε ήδη πάρει το κοπλιμέντο του ο μεγάλος, αλλά το προώθησε με τον δικό του μοναδικό τρόπο κ στον μικρό πριν προλάβω να τον κοπλιμεντάρω εγώ.
Φυσικά κ εντελώς αντικειμενικά 😉 τα παιδάκια μου τα βλέπω πανέμορφα.
Εμένα πάντως που ήμουν ένα μέτριας εμφάνισης και στην εφηβεία άσχημο παιδί, δεν μου είπε ποτέ η μάνα μου ότι είμαι όμορφη, ούτε με αποκάλεσε με ανάλογο χαϊδευτικο πχ ομορφιά μου, ούτε ασχολήθηκε με το να με ομορφύνει. Κι έτσι ποτέ δεν ένιωσα ότι είμαι όμορφη και τελικά δεν είμαι. Όλα με μέτρο λοιπόν!
Να της λέτε πόσο όμορφη είναι αλλά παράλληλα να της υπενθυμίζεται και πόσο έξυπνη είναι, πόσο ωραία ζωγραφίζει ή τραγουδάει ή πόσο ευγενική είναι. Να της μάθετε ότι δεν είναι μόνο η ομορφιά της αλλά όλα όσα κάνει.
Και κυρίως πόσο καλά αισθήματα/ευαισθησίες έχει. Κι εγώ λέω συνέχεια την κόρη μου κούκλα και πανέμορφη (δεν είναι το κορίτσι της διαφήμισης, η μάνα μου τη λέει και ασχημούλα αλλά έχει αριστοκρατικό μουτράκι). Όταν όμως τη βλέπω να νοιάζεται για τη γατούλα, αν τάισε τα παιδάκια της ή για τη γιαγιά μου αν πονάει το ποδαράκι της, τότε λιώνω και την επαινώ πάρα πάρα πολύ για να την ενθαρρύνω. 2 χρονών είναι.