Τρομοκρατούμαι στη σκέψη μιας συμβατικής σχέσης

Αγαπητή Α, μπα, θα προσπαθήσω να περιγράψω όσο καλύτερα μπορώ το πρόβλημά μου, γιατί δεν έχω ξαναμιλήσει σε κανέναν γι’ αυτό. Είμαι 23 ετών και δυσκολεύομαι απίστευτα στις σχέσεις μου ιδίως με το άλλο φύλο. πάντα μου άρεσαν οι άντρες που δεν μπορούσα να έχω, ενώ όταν κάποιος ενδιαφερόταν για μένα τον απομάκρυνα με τη συμπεριφορά μου. Μου είναι πολύ δύσκολο να αφήσω κάποιον να με πλησιάσει και σωματικά και ψυχικά. Τρομοκρατούμαι και μόνο στη σκέψη μιας συμβατικής σχέσης. Ακόμα και να μου αρέσει κάποιος μόλις πάει να με πλησιάσει κλείνομαι στο καβούκι μου και υψώνω τείχη γύρω μου. Νομίζω ότι όλα αυτά οφείλονται στη σχέση που έχω με τον πατέρα μου ή μάλλον στη σχέση που δεν έχω. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθούσα πάντοτε να του αποδείξω ότι αξίζω. Δεν άκουσα ποτέ απ’ το στόμα του ένα ειλικρινές μπράβο για τα όσα έχω καταφέρει, για την πολύ καλή σχολή που μπήκα, για τις καλές μου επιδόσεις σε αυτή κτλ. Πάντα γι’ αυτόν οι ξένοι ήταν καλύτεροι από μας. Μ’ αυτούς είναι ευγενικός, εξυπηρετικός, εμάς μας μειώνει και αδιαφορεί για ό,τι μας συμβαίνει. Πλέον απλώς συνυπάρχουμε στο ίδιο σπίτι. Μέσα στη μέρα το πολύ να μοιραζόμαστε μια κουβέντα. Δεν έχω το κουράγιο να τον πλησιάσω πλέον, άσε που φοβάμαι την απόρριψη και την αδιαφορία. Νιώθω να πνίγομαι από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Θέλω πραγματικά να βελτιώσω τον εαυτό μου και να ξεφύγω από την αρνητική ενέργεια που μου διοχετεύει ο πατέρας μου. Καμιά ιδέα; Ευχαριστώ πολύ

Αυτό που σου συμβαίνει, όπως και εσύ περιγράφεις πολύ σωστά και αναλυτικά, είναι πως μία ζωή προσπαθείς συνεχώς να λάβεις αγάπη από τον ένα σου γονέα και αυτή η προσπάθεια σου πέφτει συνεχώς στο κενό. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τη μητέρα σου, αν ήταν παρούσα στη ζωή σου, αλλά αν ήταν, μάλλον και η δική της συμπεριφορά, ακόμα και αν δεν ήταν τόσο αρνητικά φορτισμένη, σίγουρα δεν κατάφερε να ισορροπήσει μέσα σου την απόρριψη που πήρες από τον πατέρα σου.

Αυτό που έχεις αναγνωρίσει ως αγάπη, είναι μια διαρκής αδιαφορία προς εσένα, οπότε οτιδήποτε άλλο, όπως το πραγματικό ενδιαφέρον για το άτομο σου και τον χαρακτήρα σου, το θεωρείς ξένο και σε φοβίζει. Έχουμε την ανάγκη να αναγνωριζούμε συμπεριφορές στους οικείους μας, και στην μετέπειτα ζωής μας συνήθως συνδεόμαστε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που συνδεθήκαμε με τους γονείς μας στην παιδική ηλικία.

Μια ιδέα ίσως που εξηγεί το φαινόμενο των επαναλαμβανόμενων σχέσεων με ακατάλληλους ανθρώπους (αυτό που πολλοί λένε «έχω τον μαλακομαγνήτη), ή στην περίπτωση σου το να ενδιαφερόμαστε μόνο για αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για εμάς, είναι πως στην ουσία προσπαθούμε να επαναλάβουμε τη γονεϊκή σχέση και αυτή τη φορά να τα καταφέρουμε. Εσύ δηλαδή ενδιαφέρεσαι για κάποιο αγόρι που δεν ενδιαφέρεται για σένα, και εισπράττεις την αδιαφορία που εισέπραττες μια ζωή από τον μπαμπά σου. Αν όμως με κάποιον μαγικό τρόπο καταφέρεις να κάνεις το αγόρι αυτό να σε αγαπήσει όπως δεν σε αγάπησε ο μπαμπάς, τότε αυτή τη φορά θα έχεις αποκτήσει αυτό που δεν κατάφερες να αποκτήσεις μια ζωή.

Ακόμα μια υπόθεση του γιατί δεν αφήνεις τα αγόρια που ενδιαφέρονται για σένα να σε πλησιάσουν, μπορεί να είναι επειδή φοβάσαι να δεσμευτείς και να ματαιωθείς για ακόμα μια φορά, όπως ματαιώνεσαι από τη σχέση με τον πατέρα σου. Στην περίπτωση της σχέσης με κάποιον που ξέρεις πως προκαταβολικά δεν ενδιαφέρεται τόσο, δεν ρισκάρεις, ξέρεις εξ αρχής τι θα λάβεις, ενώ στην περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται και εσύ επενδύσεις, ρισκάρεις να πληγωθείς για ακόμη μία φορά.

Σου αναφέρω τόση ώρα κάποιες υποθέσεις για τη συμπεριφορά σου, γιατί καμιά φορά μόνο και η γνώση του γιατί φερόμαστε όπως φερόμαστε, είναι αρκετή ώστε να μας βοηθήσει να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Δυστυχώς ο μπαμπάς σου είναι αυτός που είναι και το τελευταίο πράγμα που πρέπει να περιμένει κανείς από αυτές τις γονεϊκές συμπεριφορές, είναι να αλλάξουν. Είναι πολύ δύσκολο στα 23 σου να το δεχτείς αυτό και το κατανοώ.

Δεν υπάρχει τρόπος δυστυχώς να σου πω κάτι άλλο διαδικτυακά, όλα αυτά που βιώνεις είναι αρκετά πολύπλοκα και κάθε περίπτωση ανθρώπου που συνδέεσαι ή θέλεις να συνδεθείς ή φοβάσαι να συνδεθείς, μπορεί να είναι διαφορετική. Σκέφτομαι δηλαδή πως το να σου πω πως πρέπει να σταματήσεις να ετεροκαθορίζεσαι από τη γνώμη του πατέρα σου είναι σαν να λες σε έναν που έχει άγχος «έλα μωρέ μην αγχώνεσαι». Ή αν σου πω πως αξίζει να δώσεις μια ευκαιρία σε κάποιον, ακόμα και με τον φόβο να πληγωθείς, δεν νομίζω να σε βοηθήσει και τόσο, φαντάζομαι αυτά θα σου τα λένε και οι φίλες σου. Οπότε, το να πας να δεις έναν ψυχοθεραπευτή μάλλον δεν θα ήταν κακή ιδέα. Αν δεν έχεις οικονομική δυνατότητα, όπως έχω ξαναπεί, αρκετές σχολές ψυχοθεραπείας προσφέρουν θεραπεία σε ιδιαίτερα χαμηλό κόστος, με εκπαιδευόμενους ψυχοθεραπευτές.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News