Αγαπητή «Α, μπα»: Πώς μπορώ να είμαι σίγουρη γι’αυτό που πάω να κάνω;

Aγαπητή Α, Μπα, Φτάνει μια στιγμή που όλα αλλάζουν στο μυαλό και στη ψυχή. Για μένα αυτή η στιγμή ήταν οι μήνες που ακολούθησαν τη γέννηση του παιδιού μου γιατί κατάλαβα ότι διαμόρφωνα και μια άλλη, καταλυτική, αχαρτογράφητη ταυτότητα. Δεν έχω καταλάβει ακόμη εάν επηρεάστηκα ανεπανάληπτα από τις ορμόνες ή κάτι τέτοιο, αλλά τα είδα όλα διαφορετικά. Εξορθολόγησα τα προσωπικά μου άγχη, τις ματαιώσεις μου, ταξινόμησα τις προτεραιότητες. Με αναδιαμόρφωσα. Ο πυρήνας μου είναι εκεί αλλά με μεγάλη αυτό-ανάλυση και σε συνδυασμό με ψυχοθεραπευτική δουλειά του παρελθόντος που άφησε έντονη την επιρροή της, αναγνώρισα πτυχές που δεν γνώριζα ότι διέθετα, και με προσγείωσα σε έναν άλλο τόπο, αυτόν του “εδώ και του τώρα”, σε αυτόν τον τόπο που ένα παιδί σου δείχνει και σε προσκαλεί να μείνεις εκεί μαζί του . Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κατανόησα ότι η δουλειά μου είναι έτη φωτός μακριά από τα ενδιαφέροντα, την ιδιοσυγκρασία και φυσικά τις σπουδές μου. Αυτό δεν ήταν καινούργιο και η συγκεκριμένη απόκλιση με απασχολούσε για χρόνια. Τώρα όμως είναι δυσβάσταχτη. Θέλεις που θα ήθελα να αισθάνομαι και να είμαι πιο “ανάλαφρη” στη σχέση μου με το παιδί χωρίς τη σκιά μιας καταθλιπτικής δουλειάς από πάνω μου, θέλεις που θέλω να δείχνω και να είμαι για το παιδί μια μητέρα που προσπαθεί για τη συνεχή πρόοδο της και κυνηγάει τα όνειρά της, θέλεις που θα ήθελα να το βλέπω περισσότερο και ας παίρνω λιγότερα λεφτά (αν και είναι ήδη λίγα). Πλάνο υπάρχει, προσωρινή οικονομική κάλυψη υπάρχει αλλά λίγο πριν τα 40 και με ένα παιδί 2 χρονών πολύ φοβάμαι πως αυτό που θα ήθελα να προσπαθήσω ενδέχεται να αποτύχει γιατί ούτε άπειρο χρόνο έχω για να γίνω εξαιρετική στο εγχείρημα και ούτε ξέρω αν κάποιος μελλοντικός εργοδότης θα ήθελε να προσλάβει μια γυναίκα που τα ξεκίνησε όλα από την αρχή. Το μόνο που ξέρω είναι η θέληση μου και η ανάγκη μου για τη μετάβαση. Όμως τα ρίσκα και τα πρακτικά προβλήματα με παραλύουν. Πως το ξεπερνάει κανείς αυτό άραγε;

-Ηρώ

Τελικά είναι πολλές οι ερωτήσεις στο «Α μπα» που συνοψίζονται στο «πώς θα γίνει να είμαι σίγουρος για αυτό που πάω να κάνω». Σε μετακομίσεις, σχέσεις, γάμους, αλλαγές καριέρας.

Ε, ρε παιδιά, δεν γίνεται. Πώς να το κάνουμε; Δεν γίνεται να είσαι σίγουρος για κάτι. Οι αμφιβολίες είναι μέσα στο παιχνίδι. Αν δεν είχατε θα σας έλειπε η κοινή λογική. Αλλά αν δεν πείτε συγκεκριμένα πράγματα, και αν δεν σας ξέρουμε, δεν μπορούμε να σας πούμε τη γνώμη μας.

Υπάρχει η τρέλα, υπάρχει το ρίσκο, υπάρχει και το υπολογισμένο ρίσκο. Σε ποια κατηγορία είσαι εσύ; Δεν ξέρω. Ούτε οι σύμβουλοι επιχειρήσεων δεν ξέρουν μερικές φορές. Μπορεί να είναι παλαβομάρα αυτό που πας να κάνεις, μπορεί να είναι και πανέξυπνο. Δεν θα σου λύσει το ‘Α μπα’ το μπίζνες πλαν. Μπορεί να υπάρχει καλός λόγος που παραλύεις. Μπορεί να είσαι καλυμμένη τελικά και να μας το παρουσιάζεις ως τεράστιο ρίσκο χωρίς να είναι. Αυτό που μας λες δεν είναι δεδομένο, είναι αυτό που μπορείς να δεις από τη μεριά σου. Αλλιώς θα μας τα έλεγε η μαμά σου, αλλιώς η τράπεζα αν ζητήσεις δάνειο, αλλιώς οι φίλοι σου.

Οπότε, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι είναι φορτωμένη με καλολογικά στοιχεία η ερώτηση σου, και εντελώς αυθαίρετα πιστεύω ότι αυτό δείχνει άνθρωπο που δυσκολεύεται να δει πρακτικά τα πράγματα. Ελπίζω να κάνω λάθος. Τέλος, θέλω να πω κάτι άσχετο. Πολλά πράγματα αποδίδουμε στις ορμόνες μας οι γυναίκες. Με κουράζει και με στενοχωρεί αυτό το πράγμα. Και οι άντρες έχουν ορμόνες, αλλά δεν βιάζονται να τα ρίξουν όλα εκεί. Μερικές φορές νιώθεις και σκέφτεσαι πράγματα επειδή είσαι λογικό ον με μυαλό και συναισθήματα. Δεν είσαι έρμαιο ορμονών, μην το σκέφτεσαι έτσι, δεν φτάνει που μας περιορίζουν οι άλλοι με αυτόν τον τρόπο, μην το κάνεις και από μόνη σου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News