Το 24ωρο μιας εντατικολόγου σε ΜΕΘ, εν μέσω Covid

7.15 Ξυπνάω  Κατεβάζω δυο καφέδες, τον πρώτο για να ανοίξει το μάτι μέχρι να πλύνω τα μούτρα μου και τον δεύτερο για να μην ξεχάσω κάτι. Βγάζω τις πιτζάμες μου- φοράω τις άλλες πιτζάμες (σκραμπς), παίρνω σακίδιο εφημερίας, τσεκάρω ότι δεν ξέχασα κάτι χρήσιμο, φοράω μάσκα και φεύγω.

8.00 Είμαι στη δουλειά. Πρώτο μου μέλημα, να δω τη συγκεντρωτική οθόνη με τα monitors: το 1 ξεκινά απύρετο σήμερα-ουάου ψηνόταν μέχρι χθες, το 3 έχει 5 πίεση!; όχι, δεν είναι καλό το κύμα,”καλημέρα σε όλους, ποιος έχει το 3; φλασάρετε λίγο τη γραμμή του”. Το 7… κενό;;; πέθανε;;; “παιδιά τι σκ@τ# έγινε με το 7;!;!” Ευτυχώς τον έχουν αποσυνδέσει από το μόνιτορ της μονάδας, γιατί θα μεταφερθεί για αξονική. Γύρισε η καρδιά μου στη θέση της…Γιατί άραγε όμως χρειάζεται αξονική; Τι προέκυψε στη χθεσινή εφημερία; Θα μας τα πουν οι εφημερεύοντες.

8.15- 8.45 Ενημέρωση. Συνοψίζοντας, σήμερα τι έχουμε να κάνουμε; Ένας να γράψει τις υποχρεώσεις συγκεντρωτικά και να τις κολλήσει στο τζάμι. Οι υπόλοιποι πάμε να ντυθούμε: μάσκα, γυαλιά, σκουφί, προσωπίδα, ποδονάρια, ρόμπα ή ολόσωμη στολή, διπλά γάντια, μπαίνουμε. Δουλειά, δουλειά, δουλειά μέχρι τις 3, αν δεν προκύψει κάτι έκτακτο.

15.00 Η τηλεφωνική ενημέρωση των συγγενών (άγρια κατάσταση αλλά αναπόφευκτη, απαγορεύεται αυστηρά το επισκεπτήριο): δε χρειάζονται ιατρικοί όροι που θα τους μπερδέψουν, μόνο απλές, ανθρώπινες κουβέντες. Δε θα κατανοήσουν τι είναι η σηπτική καταπληξία, η πολυοργανική ανεπάρκεια, τι σημαίνει γλασκώβη 13/15 κλπ:” Δυστυχώς έχει επιδεινωθεί από χθες, πλέον πάσχουν 4 όργανά του, κάνουμε αυτά που πρέπει για να το αντιμετωπίσουμε/είναι στάσιμη, περιμένουμε να βελτιωθεί λίγο ακόμα για να αρχίσουμε να την ξυπνάμε/έχει ξυπνήσει, μας καταλαβαίνει, ξέρει πού βρίσκεται, περιμένουμε να ξυπνήσει λίγο καλύτερα κι αν καταφέρει να συνεργαστεί, θα τον αποσωληνώσουμε/ την αποσωληνώσαμε, αυτό σημαίνει ότι αναπνέει μόνη της, με οξυγόνο που της χορηγούμε, και μας μιλάει. Ναι, μας λέει συνέχεια για σας. Φυσικά, αν προλάβω το απόγευμα θα βάλω μέσα το κινητό μου να σας καλέσω με βιντεοκλήση, να της μιλήσετε κι εσείς!/ έχουμε φτάσει στη μέγιστη υποστήριξη αλλά δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται ο οργανισμός του. Δεν υπάρχει κατι άλλο να κάνουμε, φοβάμαι ότι δε θα τα καταφέρει. Όχι μην ανησυχείτε δεν καταλαβαίνει τίποτα, τον κρατάμε βαθιά κοιμισμένο.”

16.00 Για τους εφημερεύοντες, διάλειμμα για φαγητό. Μπορεί να πάει αργότερα ή πολύ αργότερα, ή ποτέ, αναλόγως των εξελίξεων. Όλα στη μονάδα είναι ρευστά, δυναμικά, όλα μπορεί να αλλάξουν από λεπτό σε λεπτό. Τρώμε (όταν τρώμε) με την ψυχή στο στόμα, παρακολουθώντας το κεντρικό μόνιτορ.

Τηλέφωνο από την παθολογική κλινική: Διασωληνώνουμε έναν 38χρονο, ΟΑΑ-Ι επί covid-19 λοίμωξης, χωρίς υποκείμενα, έχετε κρεβάτι;
Δεν έχουμε κρεβάτι. Δεν έχουμε γαμώτο, δεν έχουμε!! Γιατί δεν έχουμε για έναν 38χρονο, γιατί, γιατί; Μισό, χθες αποσωληνώσαμε το 10. Είναι καλή; Μπορεί να βγει σε τμήμα; αιμοδυναμικά σταθερή; απύρετη; έχει καλό επίπεδο συνείδησης; καλό βήχα; πόσο οξυγόνο χρειάζεται; Όλα υπό έλεγχο, λοιπόν. Ενημερώνω τη νοσηλεία: “η ασθενής δε θα πάρει αύριο εξιτήριο, βγαίνει σήμερα σε κλινική. Τώρα! Βρείτε περιφερικές, βγάλτε την κεντρική γραμμή και εξιτήριο. Ετοιμάστε το κρεβάτι άμεσα μόλις φύγει η αποσωληνωμένη, περιμένουμε άμεσα εισαγωγή” . Τηλέφωνο στους παθολόγους: “συνάδελφε σε 1-1μιση ώρα θα έχουμε κρεβάτι. Εσείς έχετε γυναικείο κρεβάτι να πάρετε τώρα μια αποσωληνωμένη; ” Τη βγάζουμε εκτάκτως για να δεχτούμε τον 38χρονο. “Τέλεια, έχετε ένα τελευταίο, ευτυχώς. Πείτε μου το αέριο μετά διασωλήνωσης, με πόσα αγγειοσυσπαστικά είναι ο ασθενής, δηλώστε τον στην πλατφόρμα του εκαβ και πάρτε μας τηλέφωνο όταν ξεκινάτε για να ντυθούμε.”

Παραλαμβάνουμε εισαγωγή. Ακούμε παράλληλα το αλάρμ του 12, φωνάζει ο νοσηλευτής του ότι κάνει βραδυκαρδία 40, 30, 25, “κάνε ατροπίνη τώρα και πήγαινε το καρότσι ανακοπής stand-by! Τρέχα εσύ στο 12, θα παραλάβω μόνη μου την εισαγωγή”. Πέρασαν τρεις, τέσσερις, πόσες ώρες; Σταθεροποιήθηκε ο 38χρονος επί του παρόντος, τι να έγινε με το 12; Σταθεροποιήθηκε κι αυτός, δόξα σοι, μόνο αυτό θα μας έλειπε! Τι ώρα να ναι; Είμαι μούσκεμα και έχω γκαγκανιάσει, δεν αντέχω, μήπως είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω; Όχι, είμαι σκληρό καρύδι, δε λιποθυμούν τα σκληρά καρύδια. Αλλά είμαι άνθρωπος. Κι αν λιποθυμήσω, ανθρώπινα; Προλαβαίνω άραγε να βγω να πιω λίγο νερό; Και να κατουρήσω επιτέλους; Ή μήπως να σφίξω τα δόντια και να συνεχίσω σερί για να δω και τους υπόλοιπους ασθενείς; Αντέχω να το πάω σερί ή να βγω, και για να ξαναμπώ, να καταναλώσω κι άλλα μέσα ατομικής προστασίας;

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ώρα εξόδου από τη μονάδα. Βγαίνουμε, όταν τελειώνουν οι δουλειές, μέχρι να αρχίσουν άλλες, κι άλλες, κι άλλες.

01.00 Κλήση στο σύντροφό μου, αν έχω βγει μέχρι τότε.
-Πώς είσαι μωρό μου, τι γίνεται εκεί;
-(Συνουσιάζεται το σύμπαν, το κέρ@τό μου το τράγιο!!!). Όλα καλά αγάπη μου, τι καλό μου ετοίμασες για αύριο;
Αν βγω έξω αργότερα, ξέρω ότι κοιμάται και δεν τον ενοχλώ. Δεν κατάφερα καθόλου σήμερα να του μιλήσω, είμαι απαράδεκτη.

Θα ξέρουμε ότι είχαμε μια συνολικά σχετικά συμπαθητική εφημερία μόνο το επόμενο πρωί, αν οι νοσηλευτές, τα μάτια και τα αυτιά μας κυριολεκτικά, μας αφήσουν ήσυχους να κοιμηθούμε για κανένα δίωρο. Αν χτυπούν τα τηλέφωνα συνέχεια, είναι κακό σημάδι. Φεύγεις από το εφημερείο, μπαίνεις στη μονάδα και το παίρνεις απόφαση ότι δε θα κοιμηθείς καθόλου, γιατί δεν υπάρχει περιθώριο. Δε θα είναι άλλωστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Εδώ δίνουμε μια τεράστια μάχη, ξέχνα τον ύπνο, δεν είναι ακόμα ώρα για ύπνο. Κοιμήσου προς το καλοκαίρι όταν όλα θα έχουν ψιλοηρεμήσει, αποκαμωμένη, τουλάχιστον με ήσυχη συνείδηση.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News