Μια προσωπική μαρτυρία για την σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο της ιστιοπλοϊας

Η συντάκτρια ζήτησε να μείνει ανώνυμη.Τα στοιχεία της είναι στη διάθεση του “Α, μπα”. 

Με αφορμή την ανακοίνωση της Σοφίας Μπεκατώρου, ανέσυρα από τη μνήμη μου πράγματα που είχα απωθήσει πρώτον γιατί συνέβησαν πολύ παλιά και δεύτερον γιατί δεν ήθελα να τα θυμάμαι.

Ξεκίνησα την ιστιοπλοΐα ανοιχτής θαλάσσης το 2000 όταν ήμουν 25 ετών. Γράφτηκα στη σχολή, πήρα το δίπλωμα, ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Στα μαθήματα οι περισσότεροι ήταν άντρες αλλά είχε και πολλές γυναίκες. Επειδή με είχε συνεπάρει ο κόσμος της θάλασσας και λάτρευα την αδρεναλίνη, άρχισα να συμμετέχω σε αγώνες, οι οποίοι ήταν συνήθως Παρασκευή -Σάββατο – Κυριακή (με διανυκτερεύσεις σε νησιά του Σαρωνικού). Στην αγωνιστική ιστιοπλοΐα τα πράγματα άλλαξαν. Ήμουν σχεδόν πάντα η μοναδική γυναίκα πάνω στο σκάφος σε ένα πλήρωμα 8-10 ατόμων. Δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό μιας και από τις πρώτες φορές που συμμετείχα με αντιμετώπιζαν σαν αθλήτρια και τίποτα άλλο. Πάνω στο σκάφος οι άντρες συναθλητές άλλαζαν ρούχα μπροστά σε όλους γιατί δεν υπήρχε η πολυτέλεια να πας κάτω να αλλάξεις κατά τη διάρκεια του αγώνα. Κανά δυο φορές που χρειάστηκε να αλλάξω κι εγώ κανείς δεν παραξενεύτηκε, ούτε ένιωσα κανενός είδους απειλή.

Σε έναν από αυτούς τους αγώνες αυτό άλλαξε. Έχοντας φτάσει στο νησί και πηγαίνοντας το βράδυ «παραδοσιακά» σε ένα μπαρ να «γίνουμε φέσι» (εγώ δεν έπινα γιατί δεν μου αρέσει το αλκόολ), πηγαίνοντας στην τουαλέτα, συνάντησα έναν αθλητή από άλλο σκάφος και σταματήσαμε στο διάδρομο έξω από τις τουαλέτες να μιλήσουμε. Ανταλλάξαμε στην κυριολεξία 5 κουβέντες και τράβηξε ο καθένας το δρόμο του. Την άλλη μέρα ετοιμάζοντας το σκάφος για αγώνα άρχισαν οι συναθλητές να πετάνε σπόντες για το πόσο καλά πέρασα χθες το βράδυ. Αφού συνεχίστηκε κανένα μισάωρο αυτό και τα πήρα στο κρανίο, ένας από αυτούς με πήρε παραπέρα και μου είπε πως ο τάδε είχε πει σε όλους ότι «με πήδηξε στα όρθια στην τουαλέτα». Το σοκ ήταν αδιανόητο. Είχαμε ανταλλάξει 5 κουβέντες κι αυτές ήταν τόσο αδιάφορες του τύπου «ωραίος αγώνας ε;» «ναι ωραίος αγώνας, πολύ αέρας».

Είπα στον συναθλητή και φίλο ότι δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο και με χτύπησε χαϊδευτικά στην πλάτη λέγοντας μου ότι «δεν τρέχει και τίποτα, το θέμα είναι να περνάμε καλά και κανέναν δεν αφορά τι άλλο κάνουμε».

Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι πρέπει να προσέχω πάρα πολύ τι κάνω και τι λέω. Με ποιον μιλάω και ΠΟΥ του μιλάω. Ήμουν έξαλλη αλλά δεν ήξερα ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Επειδή αυτό δεν ήταν και τόσο σπουδαίο – μια φήμη από κάποιον ηλίθιο που προσπαθούσε να εντυπωσιάσει τους φίλους του – το ξέχασα και συνέχισα να πηγαίνω σε αγώνες. Σε έναν δεκαήμερο αγώνα, σε μια από τις διανυκτερεύσεις στο ξενοδοχείο (στο οποίο μέναμε ανά τρεις στα δωμάτια) την ώρα που ξυπνάω το πρωί, βλέπω τον συναθλητή και «φίλο» δίπλα στο κρεβάτι μου με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Μου λέει «κάνε πιο κει να ξαπλώσω». Του λέω «άσε με ρε συ να χουζουρέψω λίγο, φύγε από δω». Έχοντας πάθει έναν ψιλοπανικό, του γύρισα την πλάτη ελπίζοντας να πιάσει το υπονοούμενο και να με αφήσει ήσυχη. Εκείνος όμως έπιασε άλλο υπονοούμενο και το θεώρηση πρόσκληση. Χώθηκε κάτω από το σεντόνι και κατευθείαν με βούτηξε. Άρχισε να με χαϊδεύει και ψιθύριζε πράγματα που δεν καταλάβαινα. Του είπα να κόψει τις μαλακίες και προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Με ξανατράβηξε στο κρεβάτι και μου είπε να τον αφήσω τουλάχιστον  να τελειώσει, πράγμα και το οποίο έκανε ενώ με χάιδευε και ενώ εγώ ήμουν παγωμένη και κοιτούσα το ταβάνι. Δεν ξέρω γιατί δεν του έδωσα μια μπουνιά, κλωτσιά, αγκωνιά. Κατάλαβα όμως τι παθαίνουν όλα τα θύματα βιασμού, που είχα ακούσει σε τόσες ιστορίες. Όταν ένας φίλος, ένας γνωστός, κάποιος τον οποίο βλέπεις κάθε μέρα σου επιτίθεται τόσο ξαφνικά και απροκάλυπτα, σε πιάνει στον ύπνο. Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις πως στο διάολο συμβαίνει αυτό. Λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και λες ότι αν αντιδράσεις μπορεί να σου συμβεί τίποτα χειρότερο. Ίσως είναι καλύτερα να μην αντιδράσεις καθόλου και να τελειώνει το μαρτύριο όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν μπορεί ο εγκέφαλος σου να πιστέψει ότι συμβαίνει αυτό. Δεν προλαβαίνεις να το επεξεργαστείς και παγώνεις από τη σιχαμάρα, από το φόβο, από το σοκ.

Εννοείται ότι δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Το πλήρωμα ήταν μόνο άντρες και φίλοι χρόνια μεταξύ τους. Άλλωστε είχε προηγηθεί και η φήμη με τον άλλον τον ηλίθιο. Ποιος θα με πίστευε και τι θα γινόταν; Το είπα μόνο στον αρχηγό της ομάδας και εκείνος έγινε κόκκινος σαν παντζάρι χαμήλωσε τα μάτια και μου πρότεινε να αλλάξω σκάφος. Ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους μας.

Άλλαξα σκάφος και πλήρωμα και συνέχισα να πηγαίνω σε αγώνες. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε δυο χρόνια μετά, όταν σε έναν άλλον αγώνα, σε ένα beach bar, με ακολούθησε μεγάλος παράγοντας και προπονητής της ιστιοπλοΐας στην τουαλέτα και μου επιτέθηκε από πίσω χώνοντας το χέρι του μέσα στο μαγιό μου και το δάχτυλό του μέσα μου. Γύρισα και τον έσπρωξα σαν κεραυνοβολημένη και εκεί το μόνο που με έσωσε, ήταν που του είπα ότι θα ουρλιάξω. Με κοίταξε πάρα πολύ απορημένος και μου είπε ότι με είχε δει που τον κοιτούσα (γουατ δε φακ) και είχε καταλάβει ότι τον γούσταρα και δεν φαντάστηκε ότι υπήρχε πρόβλημα. Του είπα σφίγγοντας τα δόντια μου σαν να ήμουν έτοιμη να τον κατασπαράξω πως αν πίστευε ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα, δεν θα μου την έπεφτε από πίσω στην τουαλέτα σαν να ήμουν θήραμα. Εκείνος γέλασε και πήγε να πλύνει τα χέρια του.

Βγήκα από την τουαλέτα και έφυγα μόνη μου τρέχοντας από το μπαρ. Έτσι κι αλλιώς ήταν όλοι απασχολημένοι χορεύοντας και πίνοντας. Στο δρόμο προς το ξενοδοχείο συνάντησα μια κοπέλα από άλλο σκάφος και βλέποντας με αναστατωμένη με ρώτησε τι συμβαίνει. Έχοντας μια γυναίκα μπροστά μου ένιωσα ότι επιτέλους βρήκα κάποιον να με καταλάβει και τις είπα τι έγινε. Είχα πάρα πολύ ανάγκη για υποστήριξη εκείνη τη στιγμή. Το μόνο που μου είπε είναι ότι «οκ, δεν είσαι και εσύ καμιά παρθένα. Φλερτάρεις και πας με διάφορους. Όλοι το ξέρουν. Μη δίνεις σημασία, θα ήταν μεθυσμένος». Της είπα ότι δεν ήταν καθόλου μεθυσμένος. Γέλασε και μου είπε ότι μεγαλοποιώ τα πράγματα και να προσέχω το ντύσιμο μου και τη συμπεριφορά μου γιατί αυτά παθαίνει όποια δεν προσέχει σε ένα αντροκρατούμενο σπορ. Γύρισα διαλυμένη στο δωμάτιο και κοιμήθηκα.

Την επόμενη μέρα που είχαμε αγώνα προσποιήθηκα ότι ήμουν άρρωστη και δεν συμμετείχα. Τη μεθεπόμενη μέρα γυρίσαμε στην Αθήνα και αυτός ήταν και ο τελευταίος μεγάλος αγώνας που συμμετείχα.

Ήξερα ότι δεν είχε κανένα νόημα να μιλήσω. Δεν υπήρχε περίπτωση να με πίστευε κανείς και αν με πίστευε δεν είχε επίσης νόημα γιατί ήμουν μια «καργ**λα που τα ήθελε ο κώλος της».

Στα 10 χρόνια που έκανα ιστιοπλοΐα αντιμετώπισα πολλές φορές τον σεξισμό. Είτε σχετικά με το ότι ήμουν γυναίκα και άρα υποδεέστερη αθλήτρια, είτε σχετικά με το ότι ήμουν όμορφη και δεν ντυνόμουν σαν καλόγρια, είτε σχετικά με το ότι είχα επιλέξει να κάνω ένα άθλημα στο οποίο οι περισσότεροι ήταν άντρες. Άρα τι ήθελα; Κάποιον να με πηδήξει.

Παραπάνω ανέφερα μόνο τα πιο τρανταχτά περιστατικά και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν κι άλλες γυναίκες εκεί έξω που ίσως έχουν ζήσει χειρότερα.

Έχω απομακρυνθεί από το χώρο 10 χρόνια τώρα και δεν έχω επαφή με το τι συμβαίνει, αλλά ελπίζω ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα. Έστω και λίγο. Το θάρρος της Σοφίας μου έδωσε τεράστια ελπίδα πως οι γυναίκες θα αρχίσουμε να μιλάμε και στην Ελλάδα. Και ίσως, ΙΣΩΣ, αρχίσουμε όλοι να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Ίσως αρχίσουμε να στηρίζουμε τα θύματα αυτών των καταστάσεων αντί να τα κατασπαράζουμε όπως είδα να γίνονται στα σχόλια κάτω από την ανακοίνωση της Σοφίας. Θα ήθελα να πω στη Σοφία ένα τεράστιο ευχαριστώ και να πω σε όλες τις Σοφίες εκεί έξω να αρχίσουν να μιλάνε. Καμία μόνη της πλέον. Καμία σιωπηλή.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News