Γράφει η Αναστασία Παλιεράκη, φοιτήτρια ψυχολογίας
Θέλω πολύ να ξεκινήσω να μιλάω για το θέμα κρίση πανικού ή όπως αλλιώς συνηθίζω να το αποκαλώ «το τέρας κάτω από το κρεβάτι» θέτοντας πρώτα την εξής ερώτηση: πόσοι από εμάς έχουν αγχωθεί έντονα μπροστά σε κάποιον και πάνω στο αποκορύφωμα σχεδόν του πανικού έχουν ακούσει τη φράση «μα δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι»; Το αντίστοιχο δηλαδή σκηνικό του να έχω χωρίσει και κάποιος, στην προσπάθειά του να με παρηγορήσει, μου λέει την φοβερή ατάκα «μη στεναχωριέσαι».
Καταρχάς, να μιλήσουμε για τη ματαιότητα κάθε τέτοιας συμβουλής, καθώς για να παθαίνω κρίση πανικού, που είναι και το θέμα που μας απασχολεί εδώ, σημαίνει πως έχω ήδη αγχωθεί. Είναι σίγουρα ανθρώπινη η αντίδρασή μας να ξεστομίσουμε κάτι τέτοιο λόγω κεκτημένης ταχύτητας ή δικής μας αμηχανίας και λίγο πολύ μπορεί σε όλους μας να έχει συμβεί, αλλά υπάρχει πιο σωστός τρόπος να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο περιστατικό. Μπορούμε να ακολουθήσουμε μερικά απλά βήματα:
1)Αποφεύγουμε να ρωτήσουμε με επιμονή τι ακριβώς προκαλεί άγχος στον απέναντί μας.
- Άνθρωπος που έχει υποφέρει από κρίσεις πανικού ή που έχει πάθει έστω μια φορά στη ζωή του, γνωρίζει ότι όταν οι παλμοί χτυπάνε κόκκινο και οι άσχημες σκέψεις σε κατακλύζουν, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι είναι έναν άνθρωπο να σε πιέζει να του πεις τι σου προκαλεί τόσο έντονο άγχος. Επομένως, περιμένουμε να κοπάσει η ένταση και μετά θέτουμε την οποιαδήποτε ερώτηση, εφόσον φυσικά έχουμε και την οικειότητα να το κάνουμε.
2)Επιδεικνύουμε τον σωστό τρόπο αναπνοής.
- Την ώρα της κρίσης πανικού, παίρνουμε πολλές και σύντομες αναπνοές, κάτι το οποίο στην πραγματικότητα εντείνει το άγχος. Η σωστή αναπνοή σε τέτοιες περιστάσεις είναι η διαφραγματική, η παρατεταμένη δηλαδή εισπνοή που ξεκινά από την κοιλιά και η εκπνοή κυρίως από το στόμα. Μπορούμε λοιπόν να προτρέψουμε τον απέναντί μας να ακολουθήσει αυτό το ρυθμό αναπνοής μαζί με εμάς και κυρίως, τον κανόνα 4-7-8 (εισπνέω για 4 χρόνους, κρατάω για 7 και εκπνέω για 8). Θα λειτουργήσει ακόμη περισσότερο αν τον κρατάμε απαλά από το χέρι ή τους ώμους, η ανθρώπινη επαφή πάντα βοηθάει.
3) Αποφεύγουμε την προστακτική και μιλάμε ενθαρρυντικά.
- Οποιοδήποτε εξωτερικό ερέθισμα μπορεί να κάνει την κρίση πανικού χειρότερη, όπως ένα «ηρέμησε», «πρέπει», ή «σταμάτα». Είναι καλύτερο να χρησιμοποιήσουμε πιο ήπιες φράσεις και να δείξουμε ότι είμαστε εκεί για τον άλλον, λέγοντας ότι είναι μόνο ένα ξέσπασμα άγχους και τίποτα περισσότερο, ότι δεν κινδυνεύει από κάτι και ότι θα είμαστε κοντά του όσο χρειαστεί. Αλήθεια, θα το εκτιμήσουν και ας τρεμοπαίζει εκείνη την ώρα η καρδιά τους.
Και γιατί το αποκαλώ «τέρας κάτω από το κρεβάτι»; Γιατί συχνά αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Ως κάτι φοβερά δυσοίωνο και τρομακτικό για τον περίγυρό μας, ως προβληματική συμπεριφορά, τρέλα ή υπερβολή (οικεία σίγουρα για κάποιους από εμάς η φράση «εντάξει, πώς κάνεις έτσι;»).
Και επειδή γενικά μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις, η little miss grumpy φρόντισε να μας πει τι να κάνουμε και εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας όταν παθαίνουμε κρίση πανικού και πόσο μάλλον τώρα στην καραντίνα, που η ζωή κυλά και με διαφορετικούς ρυθμούς.
Από εμένα, αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους μας που έχουμε παλέψει ή παλεύουμε ακόμη με τις κρίσεις πανικού. Να μην ξεχνάμε να αναπνέουμε και να μας προσέχουμε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πολύ όμορφο κείμενο . Επίσης είχα διαβάσει από μια σχολιάστρια εδώ στο site να σκέφτεσαι “δεν είναι τίποτα, το έχω ξαναπάθει και ήμουν μια χαρά μετά”. Εμένα με βοήθησε απίστευτα αυτή η σκέψη στη διαχείριση των κρίσεων πανικού, να είναι καλά όποια το είπε δε θυμάμαι καθόλου ποιά ήταν.
Πράγματι, αυτή η σκέψη είναι σωτήρια πολλές φορές!
Έτσι! Μακριά από τα ταμπού γενικά και πόσο μάλλον από τα ταμπού για την ψυχική υγεία.
-Αναστασία
Χαρά μου, ελπίζω να σας βοήθησε.
-Αναστασία.
Εξαιρετικό κείμενο. Ευχαριστούμε πολύ για τις συμβουλές.
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε και βασικά που βλέπω και δικό σου σχόλιο σε κείμενό μου.
-Αναστασία
Δεν έχω πάθει ποτέ κρίση πανικού ή μπορεί και να έχω πάθει απλά να μην το όνομασα έτσι. Σίγουρα όταν κάποιος είναι σε κατάσταση άγχους ανεξέλεγκτη που δεν μπορεί να ορίσει τον εαυτό του και αυτό συμβαίνει συχνά, η μόνη λύση (όπως λέει και η Λένα) είναι να απευθυνθεί σε έναν ειδικό. Αν το ερώτημα είναι, τι μπορεί να σε χαλαρώσει όταν φρικάρεις και όλα σου φαίνονται βουνό ή θεωρείς ότι όλα πάνε στραβά στη ζωή σου, ναι εκεί μπορούμε να το συζητήσουμε και να δώσουμε τις συμβουλές μας εμείς οι αδαείς. Τα γράφω αυτά κυρίως με αφορμή την εικόνα… Διαβάστε περισσότερα »
Η εικόνα και οι συμβουλές που δίνει είναι για το τι μπορεί να κάνει ένα άτομο εκείνη την ώρα που παθαίνει κρίση πανικού και αφού περάσει η κρίση, όχι γενικά για την μακροπρόθεσμη διαχείρισή τους. Είναι πολύ δυσάρεστο συναίσθημα, σε αφήνει ξεζουμισμένο από ενέργεια, εξαντλημένο ψυχικά και σωματικά. Το να φας κάτι γλυκό και να μετρήσεις αναπνοές σε βοηθάει να ανακτήσεις δυνάμεις και να μείνεις παρούσα, από προσωπική εμπειρία βοηθάει πολύ. Εννοείται όμως ότι αφού περάσει η κρίση πρέπει να δεις τι την προκάλεσε και να συμβουλευτείς ειδικό για την μακροπρόθεσμη διαχείριση του προβλήματος, αν δεν το έχεις κάνει ήδη.… Διαβάστε περισσότερα »
Επίσης για μερικούς ανθρώπους, οι κρίσεις πανικού έχουν συσχετιστεί με ευαισθησία/δυσανεξία γλουτένης. Σε ευαίσθητα άτομα, η κατανάλωση γλουτένης δημιουργεί νευρολογικά προβλήματα: άγχος, δυσκολίες ομιλίας, τρέμουλο σε χέρια/πόδια, εφιάλτες, κτλ. Επίσης σε παιδιά , πολλά συμπτώματα είναι παρόμοια σαν αυτά του αυτισμού. Τα συμπτώματα είναι το αποτέλεσμα αλλαγών (συγκεκριμένα degeneration) στον εγκεφάλο ή λόγο έλλειψης απορρόφησης βιταμινών λόγο εντερικής διαπερατότητας, ή και από τα δυο.
Χαίρεται! Η αλήθεια είναι ότι στο κείμενο εστίασα κυρίως στο τι μπορεί να κάνει κάποιος όταν βλέπει έναν άλλον άνθρωπο να παθαίνει κρίση πανικού. Δεν έγραψα για τον ειδικό, στον οποίο έτσι κι αλλιώς πρέπει να απευθυνόμαστε για κάθε είδους διαταραχή, από τη μεγαλύτερη μέχρι και τη μικρότερη, γιατί μίλησα για αντιμετώπιση την ώρα που συμβαίνει, όχι για θεραπεία των κρίσεων πανικού και των αιτιών που τις προκαλούν. Οπότε η εικόνα δείχνει μερικά μικρά τιπς που μπορούμε όλοι να κάνουμε για να ηρεμήσουμε τα συμπτώματα, αυτό. Σε ευχαριστώ ούτως ή άλλως για τη γνώμη σου όμως.
Έτσι ιδωμένο, είναι εξαιρετικά χρήσιμο το κείμενο σου και ευχαριστούμε πολύ.
@sternimougnosi, Δεν έχουν βιώσει όλοι την κρίση πανικού με τον ίδιο τρόπο. Εγώ νομίζω τη βίωσα 2 φορές και τη δεύτερη ευτυχώς ήμουν πιο ψύχραιμη. Το νεράκι πχ με βοήθησε για τη ναυτία, δεν είναι αυτονόητο και ίσως δε τους βοηθά όλους. Εμενα με βοήθησε επίσης να βγω στο μπαλκόνι, μιας και ήμουν στο σπίτι, για να με χτυπήσει ο αέρας επειδή ένιωθα ότι δεν έχω οξυγόνο. Με βοήθησε ο ήλιος να ρίξω τους παλμους μου και να νιώσω ζεστασιά από το τρέμουλο που δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Μέχρι και οι άνθρωποι που περνούσαν κάθε τόσο με βοήθησαν, κάποιοι… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ έτσι πιστεύω, χαίρομαι που συμφωνείς!
-Αναστασία
Δεν κατάλαβα αρχικά ότι ο στόχος του κειμένου ήταν να προσφέρει κάτι σαν “Πρώτες Βοήθειες” για την αντιμετώπιση των κρίσεων πανικού, γι’αυτό και έσπευσα να επισημάνω ότι οι άνθρωποι που παθαίνουν συχνά κρίσεις πανικού πρέπει να ψάξουν την αιτία με κάποιον ειδικό. Εκεί ήταν η ένστασή μου, αλλά όπως διευκρίνησε και η συντάκτρια του κειμένου, δεν εστίασε στην θεραπεία που ούτως ή άλλως είναι απαραίτητη , αλλά στην άμεση αντιμετώπιση.