Ήταν καλοκαίρι και κατέβηκα Ελλάδα για διακόπες (ζω εξωτερικό). Επιλέγω με τον συντροφό μου να περάσουμε μερικές μέρες στο όμορφο βουνό των Κενταύρων και να το γυρίσουμε όσο μπορούμε. Έχουμε ένα μικρό αυτοκινητάκι πόλης που βογκάει στις ανηφόρες αλλά δε μας νοιάζει και πολύ. Του δίνουμε και καταλαβαίνει.
Σε αναζήτηση μη οργανωμένων παραλιών που μας αρέσουν, καταλήγουμε σε μια παραλιούλα την οποία φτάνεις από απότομο κατηφορικό χωματόδρομο. Όλοι κ όλοι εκει, μια οικογένεια (γονεις, παιδιά, παππούδες) μύστες που κάνουν free camping με τέντες πάνω σε αγροτικά και ψησταριά και boom box με Καζατζίδη και μια παρέα νεαρών που βάζουν τη βάρκα τους στο νερό να βγούν για ψάρεμα. Φτάνει απόγευμα και πάμε να φύγουμε.
Μπαίνουμε στο αυτοκινητάκι και κινάμε προς την ανηφόρα. Σχετικά άπειρη οδηγός εγώ σε τέτοιες συνθήκες και ο σύντροφός μου δεν οδηγεί καν. Δίνω μία και πάω να ανέβω το χωματόδρομο με όση ταχύτητα μπορώ. Εννονείται το αυτοκίνητο δε φτάνει μακριά, σπινιάρει και πάει να μας πάρει πίσω. Βάζω χειρόφρενο, κλείνω μηχανη γιατί μυρίζουν τα λάστιχα κ νομίζω πως έρχεται από τη μηχανή και κολλάω εκέι που είμαι. Έκείνη την ώρα κατεβαίνουν δύο ορειβάτες, Γερμανοί, βλέπουν τη σκόνη που έχω σηκώσει, μυρίζει το λάστιχο κ εγω άσπρη από την τρομάρα. Μας μιλάνε, προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε κ προσφέρονται να το πάρουν αυτοί το αυτοκίνητο μέχρι τον δρόμο.
Εγώ ακομα να μη βγάζω πολύ συνεννόηση αφού τα πόδια μου έτρεμαν κυριολεκτικά και σκεφτόμουν πως αν κουνηθώ θα σπάσει το χειρόφρενο και θα φύγουμε πίσω κατευθείαν στο δέντρο που ήταν στο τελος του δρόμου. Καμία λογική, το ξέρω. Και φτάνει αυτός ο Άγιος Άνθρωπος που θα τον μνημονεύω για χρόνια. Ο παππούς της οικογένειας των campers, ένας άνθρωπος που αν το έβλεπες- και προπάντων τον άκουγες- θα καταλάβαινες πως μάλλον έχει ζήσει όλη του τη ζωή σε χωριό, ο οποίος άκουσε τον σαματά κ ήρθε να δει τι συνέβει.
Λέει στους Γερμανους ‘”No problem” και πάνε στην άκρη. Μου λέει μέσες άκρες, κορίτσι μου, δεν τους χρειάζεσαι. Θα το κάνεις μόνη σου, γιατί αν δε το κάνεις τώρα θα το φοβάσαι μια ζώη. Μου εξήγησε πολύ απλά πως να χειριστώ τις ταχύτητες και το γκάζι, μου έδωσε ένα φιλικό πατ-πατ στην οροφή και πραγματικά με 2 κινήσεις έιχα φύγει. Μπορεί να μην ακούγεται κάτι τρελό, αλλά μου έβγαλε ένα τόσο όμορφο συναίσθημα. Πόσες πιθανότητες είχα να μην πέσω σε αντρα τέτοιας ηλικίας, από χωρίο, να δει νέα κοπέλα οδηγό και να μην α) γελασει χαιρέκακα με την κατάσταση, β) πετάξει σεξιστικές ατάκες, γ) αφήσει τους άντρες να πάρουν το αυτοκίνητο πάνω στο δρόμο δ) πει στον συντροφο μου γιατί δεν το παίρνει αυτός. Όχι μόνο δεν έκανε τίποτα από τα παραπάνω, αλλά μου δίδαξε κάτι -χωρίς ίχνος mansplaining- και μου έδωσε τόση αυτοπεποίθηση που νομίζω δε φοβάμαι κάμια συνθήκη οδήγησης από τότε χάρη σε αυτόν.
Μια μη πατριαρχική πατρική φιγούρα από εκεί που δεν το περιμένεις. Θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη, και ας μην ξέρω ούτε το όνομά του.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Έβαλα ένα ποτήρι κρασί και ήπια στην υγειά του με δάκρυα στα μάτια.
Εδώ τον αγαπήσαμε εμείς !
Τι ωραία ιστορία! Συγκινήθηκα! Τέλεια ιδέα η νέα στήλη! 🥰
Ωραίος τύπος ο παππούς! Μου θύμισες δική μου πρόσφατη ιστορία. Προσπαθουσα να παρκάρω σε στενό μονόδρομο και στην μια άκρη προεξείχε το πεζοδρόμιο, έκανε κάτι σε στυλ V Προσπάθησα να παρκάρω λοιπόν και είχα πάρει πολύ κλειστά την στροφή και έβρισκα πεζοδρόμιο οπότε δεν μπορούσα να πάω ούτε μπρος ούτε πίσω γιατί ο δρόμος ήταν στενός και απέναντι είχε πεζόδρομο με κάγκελα. Εκεί λοιπόν που προσπαθούσα πηγαίνοντας μπρος πίσω και είχα γυρίσει το αμάξι από την αντίθετη κατεύθυνση (ούτε να φύγω δεν μπορούσα δηλαδή) έρχετε ένα απορριματοφόρο. Ο δρόμος είναι σε γειτονιά και δεν είναι πολυσύχναστος οπότε δεν είχαν περάσει… Διαβάστε περισσότερα »
Τι ωραίο. Και εγώ έχω αντίστοιχη ιστορία όταν είχα πρωτοπάρει αυτοκίνητο, με βοήθησε ένας ταξιτζής. Ακόμα τον θυμάμαι. Υπάρχουν παντού σωστοί άνθρωποι.
Αχ κι εμένα με είχε βοηθήσει ταξιτζής οταν είχα πρωτοπάρει δίπλωμα και είχα μείνει σε μια νησίδα στη μέση μιας λεωφόρου. Ειχα πανικοβληθει και με βοήθησε με πολύ ήρεμο και πρόσχαρο τρόπο να βάλω μπρος το αμάξι.
Και εγω αυτο που λες και εσυ θυμαμαι, τον τροπο του. Με ευγενεια και γλυκα χωρις καθολου ειρωνεια ή περιττα γελακια. Ποσο στεναχωρη η διαπιστωση οτι οι πιο απλες ανθρωπινες συμπεριφορες δεν ειναι τελικα ουτες αυτονοητες ουτε συνηθισμενες.
Τέλειο, του στέλνω πολλή πολλή αγάπη.
Από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει!
(Αυτοί οι άνθρωποι μου αρέσουν πολύ, θα έπρεπε να είναι υπό έρευνα. Είναι απόδειξη ότι δε χρειάζονται σπουδές και έκθεση σε εξωτερικούς παράγοντες για να ανοίξεις το μυαλό σου.)
Ωραίος ο παππούς! Γελάω ακόμα με το πατ πατ. Και επειδή σε έπιασε πανικός σε μια ανηφόρα, να σου πω πως οδηγάω χωρίς αλυσίδες σε χιόνι. Λοιπόν κάθομαι πάντα συνοδηγός και αφήνω την σύντροφο που είναι άρρωστη με το σκι και ξέρει να οδηγάει σε χιόνι. Ούτε πατ πατ ούτε πανικός, ούτε στερεότυπα. Αυτή στη μαύρη πίστα και εγώ εσπρεσάκια και σοκολάτες στο σαλέ.
Μου θυμισες το μπαμπα μου που ειχε ακροφοβια (και γενικα δεν το χε με την οδηγηση) οποτε ολες τις δυσκολες διαδρομες σε στενους δρομους, γκρεμους κλπ τις αναλαμβανε η μαμα μου.
Μα τι γλυκός αυτός ο παππούς! Πόσο πραγματικά άνθρωπος χωρίς πατριαρχία μέσα του. Επίσης σωστός, αν δεν το έκανες εκείνη την ώρα αυτό που έπρεπε, θα το φοβόσουν μια ζωή όντως. Σου έδωσε φτερά να πετάξεις. Μπράβο του! Τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε!
mood after reading ths article:😊
ένας πραγματικά ωραίος άνθρωπος… να ναι καλά εκεί που είναι…
μπράβο και σε σένα που κατάφερες να ξεπεράσεις τον φόβο/τρόμο σου…
επίσης πόσο ωραία νιώθω όταν διαβάζω αυτή τη στήλη!!