in ,

Η Αόρατη Ζακέτα

Μπέρτα υπερηρωϊκή ή διάφανα δεσμά;

Τι στο καλό είναι όμως αυτή η «αόρατη ζακέτα»; Είναι μπέρτα υπερηρωϊκή ή ίσως διάφανα δεσμά; Κατά τη θεωρία της Προσκόλλησης, ο ασφαλής δεσμός και η ανεξαρτησία συνδέονται. «Δεσμός» ή «προσκόλληση» , αναλόγως με την οπτική γωνία. Κατά πόσο όμως σου επέτρεψε η ζακέτα σου να πειραματιστείς, να κινηθείς ελεύθερα, να κρυώσεις, να τη χρειαστείς, να μάθεις; ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Εικόνα Αόρατη Ζακέτα
credit ΤΑΓΑΡ

Σε πάρα πολύ γενικές γραμμές, μας χώρισαν οι επιστήμονες σε δύο κατηγορίες πολιτισμών, τους δυτικούς-ατομιστές και τους ανατολικούς-αλτρουιστές. Μεγαλώνουμε και μεγαλώνουμε άλλους με έναν απώτερο σκοπό, αναλόγως με τον πολιτισμό μας. Εμείς -οι ανατολικοί-  στοχεύουμε πρωτίστως στη στοργή ενώ «οι άλλοι» στην αυτονομία. Αυτά λοιπόν υποστηρίζουν οι επιστήμονες, που αντικείμενο της μελέτης τους έχουν τον τρόπο που εγώ, εσύ ή ο γείτονας αναθρέφει το παιδί του. Γενικεύσεις λες; Θα συμφωνήσω!

Κάπως έτσι όμως διαμορφώνονται οι θεωρίες.

Χαζά- χαζά, άγγιξε τους ώμους σου. Τη νιώθεις; Την αόρατη ζακέτα, που μάλλον πήρες τελικά. Εκεί, ακουμπισμένη με τόση φροντίδα που ακόμη κι αν δε φοράς τα μανίκια, ακόμη κι αν (καυχιέσαι πως) δεν την κούμπωσες ποτέ, η ζακέτα στέκει περήφανη. Κι όσο περισσότερο απομακρύνεται ο άνθρωπος που σου θύμισε να την πάρεις, που στην έριξε πιεστικά στους ώμους, που στην έχωσε κρυφά στην τσάντα, όσο πιο πολύ μακραίνει, τόσο μεγαλώνει η δική σου ανάγκη να φορέσεις τη ζακέτα, κι ας μην κρυώνεις. Κάνει ρεύμα. Θες να νιώσεις τα μανίκια της να σε πιάνουν στιβαρά, όπως τα χέρια που σε κρατούσαν στα πρώτα σου οκταράκια. Θες να μυρίσεις αυτό το μαλακτικό, της καρδιάς σου, που ποτέ δε μυρίζει το ίδιο στο δικό σου πλυντήριο. Μόνο η αόρατη ζακέτα κρατά ακόμη το άρωμα. Και είναι η άτιμη ακόμα ζεστή απ’ το σιδέρωμα, με το χάδι το μητρικό ή από χέρι σίγουρο, της γιαγιάς. Αχ, γιαγιά.

Τι στο καλό είναι όμως αυτή η «αόρατη ζακέτα»; Είναι μπέρτα υπερηρωϊκή ή ίσως διάφανα δεσμά; Κατά τη θεωρία της Προσκόλλησης, ο ασφαλής δεσμός και η ανεξαρτησία συνδέονται. «Δεσμός» ή «προσκόλληση» , αναλόγως με την οπτική γωνία. Κατά πόσο όμως σου επέτρεψε η ζακέτα σου να πειραματιστείς, να κινηθείς ελεύθερα, να κρυώσεις, να τη χρειαστείς, να μάθεις; Είναι η ζακέτα σου ένα σκήπτρο στο βασίλειο της στοργής, όπου εσύ ως παιδί βασίλεψες σε ημέρες  δοξασμένες ή μήπως είναι ο ευνουχισμός σου; Είναι άραγε τα φτερά σου ή ένα φορτίο στις πλάτες σου?

Σε σουηδικά νηπιαγωγεία θα συναντήσεις το φαινόμενο του αυτοπροσδιορισμού των παιδιών, σε βαθμό που το ζεστό ντύσιμο μπορεί να είναι εθελοντικό, ακόμη και μέσα στον σκανδιναβικό χιονιά. Ξέρει όμως το παιδί; Ή μήπως ξέρει ο δάσκαλος ή ο γονιός; Είμαι βαθιά πεπεισμένη ότι οι γονείς δεν έχουν ιδέα. Ή που θα ακούσουν τους παππούδες, δηλαδή τους δικούς τους γονείς ή την κοινωνία, που ξέρει. Ή θα πειραματιστούν, με όποιο ρίσκο αυτό ενέχει.

Ίσως λοιπόν η ζακέτα, εκτός από στοργή και φροντίδα να αποτελεί και ένα ακόμη σύμβολο, την εγγύηση ότι είναι κάποιος επαρκής γονιός. Έρμαιο της ενοχικής φύσης μου, ακούω τη φωνή της γιαγιάς που με μεγάλωσε, προγιαγιάς του Νικόλα πια, να αντηχεί «Το κρυώσατε το μωρό» και να με κυνηγά ως Ερινύα. Πόσο πιο καλή μάνα θα ήμουν(καθησυχασμένη ότι είμαι) εάν έντυνα το γιο μου πιο ζεστά, ακόμη κι αν ξέρω ότι ο ίδιος δεν το έχει ανάγκη. Η ζακέτα, φαίνεται, προσφέρει μια ασφάλεια σε αυτόν που θα σου τη δώσει πριν βγεις έξω. Ότι δε θα «σε κρυώσει».

Εν τω μεταξύ, αποδόμησέ το. «Το-κρυώσατε».  Από αμετάβατο ρήμα, μεταβατικό, μια ενέργεια στην οποία προβαίνεις  ενεργά ή η απουσία μιας άλλης, που έχει τη δύναμη μιας ηθελημένης πράξης. Στον πολιτισμό της στοργής και της ενοχής, η αόρατη ζακέτα προστατεύει δύο ανθρώπους.

Νικολιό, υπόσχομαι να κρύβω μέσα στις ζακέτες σου ραβασάκια και λιχουδιές και είθε να είναι θελκτικά αρκετά τα σκαρώματά μου, ώστε να επιλέγεις συχνότερα να παίρνεις τη ζακέτα. Κι έτσι και δεν τη φορέσεις και-μου- κρυώσεις , θα σε γιατροπορέψω εξαντλώντας όλη τη μεσογειακή στοργή και δεόμενη να μην –μου- πάθεις πάλι πνευμονία. Γιόκα μου, μάλλον η ισορροπία ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή δεν είναι απλή υπόθεση, να φανταστείς στην Πόλη, η γέφυρα που ενώνει Ανατολή και Δύση είναι δημοφιλές σημείο για αυτόχειρες. Όσο όμως θα παλεύουμε να βρούμε την ταυτότητά μας, όσο θα παλεύω να σου δώσω φτερά δυνατά και ζεστά, εσύ πάρε τη ζακέτα σου βγαίνοντας έξω, ή έστω το σοκολατάκι απ’ την τσέπη.

Η μαμά.

 

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον ΤΑΓΑΡ για το σκίτσο του, το οποίο στάθηκε αφορμή. Θα τον βρείτε εδώ.
Υ.Γ.2 Σήμερα ο Παππούς μου θα είχε γενέθλια. Τον ευχαριστώ για όλη αυτή τη στοργή που ακούμπησε στους ώμους μου.

 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

3 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Μῆτις / Mêtis
Μῆτις / Mêtis
3 χρόνια πριν

Πολύ όμορφο κείμενο! Και να σου ζήσει ο μικρός που είναι τυχερός που έχει μαμά που τον αγαπά τόσο πολύ! Για χάριν της συζήτησης για Ανατολή και Δύση, λίγο θέλω να σταθώ στην φράση “σε δύο κατηγορίες πολιτισμών, τους δυτικούς-ατομιστές και τους ανατολικούς-αλτρουιστές.” Δεν θα χώριζα τον ατομισμό και τον κολλεκτιβισμό με βάση τον αλτρουισμό. Εγωιστές και αλτρουιστές υπάρχουν και στην Δύση και στην Ανατολή. Ο ατομισμός και ο κολλεκτιβισμός είναι δύο θεμέλια, δύο οπτικές πάνω στις οποίες διαμορφώνεται το εποικοδόμημα, δύο αρχές θα έλεγα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα εγωισμού στην Ανατολή (βλ. νεποτισμό και οικογενειοκρατία) και πολλά παραδείγματα αλτρουισμού στην… Διαβάστε περισσότερα »

Περήφανος οικογενειάρχης
Περήφανος οικογενειάρχης
3 χρόνια πριν

Σε ευχαριστώ πολύ γιατί μου υπενθύμισες πόσο σημαντική είναι η αόρατη ζακέτα μου! Μου άρεσε πολύ το κείμενό σου! Τελικά χαίρομαι που μπήκα στην παρέα του Α,ΜΠΑ

Melissa
Melissa
3 χρόνια πριν

Τι ωραιο!!! ❤️