Φωτογραφίζοντας χοντρούς ανθρώπους στη Ρωσία

Καταπώς φαίνεται, αν θέλουμε να βρούμε ομοιότητες μεταξύ των λαών, αρκεί να στοιχηματίσουμε στη βία κατά των γυναικών και στον κοινωνικό αποκλεισμό των χοντρών ανθρώπων· μοιάζουν να είναι καθολικές συνθήκες που συμβάλλουν αναντίρρητα στην διαπολιτισμική επικοινωνία.

Γι’αυτό, τα έργα της Mary Gelman, μίας πολυβραβευμένης 26χρονης φωτογράφου, μπορούν να μιλήσουν σε γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας, εθνικότητας, καταγωγής και σεξουαλικού προσανατολισμού. Mε δεδομένο ότι η βία είναι ίδια παντού, μπορεί μεν η φωτογράφος να επιλέγει τα θέματά της εμπνεόμενη από τη ζωή στη Ρωσία, μιλά δε σε μια οπτική γλώσσα, κατανοητή καθολικώς τόσο όσο τα μαθηματικά.

Με το project ‘No Shame’ η Gelman επιχειρεί να θίξει το γεγονός ότι στη ρώσικη κοινωνία, τα χοντρά άτομα θεωρούνται, ουσιαστικά, μη άτομα-περισσότερο λάθη προς διόρθωση παρά υποκείμενα που αξίζουν να φέρουν την ανθρώπινη ιδιότητα.

Με δικά της λόγια: ‘η κοινωνία επιμένει. Δεν υπάρχει χώρος στον κόσμο για χοντρούς ανθρώπους. Αν είσαι χοντρός αυτομάτως συνάγεται ότι είσαι τεμπέλης, αδύναμος, ηλίθιος, άνευρος και κακομαθημένος. Δεν μπορείς ποτέ ν’αγαπηθείς στ’αλήθεια, δεν μπορείς ποτέ να έχεις ούτε φίλους, ούτε μια ευτυχισμένη οικογένεια, ούτε ν’αποκτήσεις τη δουλειά των ονείρων σου’.

Το project ‘No Shame’ εμπεριέχει την επιθυμία των ανθρώπων που αποτυπώνται σ’αυτό για ορατότητα, για αντίσταση στην αφήγηση που τους θέλει μακριά από το κοινωνικό γίγνεσθαι, για επαναδιαπράγματευση των όρων ζωής που τους έχουν επιβληθεί λόγω του σώματός τους.

Είναι ενδιαφέρον το ότι έχει επιλέξει να θίξει το συγκεκριμένο ζήτημα και με εικόνες ζευγαριών και οικογενειών. Μου φάνηκε ότι ήθελε να ξεκαθαρίσει ότι το πάχος δεν αφαιρεί από τον άνθρωπο την ικανότητα ν’αγαπηθεί, σα να ήθελε να υπονοήσει μέσα από τον κατοπτρισμό της εγγύτητας στον ιδιωτικό βίο ότι ο αποκλεισμός έχει καθαρά κοινωνική βάση. Θυμήθηκα ερωτήσεις που έχουν έρθει κατά καιρούς στο Α,μπα που είναι παχιές, είναι σε σχέση, γράφουν ότι ο σύντροφός τους τις θέλει και ότι όλα πάνε καλά μεταξύ τους αλλά δεν κατανοούν γιατί αγαπιούνται.

Επίσης, θυμήθηκα ένα κείμενο της Κατερίνας Μάντουκα, Ελληνίδας χοντροακτιβίστριας που είχε γράψει ότι ‘η χοντροφοβία δεν είναι ποτέ ένα εξωτερικό γεγονός. Εσωτερικεύεται. Γίνεται εμμονή και βάζει εσένα τον ίδιο να εξελίσσεσαι σε αυστηρό επόπτη του εαυτού σου. Βιώνεται ως πραγματικότητα από τα παχουλά άτομα και ως απειλή από όλους τους άλλους.’

Με το να δείχνει ότι τα υποκείμενά της αγαπιούνται από κάποιους, μοιάζει να θέλει να δείξει την βαθιά κοινωνική διάσταση της χοντροφοβίας, ότι ναι μεν σας αποκλείουμε συλλογικώς ως σώματα αλλά σας αγαπάμε κατ’εξαίρεση. Ίσως γι’αυτό οι άνθρωποι να είναι ζευγαρωμένοι μεν, θλιμμένοι δε. Η αγάπη από έναν δεν αρκεί ως αντίδοτο στον καθημερινό αποκλεισμό από ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα.

Αυτή βέβαια ήταν η δική μου σκέψη πάνω στις φωτογραφίες της, είμαι σίγουρη ότι εσείς θα κάνετε διαφορετικές. Έχει, επίσης, κάνει ένα καταπληκτικό project σχετικά με την έμφυλη βία στη Ρωσία το οποίο θα είναι θέμα άλλου ποστ αν σας ενδιαφέρει η αισθητική της.

Αν θέλετε να χαζέψετε περισσότερη δουλειά της, ρίξτε μια ματιά στο σάιτ της.

*χρησιμοποίησα τη φράση ‘χοντρά άτομα’ αντί όρων όπως παχιά, παχουλά και λοιπά συνώνυμα επειδή αυτό κάνει η ομάδα ‘Fat Unicorns’ που μιλά για επανοικειοποίηση του όρου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News