Χώρισα, εμπιστεύτηκα ξανά κι έμαθα πώς είναι να λειτουργείτε σαν ομάδα

Πολλοί θα ταυτιστούν, πολλοί θα θυμηθούν ότι έχουν υπάρξει σε ανάλογη κατάσταση και ελπίζω πως πολλοί θα αναγνωρίσουν σημάδια, θα χτυπήσουν καμπανάκια και θα κινητοποιηθούν στο να αλλάξουν την υπάρχουσα πραγματικότητά τους προς το καλύτερο με γνώμονα το προσωπικό τους «ευ ζείν».

Είμαι νέα γυναίκα στα 33. Μετά από έναν αρκετά δύσκολο χρόνο, ο οποίος περιελάμβανε έναν εξίσου δύσκολο χωρισμό από μακροχρόνια σχέση με συγκατοίκηση και προοπτικές δημιουργίας οικογένειας, ένα σωρό άλλες αναποδιές, μίνι κατάθλιψη, εντατική ψυχοθεραπεία παράλληλα (ευτυχώς), προσωπικές ματαιώσεις και πολλά άλλα πράγματα που βιώνει ένας άνθρωπος ο οποίος ουσιαστικά ενηλικιώνεται στα 30 του, μπήκα σε μια νέα σχέση με περίσσιο κέφι και μπρίο, η οποία κράτησε 8 μήνες.

Μια σχέση χειριστική, άκρως τοξική και με έντονη συναισθηματική κακοποίηση. Η συναισθηματική κακοποίηση σε αντίθεση με τη σωματική, δεν είναι ευδιάκριτη, είναι ύπουλη, εκδηλώνεται σιγά-σιγά και αυξάνεται προοδευτικά.

Η ύπαρξη συναισθημάτων δυσκολεύει κατά πολύ την άμεση συνειδητοποίηση της κατάστασης, άσχετα αν τα σημάδια είναι εκεί από την πολύ αρχή, και αυτό ακριβώς είναι το κομμάτι που την καθιστά τόσο επικίνδυνη. Αυτό ακριβώς συνέβη και στη δική μου περίπτωση.

Στο σημείο αυτό να τονίσω, πως είμαι ένας άνθρωπος ελεύθερος, με κοινωνικό κύκλο, ενδιαφέροντα και ανάγκη προσωπικού χώρου και χρόνου. Το ίδιο ακριβώς περιμένω και από τον εκάστοτε σύντροφό μου, με απόλυτο σεβασμό στις δικές του προσωπικές ανάγκες. Αυτή η αντίληψή μου λοιπόν, ήταν και το κόκκινο πανί του πρώην συντρόφου μου, διότι πήγαινε κόντρα στην απόλυτη ανάγκη του για έλεγχο, περιορισμό και κάλυψη των δικών του ανασφαλειών.

Έγινα δέκτης μια συνεχούς επίκρισης για όλα: για τον τρόπο που σκέφτομαι, που ντύνομαι, που μιλάω, των ανθρώπων που συναναστρέφομαι, των πολιτικών και θρησκευτικών μου πιστεύω, της οικογένειάς μου, της δουλείας μου και η λίστα δυστυχώς είναι ατελείωτη. Η έλλειψη εκτίμησης και σεβασμού, κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο ευδιάκριτη. Δεν υπήρχε κανένας χώρος προσωπικής έκφρασης και αποδοχής. Όλα ήταν λάθος, όλα τα έκανα λάθος.

Μια συνεχή αίσθηση ανικανοποίητου, κακής διάθεσης, νεύρων, λεκτικής βίας, προσβολών και χαρακτηρισμών υπό το πρίσμα της αγάπης και του ενδιαφέροντος: «Εγώ για το καλό σου το λέω!», «Για σένα ενδιαφέρομαι και στα λέω όλα αυτά γιατί θέλω να γίνεις καλύτερη και σ’ αγαπάω», «Αν μ’ εμπιστευόσουν και έκανες αυτά που σου λέω δεν θα τσακωνόμασταν!», «Γίνομαι κακός και δυσάρεστος γιατί σ’αγαπάω και θέλω η σχέση μας να λειτουργήσει και συ αντιδράς γιατί πολύ απλά δε σε νοιάζει. Δε μ’αγαπάς αρκετά και αν μ’αγαπούσες θα προσπαθούσες κι’ άλλο!!»

Οι φορές που βιάστηκε η έννοια του σ’αγαπώ ήταν αμέτρητες. Η αντίδρασή μου μεταφραζόταν σε έλλειψη ενδιαφέροντος και εγωκεντρισμό. Η ανάγκη μου για προσωπικό χώρο και χρόνο ήταν συνυφασμένη στο μυαλό του με μια ενδεχόμενη απιστία. Όποτε χτυπούσε το κινητό μου πάντα μα πάντα ήταν κάποιος υποψήφιος γκόμενος με τον οποίο επικοινωνούσα κρυφά. Διαρκώς υπήρχε η αίσθηση ότι κάνω πράγματα πίσω από την πλάτη του. Τα προσωπικά μου όρια ήταν μια έννοια εντελώς ακατανόητη. Πάντα ήμουν απέναντί, ποτέ συνοδοιπόρος. Παρ’ όλη τη νοσηρή κατάσταση, τις απειλές, τις φωνές και τους τσακωμούς, συνέχισα τις δραστηριότητες μου, έβλεπα τους φίλους μου, αφιέρωνα χρόνο στη δουλειά μου, πράγμα το οποίο χειροτέρευε την κατάσταση και μου ρουφούσε την ενέργεια λίγο-λίγο.

Προσπάθησα να του μιλήσω για το πώς ένιωθα μέσα σε όλο αυτό, άλλοτε με καλό και άλλοτε με κακό τρόπο. Η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια. Προσπαθούσε να με φορτώσει με ενοχές, μιας και εγώ ήμουν η κακιά και εκείνος το θύμα της δικής μου τραγικής συμπεριφοράς και ακριβώς αυτή η αντίληψη ήταν το άλλοθι του για τον τρόπο με τον οποίο μου φερόταν. Το μόνιμο στρες, η κακή διάθεση, οι κρίσεις πανικού και η κατάσταση μιας μόνιμης επιφυλακής για τον επόμενο καυγά ήταν η καθημερινότητα μου. Ένιωθα και ήμουν δυστυχισμένη.

Η παραδοχή ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως και πρέπει οπωσδήποτε να σηκωθώ να φύγω, ήρθε έπειτα από μια άκρως εξευτελιστική για τον χαρακτήρα μου συζήτηση, όπου έπεσε και η πρώτη σπρωξιά. Ήταν η πρώτη φορά που δεν του απάντησα τίποτα σε ότι μου είπε. Γύρισα από τη δουλειά μου, μάζεψα τα πράγματά μου και ανακοίνωσα πως φεύγω γιατί δεν αντέχω να ζω άλλο έτσι. Δε μου αξίζει! Προσπάθησε να με μεταπείσει προσβάλλοντας με και κατηγορώντας με για τα πάντα ακόμα μια φορά. Θυμάμαι ακόμα να μου λέει ότι με τα μυαλά που έχω δεν θα με πάρει κανείς στα σοβαρά και πως θα μείνω μόνη. Του απάντησα πως δε με αγγίζουν αυτά που μου πε και έφυγα. Με το που έβαλα μπρος το αυτοκίνητο ένιωσα να αναπνέω.

Δεν ξανασήκωσα τηλέφωνο, δεν έδωσα καμία απολύτως σημασία στα παρακάλια. Ένιωσα τύψεις και θυμό για τον εαυτό μου που άφησα να μου συμβεί όλο αυτό ενώ είχα όλα τα σημάδια μπροστά μου από την αρχή να μου φωνάζουν. Θύμωνα που δεν έφυγα νωρίτερα, θύμωνα με την ανοχή μου, θύμωνα με τα πάντα.

Ένιωθα πως δεν θα μπορούσα να ξανα εμπιστευτώ κανέναν και με πείραζε. Έδωσα χρόνο στον εαυτό μου, συνέχισα με όρεξη την ψυχοθεραπεία μου, αποδέχτηκα αυτό που συνέβη και μετά από αρκετό καιρό κατάφερα να το απενοχοποιήσω. Πλέον το βλέπω σαν ένα μεγάλο μάθημα το οποίο με βοήθησε να προσδιορίσω τα όριά μου, να ακούω και να κατανοώ τις ανάγκες μου. Πλέον είμαι σε θέση να ξεχωρίζω τι μου κάνει και τι όχι και να είμαι κάθετη σε αυτό. Η επόμενή μου σχέση ήρθε μετά από καιρό. Ήρθε όμορφα, χωρίς προβληματικές αρχές, χωρίς δεύτερες σκέψεις , χωρίς κόκκινες σημαιούλες και άγχη.

Υπήρχε επικοινωνία και ταύτιση από την αρχή, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. Κοινώς ταιριάζαμε!

Υπήρχε σεβασμός και στήριξη, συζήτηση και επικοινωνία στις δύσκολες αλλά και στις εύκολες στιγμές.

Λειτουργούσαμε σαν ομάδα! Όταν μου έκανε πρόταση γάμου, δεν είχα κάτι να σκεφτώ, δεν είχα να ζυγίσω πράγματα, δεν είχα αμφιβολίες. Είχα δεχτεί πριν καν τελειώσει την πρότασή του. Κλείνοντας, το μόνο που θέλω να πω είναι να ακούτε τον εαυτό σας. Να τον ακούτε καλά και πολύ προσεκτικά. Να έχετε τη δύναμη να φεύγετε από καταστάσεις που δεν σας εκφράζουν και σας προσβάλλουν, και αν δεν την έχετε, ζητήστε βοήθεια! Βοήθεια από έναν άνθρωπο που εμπιστεύεστε ή από έναν ειδικό!

Μη χάνετε στιγμές από τη ζωή σας! Μιλήστε και μη φοβάστε! Η ζωή είναι όμορφη!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News