Γεια σου, Α μπα, εύχομαι να είσαι καλά εκεί στα ξένα με τη μικρή σου που μεγαλώνει. Εγώ πάλι έχω να θέσω ένα δυσάρεστο θέμα. Μια φίλη μου, όχι κολλητή, δυο χρόνια συνάδελφος, έμεινε έγκυος μετά από αποβολή. Ηταν πολύ χαρούμενη, πήρε αναρρωτική κι έμενε σπίτι σχεδόν ξαπλωμένη για να αυξήσει τις πιθανότητες να προχωρήσει καλά η εγκυμοσύνη. Ακολουθούσε τις οδηγίες της γιατρού της από δημόσιο νοσοκομείο, όλα καλά, μέχρι που μετά από 15-20 μέρες πήγε για τυπικό υπέρηχο και της είπαν ότι είναι εξωμήτριο. Υπεβλήθη σε επέμβαση κι έχασε τη μια σάλπιγγα. Μετά από μια εβδομάδα, την πήρα ένα τηλέφωνο, της είπα τα κλασικά: εσύ να ΄σαι καλά, θα κάνετε σίγουρα παιδί, έχεις πολλά περιθώρια (35 είναι), κάποια στιγμή θα έρθει το μωρό και θα τα ξεχάσεις όλα… Απαντούσε αδιάφορα και κοφτά, σχεδόν ειρωνικά. Οταν κλείσαμε κατάλαβα πως είπα ένα κάρο βλακείες απλά για να πω κάτι. Καλύτερα να μην είχα πει τίποτα ή να είχα ευχηθεί μόνο να γίνει σύντομα καλά. Σκέφτηκα ότι η κοπέλα μέσα στον πόνο της ακούει και τη σαχλαμάρα του κάθε άσχετου που θέλει να κάνει τον καλό και να πει “είμαι κι εγώ εδώ”. Εύχομαι να μην ξανατύχει κάτι τέτοιο αλλά τί λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Είναι καλύτερα να σιωπούμε; Τότε όμως μπορεί να φανούμε αδιάφοροι κι απόμακροι αλλά και πάλι μήπως αυτό είναι καλύτερο αυτό από το να γινόμαστε ενοχλητικοί σε μια τόσο ευαίσθητη στιγμή μιας γυναίκας με την οποία δεν μας δένει και ιδιαίτερα στενή φιλία. Συνάδελφος που έκανε γκάφα.
-Συνάδελφος
Ευκαιρία να ξαναδιαβαστεί αυτή η συνέντευξη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πω πω… Σε καταλαβαίνω.. βγήκα με φίλη μετά την έβδομη εξωσωματική της που δεν πήγε καλά και δεν ήξερα τι να πω.. Δε μιλούσε και η ίδια,ήταν απαίσιο σκηνικό… Τελικά της είπα πως είναι πολύ τυχερή που έχει έναν υπέροχο σύντροφο (όντως έχει) και πως αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και τσαντιστηκε πληρώσαμε και φύγαμε και ένα μήνα τίποτα. Είχα καταστενοχωρηθει και ένιωθα άπειρες τύψεις.. Σε αυτές τις καταστάσεις μάλλον ότι και να κάνεις είναι λάθος!
Εδώ και καιρό, όποιος μαθαίνει για το πρόβλημα υγείας μου, επειδή προφανώς σοκάρεται αρχίζει τα “Αχ τι τυχερή είσαι που τουλάχιστον έχεις έναν τόσο καταπληκτικό σύντροφο να σε αγαπά, στηρίζει, βοηθά, να παραμένει δίπλα σου…” κτλ κτλ… Οκ, προσπαθώ να κατανοήσω το πως σκέφτονται. Οταν όμως μετά το πρωτο σοκ, παίρνουν συχνά τηλ. να ρωτήσουν πως είμαι και λένε πάλι τα ίδια για τον σύντροφο… μιας και ω τι έκπληξη! για αυτή την πάθηση δεν υπάρχει θεραπεία και τα συμπτώματα μου δεν πρόκειται να εξαφανιστούν δια μαγείας όσο και αν αυτοί το ελπίζουν και επιμένουν να ρωτούν, οπότε να σου… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που θα πω αλλά νομίζω στην Ελλάδα έχουμε ένα θέμα με την αποδοχή συναισθημάτων, παρόλο που σαν λαός θεωρούμαστε ανοιχτοί. Θυμάμαι όταν είχα χωρίσει οι φίλοι εδώ μου έλεγαν “ε και τι έγινε” “καλύτερα έτσι”, θα βρεις άλλον κτλ. Ενώ οι φίλοι έξω: “broken heart is one of the most difficult things to deal in life” κτλ Το γεγονός ότι αναγνώρισαν ότι περνάω μια δύσκολη κατάσταση με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα.
Πολύ χαίρομαι που το λες αυτό γιατί έχω παρατηρήσει ότι και ο τελευταίος αμερικάνος αποδέχεται και μιλάει για τον ψυχικό του κόσμο με τεράστια φυσικότητα, σαν να έκανε ψυχοθεραπεία από γεννησημιού του (ειδικά σε κάτι βίντεο στο youtube που αφηγούνται ιστορίες). Αντίθετα εδώ είμαστε ντουγάνια και τίγκα στις ενοχές… Οι περισσότεροι μας αντιδράμε όπως ο συνάδελφος. Τελικά η κουλτούρα και η εκπαίδευση παίζουν τεράστιο ρόλο και καλό είναι να τα βλέπουμε αυτά…
Συνάδελφε μη το αφήσεις έτσι, να επανορθώσεις
Μωρέ ναι είπες ένα κάρο βλακείες αλλά δεν πειράζει. Δεν είμαστε όλοι εκπαιδευμένοι στο να λέμε αυτά που έχει ανάγκη να ακούσει ο άλλος. Εμένα και πάλι μου φαίνεται πολύ γλυκό το ότι σε άπασχόλησε τόσο πολύ αυτό ώστε σε έκανε να στείλεις ερώτηση εδώ.
Θα σου έλεγα την επόμενη φορά που θα την δεις να της πεις την αλήθεια: “ήθελα να σου δηλώσω οτι είμαι εδώ για σένα αλλά δεν βρήκα τον σωστό τρόπο”. Νομίζω θα το εκτιμήσει πολύ η ίδια και θα αισθανθείς και εσύ καλύτερα.
Εμένα πάντως η φιλενάδα μου όταν απέβαλε μου είπε ότι το πιο απογοητευτικό γι’αυτήν ήταν ότι πέρα από τις αντιδράσεις τις άμεσες στην ανακοίνωση, το 99% δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον να τη ρωτησει τι κάνει λίγο καιρό μετά. Είτε δεν έθιγαν καν το θέμα είτε την απέφευγαν την ίδια εξολοκλήρου. Της είπα ότι είναι μάλλον αμηχανία αλλά είπε ότι ναι οκ, ένα τι κανεις είσαι καλά το λέμε σε όλες τις άλλες συνθήκες πένθους, δεν χρειάζεται να μπεις σε ανατριχιαστικές λεπτομερειες. Γι’αυτην ήταν σημαντικό να νιώσει ότι οι γύρω της δεν προσπαθούσαν να σβήσουν αυτό που έγινε για να το… Διαβάστε περισσότερα »
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε τέτοιες περιπτώσεις κοιτάς όσο μπορείς να είσαι διακριτικός και διαθέσιμος να ακούσεις παρά να μιλήσεις. Δε χρειάζονται ατάκες του τύπου “θα κάνετε σίγουρα παιδί, έχεις πολλά περιθώρια” , γιατί -αν και καλοπροαίρετες -είναι αβάσιμες και πολλές φορές εκλαμβάνονται σαν λόγια του αέρα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις καλύτερα να ακούμε παρά να μιλάμε. Όταν δεν ξέρουμε τι να πούμε καλύτερα είναι να ξεκινάμε με κάτι του τύπου “πήρα να σου πω πόσο λυπήθηκα για αυτό που συνέβη. Είσαι καθόλου καλύτερα; ” Ρωτάς αν έχει παρέα, αν θέλει παρέα, δηλώνεις πως τη νοιάζεσαι. Μακριά από συμβουλές, τουλάχιστον εφόσον δεν το έχουμε περάσει οι ίδιοι.
Πρέπει στο πένθος – γιατί και το να χάσεις ένα μωρό πριν γεννηθεί, πένθος είναι- να μάθουμε να λέμε κάτι πέρα από τα τυπικά. Αυτό το “θα κάνετε άλλο”, είναι σαν να έχασε ένα φουστάνι και να λέμε “δεν πειράζει, θα πάρεις άλλο”. Γενικά, το λάθος που κάνουμε στο πένθος είναι να προσπαθούμε να υποβαθμίσουμε τη σημασία της απώλειας, για να κάνουμε τον πενθούντα να νιώσει καλύτερα. Καταλαβαίνω την αμηχανία του τι να πεις σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά μπορείς να ρωτήσεις πώς είναι, πώς νιώθει και να την αφήσεις να σου μιλήσει. Γιατί το να μιλήσει μπορεί να είναι και… Διαβάστε περισσότερα »
Μπορείς να της στείλεις ένα μήνυμα του στυλ τάδε μου, όποτε θέλεις θα είμαι εδώ να σε ακούσω ή αν μπορώ να σε βοήθήσω με πρακτικό τρόπο σε ό,τι ζητήσεις.
Μακάρι να είχαμε όλοι τα κατάλληλα λόγια την κατάλληλη στιγμή…
Νομίζω το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ρωτάς. Να ρωτάς “πως νιώθεις/πως είσαι/τι χρειάζεσαι/τι θα ήθελες να συζητήσουμε/πως μπορώ να σου σταθώ;”
Σε αυτες τις περιπτωσεις ενα λυπαμαι πολυ αρκεί.