Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 7

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1

Καλημέρα. Πολλές φορές οι απαντήσεις οι δικές σου και κάποιων σχολιαστών μου έχουν ανοίξει τα μάτια για πολλά. Αντιμετωπιζω το εξής πρόβλημα :όταν θα συμβεί κάποιο περιστατικό που περιλαμβάνει ένταση, είτε στο σπίτι είτε στην δουλειά, κολλάει στο μυαλό μου και το σκέφτομαι μέρα νύχτα, όσο σημαντικό ή ασήμαντο είναι. Τι άλλο θα μπορούσα να είχα πει, αν έχω δίκιο, αν έχω άδικο γιατί το είπα αυτό που είπα, και αυτό το μοτίβο συνεχίζεται. Στην δουλειά δυστυχώς οι εντάσεις είναι συχνές καθώς υπάρχουν συνάδερφοι με ύφος και τάσεις σνομπισμου. Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε μικρά τρικ για να ξεφεύγει το μυαλό μου ;έχω δοκιμάσει να διαβάσω βιβλία ,να δω σειρές ή ταινίες ,να πάω μια βόλτα. Οι σκέψεις φεύγουν για λίγο και μετά ξαναγυρνάνε,ειδικα το βράδυ στον ύπνο. Πως να το αντιμετωπίσω χωρίς να πάω σε ψυχολόγο, που αυτή την στιγμή είναι απαγορευτικό για πολλούς λόγους ;

-Κολλάει το μυαλό

Πώς θα αντιμετώπιζες ένα σπασμένο πόδι χωρίς να πας στο γιατρό; Δεν θα σου πέρναγε από το μυαλό να μην πας στο γιατρό. Το ίδιο ισχύει και τώρα.

2

Αγαπητή Λένα, αφορμή να σου γράψω είναι το άβολο συναίσθημα που νιώθω με αφορμή την εγκυμοσύνη της γυναίκας του αδερφού μου. Σου είχα γράψει και στο παρελθόν με αφορμή το γάμο τους και το πόσο περιττό το θεωρούσα να ντυθώ κατάλληλα ή τη σκέψη μου να μη παρευρεθώ καθόλου. Αυτό που είχα παραλείψει να αναφέρω τότε είναι το γεγονός πως ο συγκεκριμένος αδερφός ήταν ο φόβος και το μόνιμο άγχος της εφηβείας μου αλλα και τον πρώτων χρόνων της ενήλικης ζωής μου μέχρι που αρραβωνιάστηκε και έφυγε απο την οικογενειακή “εστία”. Ως τότε μέναμε όλοι μαζί. Εγώ μένω ακόμα με τους γονείς μου. ‘Ηταν βίαιος και σωματικά και συναισθηματικά, μια μόνιμη απειλή. Ζύγιζα τα λόγια και τις κινήσεις μου για να μη με βρίσκει απειλητική άρα προκλητική και μετά ένιωθα άσχημα με τον εαυτό μου που συρικνωνόμουν για να αποφύγω τα χειρότερα. Οι γονείς μου μέχρι και σήμερα είναι αρνητές αυτής της κακοποίησης. Δεν συζητιέται πια παρά πολύ σπάνια, πάντως όποτε αναφερθεί το συμπέρασμα είναι πως είμαι ένας πολύ φθονερός άνθρωπος. Τώρα λοιπόν που θα γίνει πατέρας όπως είναι αναμενόμενο αποτελεί το κέντρο της προσοχής, δεν μας επισκέπτεται συχνά όμως πια η τηλεφωνική επικοινωνία με τους γονείς μου είναι καθημερινή. Για το υπερηχογράφημα, πόσα εκατοστά είναι το μωρό,σε ποιόν φαίνεται πως θα μοιάσει, το φύλο του, το ύψος του… Ολα αυτά για τα οποία τους ακούω να κομπάζουν όλη τους τη ζωή. Γενικά προσπαθώ να σκέφτομαι πως όσα νιώθω είναι αναμενόμενα λαμβάνοντας υπόψην το ιστορικό μας. Ξέρω πως ίσως δεν έχω το δικαίωμα να το λέω αυτό δεδομένου οτι δεν μένω στο δικό μου σπίτι, όμως αισθάνομαι “εισβολή”. Πως είναι ένα γεγονός που για κάποιο λόγο οφείλουμε να χειροκροτήσουμε. Και μαζί τους και εγώ. Δεν του έχω ευχηθεί για το μωρό. Γενικά δεν έχω κάνει καμιά κίνηση αβροφροσύνης. Ο αδερφός μου κι εγώ δεν έχουμε πολλά πολλά, εγώ δηλαδή κρατάω αποστάσεις γιατί εκείνος με καλεί στο σπίτι του κλπ και μου λέει περασμένα ξεχασμένα και πως με έχει συγχωρήσει (for being a jerk υποθέτω πως είναι η συνέχεια που δεν αναφέρει…) ομως εγώ πραγματικά δε μπορώ να συγχωρήσω. Ποτέ δε μπορώ να είμαι ο εαυτός μου μπροστά του. Νιώθω πάντα υποτελής. Η γυναίκα του είναι κάτι αντίστοιχο με εκείνον με ακόμη πιο απολυταρχική νοοτροπία,δηλαδή οριακά θα προτιμούσα τον αδερφό μου. Δεν έχουμε κοινά, όμως το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Ολοι συναναστρεφόμαστε άτομα που δε ταιριάζουμε όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Ομως δεν αισθάνομαι καθόλου άνετα όταν συναντιώμαστε. Στη καλύτερη αν δείχνω ευχάριστη θα έχω σωματικά συμπτώματα άγχους, στη χειρότερη γίνομαι passive–aggressive και γι αυτό τους αποφεύγω. Καταλαβαίνω πως δε μπορεί να αποδέχομαι πρόσκληση και μετά να μπαίνω στο σπίτι τους και να είμαι εριστική. Η γυναίκα του δεν έχω ιδέα αν γνωρίζει το ιστορικό μας ή τι της έχει διηγηθεί και πως το εκλαμβάνει. Κάτι ώρες νιώθω σα τη μυθολογική Λάμια που τρώει τα παιδάκια. Ξέρω οτι το πρόβλημα μου δεν είναι το παιδί τους αλλά η σχέση μου με τον αδερφό μου. Θα ήθελα να μου πεις ειλικρινά τη γνώμη σου. ‘Ισως κάποια πρόταση για το πως θα μπορούσα να διαχειριστώ τη κατάσταση, αν διακρίνεις κάποιο λογικό σφάλμα σε όλο αυτό. Αν πιστεύεις πως παραφέρομαι. Δεν περιμένω να μου χαιδέψεις τα αυτιά ή να με επιβεβαιώσεις. Επιπροσθέτως να αναφέρω πως αυτό το παιδί αυτό ήρθε μετά απο αρκετό κόπο γιατί ο αδερφός μου αντιμετώπιζε ενα σοβαρό πρόβλημα υπογονιμότητας και ομολογώ όσο κακό και αν ακούγεται πως χωρίς να το λέω σε κανένα το χαιρόμουν που το περνούσε αυτό γιατί για πρώτη φορά στη ζωή του κάτι πήγαινε ενάντια στις επιθυμίες του. Υποθέτω πως σταδιακά θα το αντιμετωπίσω και αυτό όπως και τα προηγούμενα. Μπορεί να είμαι μια κακομαθημένη ανώριμη εγωίστρια που ζητά να σταματήσει να κινείται ο κόσμος για να νιώθει εκείνη πιο άνετα. Εργάζομαι σε μια χαμηλόμισθη δουλειά χωρίς δυνατότητες ανέλιξης οπότε το να νοικιάσω σε αυτή τη φάση δεν το βλέπω σαν εφικτό σενάριο. Επίσης σχετικά πρόσφατα χώρισα οπότε δεν υπάρχει ενδεχόμενο συγκατοίκισης πλέον. Ξέρω πως δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις σε δύσκολα προβλήματα. Αφού εγώ είμαι αυτή που έχω το πρόβλημα πρέπει να βρώ το τρόπο να αποχωρήσω; Ούτε αυτό το σενάριο μου φαίνεται ικανοποιητικό γιατί με κάνει να αισθάνομαι ηττημένη. Το ζιζάνιο που πρέπει να απομακρυνθεί. Η προβληματική, η “ανένταχτη”, η αντικοινωνική. Δεν ξέρω αν όλο αυτό ακούγεται σαν μιά ατελείωτη δραματοποιημένη κλάψα, Ισως αισθάνομαι απειλή γιατί λόγω αυτού του γεγονότος βλέπω να αποκτά επιπλέον πλεονεκτίματα απέναντι μου. (Που πάντα είχε. Θέλω να πω, ως τώρα αλλα και απο παιδί δεν είχα κάποια επιθυμία να κάνω δικά μου παιδιά και πιθανότατα να μην κάνω όμως ξέρω πως αυτό στην οικογένεια μου με τοποθετεί σε δυσμενέστερη θέση σε σχέση με τον αδερφό μου-δεν συμμερίζομαι αυτή την εικόνα για τον εαυτό μου όμως ο περιγυρός μου το βλέπει διαφορετικά-άρα δε μπορώ να κάνω πως δε το βλέπω.) Δεν είναι γελοίο στο σήμερα να σκέφτομαι με όρους Game of Thrones? Με απασχολούν απο τώρα πράγματα οπως το πως ή αν θα τους επισκεφθώ στο μαιευτήριο όταν γεννηθεί. ‘Η το πως θα πρέπει να φέρομαι στο παιδί στη περίπτωση που έχουμε κάποιες επαφές καθώς μεγαλώνει και στο τι θα λέω χωρίς να παρεμβαίνω στην ανατροφή του, δεδομένου οτι έχω πολύ διαφορετικές απόψεις απο τους γονείς του (και αυτό θα δημιουργούσε προστριβές και αναβίωση καταστάσεων που τις έχω ακόμη στο κεφάλι μου) ή το πως θα αποφύγω να του μεταφέρω την πικρία που νιώθω για τους γονείς του. Δεν έχω κάποια ανησυχία να γίνω συμπαθητική, δεν έχω βλέψεις να γίνω “καλή θεία” ή θεία γενικώς. Το βλέπω λίγο όπως έρθει, αν συμπαθιόμαστε καλώς αν όχι πάλι καλώς. Αυτο που με ανησυχεί κάπως είναι μήπως αυτό το παιδί γίνει ο Δούρειος ίππος(ουφ…πολλά ρητορικά σχήματα) και λυγίσω (οι διηγήσεις που αφορούν γυναίκες που λυγίζουν στη θέα ενός μωρού) και κάνω στην άκρη το παρελθόν. Συγνώμη για το μέγεθος, βγήκε μεγαλύτερο απο όσο πίστευα.

– Maleficent η ιδία

Πρέπει να πάρεις αποστάσεις, μεταφορικές και κυριολεκτικές. Πράγματι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για δύσκολα προβλήματα, αλλά δεν χρειάζεται να κάνεις σχέση για να συγκατοικήσεις. Είναι μια από τις πολλές απαντήσεις που υπάρχουν. Για να τα βάλεις σε σειρά σωστά και με γερές βάσεις, καλύτερα να πας σε ψυχολόγο.

3

Αγαπητή Α, μπα, Η μητέρα μου είναι ένας άλλος άνθρωπος μπροστά στους ξένους! Μέσα στο σπίτι είναι όλο γκρίνια, μιζέρια, φωνές και κακό. Δεν την κατηγορώ, μεγάλη γυναίκα είναι, δεν έχει περάσει και εύκολα στη ζωή της. Συνήθως βλέπει όλη μέρα τηλεόραση και τις δουλειές τις μοιράζουμε ίσα με τα μέλη του σπιτιού πλην εκείνης γιατί λέει ότι έχει πρόβλημα με τη μέση της (κάτι που κανένας γιατρός δεν έχει επιβεβαιώσει). Συνεχώς θέλει να της παίρνει ο πατέρας μου καινούρια άχρηστα πράγματα ακόμη κι όταν είμαστε υπερβολικά ζορισμένοι και δεν ξέρουμε πως θα περάσουμε τον μήνα, κι αυτός πάντα προσπαθεί να τις κάνει τα χατίρια. Αν δεν γίνει κάτι όπως αυτή θέλει βάζει τις φωνές, σπάει πράγματα ή μας πετάει πράγματα (όταν μπορούσε παλιά και ήμασταν μικρά μας έδερνε κιόλας). Ξαναλέω, δεν την κατηγορώ, στερήθηκε πολλά στη ζωή της, από πολύ μικρή δούλευε σε απαίσιους ανθρώπους και δεν είχε ούτε να φάει, όσο για το ξύλο, εκείνης της έδιναν το διπλάσιο, οπότε έτσι έχει μάθει, δεν ήξερε πως αλλιώς να μας διαπαιδαγωγήσει. Άλλα μπροστά στους ξένους ανθρώπους είναι ένας άλλος άνθρωπος! Ευγενική, πρόσχαρη, πάντα πρόθυμη και ταπεινή. Πριν από λίγους μήνες ήρθαν κάτι μακρινοί μας συγγενείς από τον Καναδά για λίγες μέρες και εκείνη απαγόρευσε σε όλους μας να κάνουμε δουλειές, τις έκανε όλες μόνη της, και μαγείρεμα και καθάρισμα και καθόλου τηλεόραση. Ακόμη τέρμα η γκρίνια και η μουρμούρα, οι φωνές και το κακό κι ούτε που ζήτησε τίποτε από τον πατέρα μου ο οποίος την ρώτησε όταν ήταν να επισκεφθεί ένα μεγάλο mall “δεν θες κάτι;” και του απαντάει “έχω όλα όσα χρειάζομαι, σε αντίθεση με άλλους δεν είμαι σκλάβος της απληστίας μου, αφού με ξέρεις!” και με το “άλλους” άρχισε να κουτσομπολεύει κάτι γείτονες. Εννοείται πως μόλις έφυγαν έγινε όπως πριν και χειρότερα. Το θέμα είναι ότι με το μένουμε σπίτι έχει γίνει ακόμη χειρότερη και με έχουν κουράσει τα δύο της πρόσωπα, γιατί μιλάμε αλλάζει εντελώς, είναι μέσα στο σπίτι στρυφνή και απότομη και μόλις βγαίνει έξω να χαιρετήσει μια γειτόνισσα αλλάζει εντελώς, μέχρι και η φωνή της. Και αναρωτιέμαι, μήπως είναι απλά διπρόσωπη ή έχει πολλαπλές προσωπικότητες, γιατί δεν καταλαβαίνεις, μιλάμε για ολοκληρωτική αλλαγή, και κάθε φορά που της μιλάω (ή τουλάχιστον προσπαθώ) γι’ αυτή της την αλλαγή μου λέει ότι δεν έχει ιδέα για ποιο πράγμα μιλάω. Της πρότεινα να την κοιτάξει ίσως κάποιος ψυχολόγος και μου απάντησε “η τρελή εδώ μέσα είσαι παιδί μου, εγώ τετρακόσια τα έχω και δεν σε πιστεύω, από το μυαλό σου τα βγάζεις όλα”. Ίσως οι περισσότεροι να μου προτείνεται απλά να φύγω για να μη με διαφθείρει άλλο ψυχολογικά, αλλά δεν υπάρχει καμία τέτοια οικονομική δυνατότητα, ειδικά μετά τον κορωνοϊό τα πράγματα θα στενέψουν όσο ποτέ. Καταλαβαίνω ότι θα έπρεπε σε τέτοια ηλικία να έχω ένα δικό μου σπίτι ώστε να μην έχω να αντιμετωπίσω τώρα τέτοιες καταστάσεις, αλλά πολλοί λόγοι, όπως ο μικρός μου αδερφός που δεν θέλω να μεγαλώνει μόνος του με την μητέρα μου σε τέτοια κατάσταση, ο μπαμπάς μου που δεν είναι καλά στην υγεία του και ανησυχώ για εκείνον, τα κακά μου οικονομικά κ.α. με οδήγησαν στο σήμερα. Κάτι τέτοιες στιγμές προβληματίζομαι με την ζωή μου. Ίσως έχω δώσει τα πάντα στην οικογένεια μου και δεν έχω κοιτάξει τον εαυτό μου. Αλλά είναι πια αργά για να γίνει κάτι τέτοιο. Άραγε είναι το ίδιο αργά για να δεχθεί βοήθεια η μητέρα μου; Πώς μπορώ να την πείσω ότι πρέπει να κοιτάξει κάποιον ειδικό; Πώς μπορώ να συμπεράνω αν δεν είναι διπρόσωπη και έχει κάποια πάθηση; Πολλές ερωτήσεις και θα ευχόμουν να ήξερες τις απαντήσεις Α, μπα μου, άλλα ξέρω ότι αυτό δεν είναι και τόσο πιθανό. Ωστόσο θα περιμένω απάντηση σου.

— Προβληματισμένη (γεροντοκόρη;)

Αυτός που χρειάζεται ψυχολόγο είσαι εσύ, γιατί μόνο τον εαυτό σου μπορείς να σώσεις. Δεν είναι αργά για να κοιτάξεις τον εαυτό σου. Ψάξε σε υπηρεσίες του δήμου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News