Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1

(συγγνωμη που ξαναστελνω αλλα έπεσε το ιντερνετ και δεν ξέρω αν ήρθε ποτέ το προηγούμενο) Έχω ένα θέμα υγείας-ψυχικής και σωματικής- που τώρα με τον εγκλεσμό λόγω πανδημίας μεγεθύνεται ή το μεγεθύνω εγώ μάλλον που θέλω να το μοιραστώ σε αυτό το υπεροχο σαιτ αλληλουποστηριξης μεταξύ γυναικών (ευχαριστουμε). Ίσως θα έπρεπε να απευθύνω την ερώτηση σε κάποιον από τους ειδικούς του σαιτ αλλα είμαι καινούρια και δεν ξέρω ακριβώς πως έχουν τα πράγματα. Δεν μπορώ να πω ότι έχω άσχημο σώμα γιατι χάρη στο χορό που έκανα χρονια είμαι καλοσχηματισμένη και με το ζόρι με λες γεμάτη. Απλά πριν μπώ στην εφηβεία ήμουν ένα στρουμπουλό παιδί με λίγη παραπάνω αγάπη στα γλυκά. Πάντα όμως όταν είμαι αγχωμένη τρώω παραπάνω για αυτό κι ο συνδυασμός πανελλήνιες καραντίνα έχει κάνει τα νεύρα μου τσατάλια. Πέρασα κάποιους μήνες εμμονής με το φαγητό μιας και έχω βαλει γυρω στα 4 κιλα και είμαι πλεον στα πιο βαρύ μου(51 ακουγεται γελοίο αλλα είμαι 1.55). Σκεφτόμουν μόνο αυτό, ενοχές, βουλιμικές τάσεις, φαγητό μέχρι αηδίας, αυστηρός περιορισμός… Έκανα τη ζωή μου δύσκολη με λίγα λόγια. Με αρκετή έρευνα όπου μπορούσα έχω αρχίζει να το καταπολεμώ αλλα ολον αυτόν τον καιρό κλεισμένη στο σπίτι χάνω αρκετές φορες τον έλεγχο και φοβαμαι πως οδεύω παλι προς τα εκεί που ήμουν πριν λίγους μήνες. Γυμνάζομαι όσο πιο συχνά μπορω. Θα ήθελα να μιλήσω με ψυχολόγο γιατι είναι περισσότερο τέτοιας φύσεως το θέμα αλλα είναι αδύνατον οικονομικά ούτε υπάρχει κάτι δωρεάν στην περιοχή μου. Τι μου προτείνετε;

Δεν είναι «περισσότερο» τέτοιας φύσεως, είναι μόνο τέτοιας φύσεως. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, είτε έχει κάποιος λεφτά, είτε όχι, η απάντηση δεν αλλάζει. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί αν υποκαταστήσει την θεραπεία με έναν ειδικό. Συγκεκριμένα εσύ πρέπει να πας σε ψυχολόγο που ξέρει από διατροφικές διαταραχές. Το καλύτερο που μπορώ να σου προτείνω είναι να μας πεις σε ποια περιοχή βρίσκεσαι, γιατί μπορεί να υπάρχει κάποια υπηρεσία που δεν ξέρεις. Πιστεύω ότι δεν το έχεις ψάξει αρκετά ακόμα.

2

Είχα μία χαλαρή δουλειά στο Πανεπιστήμιο, αλλά την άφησα για να κυνηγήσω ένα όνειρο που είχα αρκετά χρόνια, να δουλέψω για μία πολυεθνική (στην οποία εργάζονται αρκετοί φίλοι μου). Οι φίλοι μου εργάζονται σε αυτή την πολυεθνική στο εξωτερικό. Εγώ έστειλα το βιογραφικό μου όταν αυτή η πολυεθνική άνοιξε παράρτημα στη Θεσσαλονίκη. Με πήρανε και ήμουν πολύ χαρούμενη, αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα. Με κούρασαν τα ταξίδια και τη σταμάτησα πάνω στο εξάμηνο. Έκανα κρούσεις στο Πανεπιστήμιο πάλι και είχα 2 προσφορές για δουλειά. Δεν ζύγιασα καλά τα πράγματα και διάλεξα μία από τις 2 που νομίζω δεν μου ταιριάζει καθόλου. Είναι πολύ γραφειοκρατική, με πολύ πίεση και αυστηρά χρονοδιαγράμματα και αισθάνομαι ότι είναι ένα από τα χειρότερα και πιο ψυχοφθόρα πράγματα που κάνω. Επισκέπτομαι ψυχολόγο και ψυχίατρο. Κάνω θεραπεία για το στρες που έχει μαζευτεί όλον αυτόν τον καιρό. Σκέφτομαι ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα. Μετανιώνω για τις επιλογές μου και για τις αποφάσεις μου και αυτομαστιγώνομαι. Θέλω σαν τρελή να εγκαταλείψω πάλι, αλλά ενώ είμαι αισιόδοξη ότι θα βρω κάτι καλύτερο σκέφτομαι ότι ίσως το δω σαν ακόμα μία αποτυχία και ότι επίσης μπορεί το επόμενο που θα έρθει να είναι χειρότερο. Έχω πει στους συναδέλφους ότι το λόγω του πολύ στρες έχω πάθει κατάθλιψη και μου είπαν ότι θα με βοηθήσουν όσο μπορούν, αλλά και πάλι δεν ανακουφίστηκα. Δεν μου αρέσει καθόλου η δουλειά και έχω γίνει ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Την θεωρώ σαν βραχνά και δεν ξέρω αν είναι λόγω burn out ή αν πράγματι είναι τόσο ψυχοφθόρα όσο την βιώνω. Θέλω βοήθεια & ο ψυχολόγος δεν βοηθάει ιδιαίτερα.

Τότε θα του το πεις, θα το συζητήσετε, και αν δεν σε καλύψει η εξέλιξη, θα πρέπει να αναζητήσεις άλλον.

3

Αγαπητή Α, μπα καλησπέρα, Σε διαβάζω τα τελευταία 4 χρόνια και η αλήθεια είναι πως με έχεις επηρεάσει με τρόπους που δε πίστευα! Αναφέρω τον σημαντικότερο.. Ξεκίνησα θεραπεία και ήρθα αντιμέτωπη με προβλήματα που για καιρό απωθουσα.. Δυστυχώς λόγο οικονομικών διέκοψα στα 2 χρόνια τη θεραπεία μου και τώρα ψάχνω τρόπους να ξεκινήσω ξανά.. Στο δια ταύτα όμως… Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι επαγγελματικής φύσεως.. Εργάζομαι σε επαγγελματικό χώρο του δημοσίου εν μέρη όντας ΙΔΟΧ (στο αναφέρω για να κατανόησεις την έλλειψη σαφους ιεραρχίας και ελέγχου από προϊστάμενους) και ερχόμενη εδώ έχω συναντήσει κυριολεκτικά τα χειρότερα άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ (είμαι 30 έχω ήδη στο ενεργητικό μου 2 προηγούμενες δουλειές με πολύ καλές σχέσεις με τους συναδέλφους) Η ομάδα αποτελείται από 4 γυναίκες ίδιας ειδικότητας (συν πλην μερικών ετών ίδιας ηλικίας) , μια γυναίκα προϊσταμένη και μια γυναίκα που εκπληρώνει διοικητικά καθήκοντα . Στο ξεκίνημα λόγω νεοσύστατης ομάδας και ύπαρξης χρόνου άρχισε το εργασιακό bonding. Με τη πάροδο του χρόνου όμως η ριξη δεν άργησε να έρθει . Αφορμή θέματα επαγγελματικής φύσης,απόψεων και στάσης ζωής της κάθε μίας καθώς και γενικού ενδιαφέροντος, θέματα για τα οποία εγώ εξέφραζα διαφορετικές απόψεις από εκείνες, απόψεις κατ εμέ σωστές και δίκαιες χωρίς ωστόσο να θίγω τις υπόλοιπες 4 κοπέλες που διαφωνούσαν ηθικά, προσωπικά ή επαγγελματικά. Σταδιακά ξεκίνησα να απέχω από συζητήσεις που εθιγαν άλλα άτομα, να ασχολούμαι με εργασιακές “μικροπρεπειες” καθώς η ομάδα των 4 έθιγε τους πάντες που δεν πληρουσαν τα δικά τους κριτήρια έγκρισης. Η ομάδα αυτή λοιπόν συσπειρωθηκε εναντίον μου (αρχηγός της μια ” κυρία” με τάσεις ελέγχου και επιβολής σε όλη την ομάδα η οποία μη όντας ο τυπικός στα χαρτιά προϊστάμενος έχει γίνει ο ουσιαστικός λόγω αδυναμίας εκπλήρωσης του σωστού ρόλου από το πρόσωπο που πρέπει να τον έχει ) και άρχισε ένα απαράδεκτο, κεκαλυμμενο με χαμόγελο bullying.. Τις καλές μέρες σαν να μη συμβαίνει τίποτα ” ενδιαφέρονται” για τη ζωή μου, τη προετοιμασία του γάμου μου, τις ασχολίες μου.. Τις κακές μέρες έχω έρθει αντιμέτωπη με προτάσεις όπως : είσαι τόσο αδύνατη που το νυφικό θα δείχνει άθλιο πάνω σου στο γάμο/ μα καλά πάλι λάθος έκανες κάθε φορά που ασχολείσαι με τα τηλέφωνα τα κάνεις μαντάρα / χαρά στο κουράγιο του άντρα σου που σε αντέχει / μηπως κάνετε λίγο σεξ με τον άντρα σου / ξεχνουσες τόσο και στη προηγούμενη δουλειά σου?? και άλλα τέτοια ωραία. Έχω πλέον καταλάβει πως τον μισό καιρό μαζεύουν πληροφορίες ώστε τον υπόλοιπο να μπορούν να με μειώνουν και να με προσβάλλουν πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη δίκην πλάκας. Εγώ εν μέσω όλων αυτών έχω κομπλαρει τοσο που δεν ξέρω πλέον πως να αντιμετωπίσω αυτή τη κατάσταση. Κάποιες μέρες κάνω πως δε καταλαβαίνω και γυρναω από την άλλη, κάποιες άλλες μέρες σηκώνω ανάστημα και φωνή και αρχίζουν οι έντονες λογομαχιες, κάποιες άλλες μέρες απλά νιώθω πολύ κουρασμένη από όλα και κρύβομαι σε ένα γραφείο χωρίς να μιλάω σε κανέναν. Η αλήθεια είναι πως μου είναι τρομερά δυσάρεστο να αντιμετωπίζω όλο αυτό καθημερινά στο εργασιακό μου περιβάλλον, με έχει κάνει να σιχαθω τη δουλειά. Ακομα να αναφέρω πως οι λόγοι που με είχαν οδηγήσει στο ψυχολόγο ήταν πως ήμουν ένα πολύ ανασφαλές άτομο λογω του πολύ επικριτικου με συνοδα προβλήματα οικογενειακου περιβάλλοντος. Σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο και αυτό στο τρόπο που αντιμετωπίζω τη κατάσταση. Επίσης επειδη μερικές φορές (τις καλές μέρες) πέφτω στη λούμπα και ανοίγομαι λίγο, με ένα χαμόγελο ή ένα πιο ζεστό καλημέρα ή μια χροιά ενδιαφέροντος από τη μεριά τους, όταν έρχεται η επόμενη επίθεση νιώθω ακόμα χειρότερα.. Νιώθω χαζή, λέω πως το επέστρεψα πάλι μετά από όλα αυτά να πιστεύω πως επιδιώκουν εστω κάποιες στιγμές συναδελφικοτητας και επαφής? Θα ήθελα τη γνώμη σου την οποία εκτιμώ πολύ, τι να κάνω??? Έχω σκεφτεί και έχω κάνει κάποιες προσπάθειες για εύρεση άλλης δουλειάς αλλά μετά σκέφτομαι πως είναι τεράστιο δείγμα ηττοπάθειας και δε θέλω να τους χαριστω..Οπότε μένω και παλεύω.. Αλλά ως πότε… Πες μου πως να δειξω σ αυτά τα κακομαθημένα παλιόπαιδα ποια είναι η θέση τους και πως μπορω να σταματήσω να επηρεάζομαι τόσο?? Σε ευχαριστώ προκαταβολικά!!!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News