IDRA KAYNE: ‘Για μένα φιάσκο είναι να κάνω live και να μη χορεύει κανείς’

Η Idra Kayne, μια από τις πιο ταλαντούχες και πετυχημένες γυναικείες φωνές στον χώρο του τραγουδιού, μας μιλάει για την πορεία της, τον σεξισμό και τον ρατσισμό στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Σημείο εκκίνησης είναι το σημείο της συζήτησης που μας εξήγησε πώς ξεκίνησε να ασχολείται με το τραγούδι. 

 

 

Γιατί έγινες τραγoυδίστρια; 

Κοίτα, εγώ από μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Το έλεγα στον εαυτό μου βέβαια, δεν το έλεγα στον κόσμο. Στον κόσμο το είπα μετά τα 18. Πριν απ’αυτό έλεγα θα γίνω ψυχολόγος, καθηγήτρια αγγλικών, ηθοποιός, είχαμε πολλά (γελάει).

 

Πώς αντέδρασαν οι γονείς σου όταν τους ανακοίνωσες τα επαγγελματικά σου σχέδια; 

Γελάσανε, ήταν σε φάση ‘εντάξει παιδί μου πάρε πρώτα ένα πτυχίο και καντο σα χόμπι’. Όμως με στήριξαν γιατί είχαν μια γνωστή σε μια δισκογραφική και της είπαν ‘το παιδί θέλει να γίνει τραγουδίστρια’. Τότε ήμουν 18 και δεν είχα κάνει τίποτα σοβαρό από τραγούδι, ήμουν μόνο στη χορωδία του σχολείου. Ένιωσαν και μια έκπληξη επειδή ήμουν πάρα πολύ ντροπαλή σα παιδί, σε ακραίο βαθμό.

 

 

Ντροπαλή; Δε σου φαίνεται καθόλου. 

Ναι το ξέρω, το’χω πολεμήσει πολύ. Αν ήμουν σε χώρο με κόσμο που δεν ήξερα μπορούσε να μην βγάλω κουβέντα όλο το βράδυ. Αν δεν ερχόταν κάποιος να μου απευθύνει το λόγο, δεν υπήρχε περίπτωση να μιλήσω. Γι’αυτό και οι δικοί μου σοκαρίστηκαν όταν είπα ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια. 

 

Πώς ξεκίνησες την επαγγελματική σου ενασχόληση με τη μουσική; 

H πρώτη μου δασκάλα μου είπε ότι έχει ένα γνωστό στο Σταυρό του Νότου που ξεκινάει lives και θέλει μια κοπέλα για φωνητικά. Μου πρότεινε να πάω να δω τι γίνεται, να μάθω και πώς λειτουργούν τα πράγματα. Ε, από κει  η μία δουλειά έφερε την άλλη.

 

Ντράπηκες; 

Aν ντράπηκα; (γελάει). Όλη τη σεζόν πριν βγω στη σκηνή ένιωθα ότι θα πεθάνω και δεν ήμουν καν μπροστά τότε! Τα μάτια μου να κοιτάξω τον κόσμο τ’άνοιξα μετά τον δεύτερο μήνα. 

 

Τώρα φαντάζομαι έχεις ξεντραπεί. 

Ακόμη παθαίνω το κοκομπλόκο. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα, θες ν’ανοίξει η γη να σε καταπιεί, δε νιώθεις άνετα που σε κοιτάνε όλοι αλλά ταυτόχρονα λες ‘δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, θέλω να κάνω αυτό’. Το λες και πρόβλημα (γελάει). Είναι ένα συναίσθημα που βρίσκω δημιουργικό. Τώρα που διδάσκω, παρατηρώ ότι αυτοί που δεν έχουν κανένα φόβο σκηνής είναι αυτοί που δεν το χουν καθόλου. Αυτοί είναι τελείως αυθόρμητοι. 

 

Έχεις προσέξει αν υπάρχουν διαφορές αυτοπεποίθησης μεταξύ αγοριών και κοριτσιών ως προς την σκηνική παρουσία;  

Ναι. Τα περισσότερα αγόρια δεν έχουν τόσο θέμα με την έκθεση. Οι κοπέλες όχι τόσο, είναι λίγο αντίο ζωή. Προσπαθώ να τις βοηθήσω εξηγώντας πώς το αντιμετώπισα εγώ και υπογραμμίζω ότι αυτό είναι ένα συναισθημα που δεν θα φύγει ποτέ. Μπορεί όμως να γίνει πιο δημιουργικό. 

 

Τι καθιστά ένα live διασκεδαστικό για σένα; 

Καλά σίγουρα η ενέργεια του κόσμου. Εγώ νιώθω πολύ άσχημα αν σε κάποιο live δεν χορέψει κανείς. Για μένα αυτό είναι φιάσκο. 

 

 

Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που άκουσες τραγούδι σου στο ραδιόφωνο; 

Eνθουσιάστηκα. Κόντεψα να τρακάρω. Στην αρχή δεν το κατάλαβα, μετά ήμουν σε φάση ‘μαλάκα παίζει το τραγουδι μου ρεεε’. Είναι πάντα ωραίο και τώρα όταν το πετύχω χαμογελάω. 

 

Σου αρέσει να σε αναγνωρίζει κόσμος στο δρόμο; 

Ναι. Για κάποιο λόγο συμβαίνει κυρίως στο Χαλάνδρι (γελάει). Μου λένε ‘είσαι η Idra;’ και λέω ‘πού με ξέρεις’. Όταν διαβάζω σε συνεντεύξεις ότι κάποιοι κουράζονται κι ένοχλούνται με τον κόσμο σκέφτομαι ‘έλα ρε ψυχούλα μου. Αφού γι’αυτό το κάνουμε. Αλλιώς θα τραγούδαγα στο σπίτι μου’. 

 

Διαβάζω για την έννοια του colourism στις ΗΠΑ (διαφορετική αντιμετώπιση απέναντι σε ανοιχτόχρωμα και σκουρόχρωμα μαύρα άτομα) και θέλω να ρωτήσω αν ισχύει κι εδώ. 

Παίζει κι εδώ αλλά όχι τόσο. Παίζει πολύ το ‘έλα μωρέ εσύ είσαι πιο ανοιχτή, είναι πολύ ωραίο το χρώμα σου’. Νομίζω το σώζει που είμαι κοπέλα. Μεγαλώνοντας ήμουν το μόνο μαύρο παιδί στο σχολείο. Στο λύκειο ήρθε ένα παιδί που ο πατέρας του ήταν μιγάς, ήταν πιο ανοιχτόχρωμος από μένα. 

 

Είσαι μαύρη Ελληνίδα στο χώρο του θεάματος. Πώς σε αντιμετωπίζουν; 

Το ότι είμαι Ελληνίδα δεν το αποδέχεται ποτέ κανείς. Όταν με ρωτάνε και λέω ότι είμαι από δω λένε ‘όχι, δεν είσαι από δω. Από πού είσαι;’. Ε, και λέω το ποιηματάκι μου, ο πατέρας μου είναι από κει, η μάνα μου από πέρα κι εγώ γεννήθηκα εδώ οπότε είμαι Ελληνίδα. Μες το νερό θέλουμε τουλάχιστον 50 χρόνια για ν’αποδεχτεί ο κόσμος στη χώρα που ζούμε το κόνσεπτ της μαύρης ελληνικής ταυτότητας. 

 

 

Αντιμετώπισες θέματα ρατσισμού και στη μουσική βιομηχανία; 

Όχι, καθόλου. Εκεί είναι σχεδόν προσόν. Άμα είσαι μαύρος γαμάς. Μπορεί να μη γαμάς αλλά γαμάς (γελάει).

 

Σ’ενοχλεί αυτό που λέμε ‘θετικό στερεότυπο’; 

Δε μ’ενοχλεί ακριβώς. Με πιάνει ένα ‘πού να κάτσω να εξηγήσω’. Μπορεί ο άλλος να έχει καλή πρόθεση, να θέλει να σ’ανεβάσει χωρίς να καταλαβαίνει πόσο στερεοτυπικό είναι αυτό που λέει αν συνάγει ότι όλοι οι μαύροι το χουν πχ με το χορό, με το τραγούδι. Εντάξει παιδιά, θα υπάρχουν κι ατάλαντοι μαύροι άνθρωποι και μαύροι παράφωνοι και μαύροι που δε χορεύουν, που δεν είναι αθληταράδες. Είμαστε το ίδιο με άλλο χρώμα δέρματος. 

 

Πέραν του ρατσισμού, τι θα’λεγες για το σεξισμό στo χώρο της μουσικής; 

(γελάει) Κοίτα θα σου πω τι γίνεται. Οι μουσικοί έχουν θέμα με τους τραγουδιστές, ιδίως με τις τραγουδίστριες, εξού κι ο όρος τραγουδιάρα. Υπάρχει έντονο πρόβλημα μ’αυτό. Υπάρχουν μουσικοί που έχουν θέμα που πχ. εγώ είμαι μπροστά ενώ δεν έχω τη δική τους μουσική παιδεία. Αυτό μεταφράζεται σε απαξίωση στις πρόβες και μια υποτίμηση του ταλέντου και της δουλειάς που χρειάζεται να το εξελίξεις. Η απάντησή μου σ’αυτό είναι ότι ‘καταλαβαίνω ότι έχεις τελειώσει πανεπιστήμια, αλλά σε μένα ήρθες να παίξεις’. 

 

 

Πιστεύεις ότι έχουμε κόλλημα με την τριτοβάθμια εκπαίδευση; 

E, καλά ναι. Εγώ πήγαινα σε ΤΕΙ και ήταν σα να ήμουν φοιτήτρια δευτέρας κατηγορίας ενώ πήγαινα στη σχολή και πιο συχνά μιας που ήταν υποχρεωτική η παρουσία μου. Έχουμε επίσης πρόβλημα με τα δημόσια ΙΕΚ. Άμα ένα άνθρωπος σπουδάζει, μελετάει, δίνει εξετάσεις δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το θέμα.

 

Σ’αρέσει η Αθήνα; 

Ρε γαμώτο μ’αρέσει αλλά έχει χαλάσει πάρα πολύ. Θυμάμαι να βγαίνω με τους φίλους μου μικρή βράδυ στην Πανεπιστημίου, ήταν ένα έπος, τώρα φοβάσαι να περπατήσεις. Είναι λίγο σκιαχτικό και δεν εννοώ ρε παιδί μου πρεζάκια, μετανάστες και λοιπά. Με θλίβει το ότι βλέπεις κόσμο να κοιμάται στο δρόμο, το ότι τα μισά μαγαζιά είναι κλειστά, είναι λίγο σα βομβαρδισμένη. 

 

Υπάρχουν Ελληνίδες καλλιτέχνιδες που εκτιμάς ιδιαίτερα για τη δουλειά τους; 

Πολλές. Αρχικά την Άννα Βίσση. Είναι τοπ. Ξέρει τι κάνει, έχει τη φωνή, τη σκηνική παρουσία,ξέρει να διαχειρίζεται τη ζωή της γι’αυτό έχει κάνει την καριέρα που έκανε. Μπράβο της. Εκτίμησα πολύ φέτος που την είδα live τη Δέσποινα Βανδή. Το’χει όλο ρε παιδί μου. Μ’αρέσει επίσης η Sma Ra Gda, η Sugah Spank, η Κατερίνα Ντούσκα. 

 

 

Έχεις συνεργαστεί με σημαντικά πρόσωπα απ’τον καλλιτεχνικό κόσμο. Υπάρχει κάποια συνεργασία που ελπίζεις να γίνει στο μέλλον;

Η Βίσση. Λοιπόν, κοίτα να το γράψεις να της το στείλουμε. Αννούλα μου εγώ είμαι εδώ και περιμένω την πρότασή σου! 

 

Τι να περιμένουμε από σένα μουσικά στα επόμενα βήματά σου; 

Αρχίζω να βγάζω ελληνικά. Θέλω να είναι κοντά στον ήχο που έχω τώρα, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, μια μίξη rnb, soul και pop με ελληνικό στίχο. Είναι διαφορετικό πράγμα να τραγουδάς στα ελληνικά και στ’αγγλικά, η φωνή μου είναι άλλη, είναι άλλος ο τρόπος εκφοράς του λόγου, αλλάζει η προφορά κι η τοποθέτηση της φωνής. Είναι τελείως άλλο πράγμα. Ωστόσο νομίζω ότι γίνεται. 

 

Τι γνώμη έχεις για το φεμινισμό; Πώς σου ακούγεται η λέξη; 

H λέξη μου ακούγεται πολύ ωραία. Θεωρώ ότι είμαι φεμινίστρια. Πιστεύω όμως ότι είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια. Στην Ελλάδα πιστεύεται ότι αν είσαι φεμινίστρια μισείς τους άντρες, ότι έχεις αφήσει τον εαυτό σου τελείως. Εγώ λεω ότι όταν είσαι φεμινίστρια διεκδικείς την ίδια θέση στην κοινωνία με τους άντρες. 

 

Απολαύστε την στον λογαριασμό της στο instagram (@idrakayne) και στο facebook για περισσότερες, soul funk και όχι μόνο, μουσικές εμπειρίες.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News