Νάντια Κοντογεώργη: Η τέχνη έχει παραγκωνισθεί γιατί έχει παραγκωνισθεί η ανάγκη ν’αγαπάμε

Η Νάντια Κοντογεώργη είναι θεατρική και τηλεοπτική ηθοποιός, απόφοιτη του Εθνικού Θεάτρου. Φέτος παρουσιάζει την ψυχαγωγική εκπομπή ‘φλΕΡΤ’ στην ΕΡΤ και τον Δεκέμβρη, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα πρωταγωνιστήσει στο κλασικό μιούζικαλ ‘Into the Woods’ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου που θα παρουσιαστεί στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. 

Την ευχαριστώ θερμά για το χρόνο της και για τη γνωριμία με το πανέμορφο σκυλάκι της που την συνόδευσε στο σημείο συνάντησής μας. 

 

Υπήρξε κάποια στιγμή που διαπίστωσες ότι είσαι πιο αναγνωρίσιμη απ’ό,τι νόμιζες; 

Πριν κάποιο καιρό, πριν βγω στη σκηνή, στο Ηρώδειο, νύχτα πρεμιέρας, ξεκινά η ορχήστρα κι εγώ προετοιμάζομαι να ξεκινήσω στην άρση. Βγαίνω έξω, το σημείο που ξεκινάω πλησιάζει και λίγο πριν φτάσει, το κοινό αρχίζει να χειροκροτά. Πρώτη σκέψη: κάτι έχει γίνει. Δεύτερη σκέψη: για μένα χειροκροτούν. Πού με ξέρουνε; Tρίτη σκέψη:εντάξει, πάμε θετική ενέργεια.

 

Σ’ενοχλεί όταν άνθρωποι σου μιλούν στο δρόμο; 

Όχι χαρά μου! Μ’αρέσει. Ο κόσμος είναι θετικά προδιατεθειμένος απέναντί μου, με πλησιάζουν πολύ γλυκά και όμορφα και τρυφερά. 

 

Σου αρέσει η δουλειά σου; 

Η καθημερινότητα των ηθοποιών είνα πράγμα μαγικό. Η δουλειά μας μάς τρώει πολλές ώρες απ’την ημέρα μας και το να είσαι ηθοποιός είναι μαγικός τρόπος ζωής. Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος και τον τροφοδοτούσε πολύ η δουλειά του. Το παράδειγμά του μου δίδαξε ότι ως εργασία πρέπει να επιλέξεις κάτι που σου αρέσει. Θυμάμαι μια φορά, ήμουν σε μια παράσταση με μια δυο ατάκες, τίποτα. Ήταν μια απ’τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Με τα παιδιά δεν είχαμε το βάρος του πρωταγωνιστή ούτε χρειαζόταν να υποστηρίξουμε την παράσταση και με θυμάμαι ν’ανεβαίνω τα σκαλάκια και να λέω στο Θεό ‘ευχαριστώ που μ’αφήνεις να ζω τη ζωή μου έτσι΄. 

 

Ξεκίνησες σπουδές στο Εθνικό κατευθείαν μετά το σχολείο; 

Όχι. Ήθελα να γίνω ηθοποιός αλλά τότε, στα 18, ήταν σημαντικό να ικανοποιηθούν και οι γονείς που είχαν δουλέψει σκληρά για να μου παρέχουν ένα καλό σχολείο. Επομένως έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός μεν αλλά κάπως ως πάρεργο. Έτσι, πέρασα Νομική. Βέβαια όσο διάβαζα για τις Πανελλήνιες, έκανα πρόβα τα κομμάτια που θα έδινα στο Εθνικό. Η αλήθεια είναι ότι ήξερα τι ήθελα να κάνω αλλά δεν τολμούσα να το υπερασπιστώ γιατί όφειλα να περάσω σε μία σχολή. 

 

Τι πιστεύεις ότι σου προσέφεραν οι σπουδές σου στα νομικά για όσο τις ακολούθησες; 

To δώρο του να καταλάβω ακριβώς τι δεν θέλω. Είναι σπουδαίο μάθημα αν είσαι διατεθειμένη να το πάρεις.

 

Πόσο διαφορετικό είναι να έχεις πρωταγωνιστικό απ’το να έχεις υποστηρικτικό ρόλο; Υπάρχει περισσότερος χώρος για χαβαλέ στους δεύτερους; 

Όταν ήμουν μικρή και πρωτοξεκινούσα η αλήθεια είναι πως ίσως έκανα κάποιες βλακείες σε υποστηρικτικούς ρόλους.Τώρα πια ξέρω ότι όλοι και όλες πρέπει να παίρνουμε σοβαρά τη δουλειά μας και να είμαστε επαγγελματίες. Ωστόσο, όταν έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο επιφορτίζεσαι σίγουρα με περισσότερες ευθύνες. Πρέπει να έχεις το νου σου σε ολόκληρη την παράσταση, να καταλαβαίνεις το ρυθμό, είναι τέτοια τεχνικά πράγματα. Ο πρωταγωνιστής πρέπει να’χει πλήρη εποπτεία των προηγούμενων και επόμενων σκηνών καθώς και του συνόλου του έργου. 

 

Όταν έχεις καθημερινές παραστάσεις, σου τυχαίνει να βαριέσαι; 

Ποτέ. Είναι σα σου λέω να πάμε να χορέψουμε και να λες ότι βαριέσαι.Μπορεί να βαριέσαι να ξεκινήσεις, αλλά άπαξ και ξεκινήσεις θα νιώσεις χαρούμενη κι ευτυχισμένη. 

 

Ξέρω ότι έχεις μια αγάπη για τα μιούζικαλ. Υπάρχει χώρος για το είδος στην Ελλάδα; 

Δεν υπήρχε στο παρελθόν αλλά τώρα όχι μόνο υπάρχει, είναι ένα είδος που έχει αρχίσει να πηγαίνει και καλά εισπρακτικά. Προσωπικά, έχω δουλέψει πάρα πολλά χρόνια κάνοντας, εκτός από ηθοποιία, χορό και τραγούδι και χαίρομαι που το’κανα για να μπορέσω να υποστηρίξω αυτό το συγκεκριμένο είδος που γίνεται πιο δημοφιλές και στην Ελλάδα. Το μιούζικαλ είναι για μένα ένα είδος θεάτρου που αγαπώ και σέβομαι πολύ, επομένως προσπαθώ να το υπερασπιστώ με τον πιο υψηλό τρόπο. Το ότι ανεβαίνει τώρα το ‘Into the Woods’ είναι για μένα ένδειξη της εξέλιξης του είδους και κυρίως, απόδειξη του ότι το μουσικό θέατρο έχει πια κοινό.

 

Έχεις πάρει κάποια συνέντευξη στο φλΕΡΤ την οποία θυμάσαι με ιδιαίτερη ζεστασιά;

Την συνέντευξη του Γιώργου Καπουτζίδη. Τον εκτιμούσα κι από πριν στις συνεργασίες που είχαμε γιατί ήταν ένα κύριος σε όλα του. Εκτιμώ επίσης πολύ τις επιλογές του στις σειρές που έφτιαξε. Είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά θέλει να επικοινωνήσει κι ένας άνθρωπος που θέλει φεύγοντας-κι είμαι σίγουρη γι’αυτό-να’χει αφήσει κάτι πίσω του. Επίσης με ιδιαίτερη ζεστασιά θυμάμαι την συνέντευξη της δημοσιογράφου Ανδριάνας Παρασκευοπούλου. Δεν την ήξερα, γνωριστήκαμε στην εκπομπή κι αισθάνθηκα ότι είχαμε φοβερή σύνδεση. Είναι τρομερή προσωπικότητα. 

 

Πώς αποφασίζεις το περιεχόμενο των εκπομπών σου στο φλΕΡΤ; 

Φέρνουμε ανθρώπους που μας εμπνέουν, που έχουν κάτι να πουν απ’τη μία και κάτι που έχει νόημα να ειπωθεί στην τηλεόραση απ’την άλλη. Διαβάζω πολύ πριν τη συζήτηση με το κάθε πρόσωπο για τη δουλειά του, την πορεία του, όλ’αυτά, η προετοιμασία παίρνει ώρες. Μ’ενδιαφέρει να γνωρίσω τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου. Τώρα που έγινα παρουσιάστρια, διαπίστωσα ότι τα πράγματα που λέγονται στην τηλεόραση και μάλιστα σε κρατικό κανάλι, έχουν μια δύναμη κι αυτό σημαίνει ότι έχουμε χρέος να μιλάμε για την ελευθερία, να μιλάμε για τη διαφορετικότητα, να μιλάμε για όλα εκείνα απ’τα οποία πρέπει ν’αποδεσμευτούμε για να προχωρήσουμε ως κοινωνία.

 

Ως ηθοποιός που είναι γυναίκα, έχεις βιώσει σεξισμό; 

Σεξισμό; Σεξισμό δεν ξέρω. Έχω βιώσει ανδρικά βλέμματα περίεργα και αυτό πάντα ενυπάρχει. Υπήρχε ένα άγχος τα πρώτα χρόνια σχετικά με το ζήτημα αυτό, τώρα πια δεν υπάρχει. Νομίζω ότι και λόγω ηλικίας, μπορώ να διαχειριστώ τέτοια περιστατικά καλύτερα πριν συμβούν ενώ στα 21 μπορεί να μην πάει το μυαλό σου. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες από συναδέλφους, απλώς προσωπικά δε μου έχει τύχει κάτι βαρύ. Μου έχει τύχει να δω προθέσεις. Προφανώς κι υπάρχει αυτό, όπως νομίζω υπάρχει σ’όλους τους χώρους. Αν είχα κάτι να καταθέσω πάντως, θα το έλεγα.

 

Έχεις συμβουλές προς νέες ηθοποιούς; 

Έχω. Θα τους έλεγα να παρατηρούν τους πρωταγωνιστές για να καταλάβουν τι θέλουν να κρατήσουν και τι θέλουν ν’αφήσουν για όταν έρθει η σειρά τους και γίνουν εκείνες. Ο πρωταγωνιστής κι ο θιασάρχης είναι οι ηγέτες της ομάδας και είναι τα άτομα που θα τους έλεγα να παρατηρούν και συνολικά για μαθήματα ηγεσίας.  Θα το έλεγα κυρίως στις γυναίκες μιας που δεν έχουμε πολλές θιασαρχίνες. Θα τους έλεγα επίσης να παρακολουθούν τον δικό τους ψυχισμό και όταν νιώθουν ότι κάτι θα τους κάνει κακό ν’αποχωρούν απ’την παράσταση. Είναι κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ και θα ήθελα να έχω κάνει. Είχα ένα ψυχαναγκαστικό κομμάτι επαγγελματισμού το οποίο εκ των υστέρων διαπιστώνω ότι θα ήθελα να μην έχω. Από κάποιες δουλειές πρέπει ν’αποχωρούμε προς υπεράσπιση της ψυχικής μας ισορροπίας. 

 

Πώς πιστεύεις ότι άλλαξες απ’τη δεκαετία των 20 στη δεκαετία των 30; 

Oυ, καλά, άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα. Στα 20 υπερισχύει η ανάγκη να συνυπάρξεις και να ενταχθείς. Στα 20 ήταν πιο σημαντικό να με αγαπήσουν και να με αποδεχτούν. Στη δεκαετία των 30 έγινε πιο σημαντικό το ν’αγαπήσω εγώ, τόσο εμένα όσο και τους άλλους. Όταν αυτή η διαδικασία γίνεται ενεργητική εμπεριέχει και τη συνείδηση του πώς θέλω ν’αγαπώ και ν’αγαπιέμαι. Επίσης, στα 20, όταν πήγαινα σε μια οντισιόν και δεν μ’έπαιρναν στενοχωριόμουν, νόμιζα ότι έχω κάνει εγώ λάθος. Τώρα ξέρω ότι αυτή η δουλειά δεν ήταν για μένα. Στα εικοσικάτι δεν ξέρεις ότι όταν πας σε μια δουλειά, ουσιαστικά κάνεις μια πρόταση συνεργασίας και ότι προτείνεις το υλικό σου ως κάτι μοναδικό. Από τα 30 και μετά αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι δικαιούσαι ένα χώρο τον οποίο πρέπει να περιφρουρήσεις όταν οι άλλοι δεν σέβονται. 

 

Θα έλεγες ότι είσαι φεμινίστρια; 

Τι ακριβώς σημαίνει φεμινίστρια; 

 

Πες μου πώς το καταλαβαίνεις εσύ και αν είσαι βάσει του ορισμού σου.

Κάτσε, να το ψάξουμε. Λοιπόν. Φεμινισμός. Βικιλεξικό. Λόγιο ενδογενές δάνειο. Από το λατινικό femininus. Kοινωνική και πολιτική αντίληψη και κίνημα που στοχεύει στην ισότητα μεταξύ άνδρα και γυναίκας και τη διεύρυνση του γυναικείου ρόλου στην κοινωνία. Ναι, προφανώς και είμαι φεμινίστρια. 

 

Προφανές δεν είναι τίποτα, ειδικά το να πιστεύεις στην ισότητα και να υποστηρίζεις αυτή σου την  πεποίθηση.

Εγώ πιστεύω στην ισότητα όλων των πλασμάτων επί γης. Ο ειδισμός από μόνος του πιστεύω ότι προκαλεί το πρόβλημα της διαμόρφωσης των σχέσεών μας στη ζωή, απ’τη στιγμή που ό άνθρωπος ξεχώρισε τον εαυτό του ως ανώτερο, δημιούργησε κατευθείαν σχέσεις εξουσιαστικές από μόνος του. Διαφωνώ με κάθε μορφή ανισότητας και είμαι υπέρ της ισότητας των φύλων, των ανθρώπων, των ζωντανών πλασμάτων επί γης. 

 

Πιστεύεις ότι ο φεμινισμός και ο αντιειδισμός (αντισπισισμός) συνδέονται; 

Θα’λεγα ότι η βάση της μίας ανισότητας (άνδρα και γυναίκας) είναι και η βάση της άλλης (ανθρώπου και ζώων). Μέσα σ’αυτές τις έννοιες κεντρικό ρόλο παίζει η έννοια της φύσης. To τι είναι η ‘φύση’ του ανθρώπου δεν έχει αποδειχθεί πουθενά από κανέναν επιστήμονα, παγκοσμίως. Αυτά που καταλογίζουμε στη φύση της γυναίκας ή του άνδρα και στη φύση του ανθρώπου σε  σχέση με την ψυχική του αντίληψη, δεν ισχύουν. Είμαι καχύποπτη απέναντι σ’όλ’αυτά. Όταν λες για κάτι ότι είναι η φύση κάποιου, για μένα σημαίνει ότι δεν έχεις το λογικό επιχείρημα να το υποστηρίξεις. 

 

Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους θες να συνεργαστείς κάποια στιγμή στο μέλλον; 

Θέλω πολύ να συνεργαστώ με τα νέα παιδιά που τελειώνουν τη σχολή και μπαίνουν τώρα στο παιχνίδι. Θέλω να δω καινούργιους κόσμους. Τώρα που συνεργάζομαι με πολύ νέους και νέες ηθοποιούς στο Into The Woods, πραγματικά τους χάζευα στις παραστάσεις και στις πρόβες μ’έκαναν να γελάω απροκάλυπτα. Άλλοι κώδικες, άλλη επικοινωνία, ε τα νέα παιδιά. 

 

Διαβάζεις Α,ΜΠΑ;

Nαι καλέ, εννοείται ότι διαβάζω.

 

Έχεις κάτι που θες να πεις στις αναγνώστριές μας;

Nα φροντίζουν την ψυχή τους. Να τολμούν ν’αγαπήσουν. Και να τολμούν ν’αγαπηθούν. 

 

Την εκπομπή της Νάντιας Κοντογεώργη μπορείτε να παρακολουθήσετε Δευτέρα ως Παρασκευή στην ΕΡΤ στις 16:00.

Αν δεν έχετε ακολουθήσει το Α,ΜΠΑ στο insta, θα μας βρείτε εδώ.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News