Το παράδοξο του #metoo, ως όχημα υποκρισίας

Για την ώρα, η ιστορία αποφάσισε: ο Κάβανο μπήκε στο Ανώτατο Δικαστήριο μετά από μια εξαιρετικά διχαστική διαδικασία για όλη τη χώρα. Οι προβλέψεις για την πορεία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη θέση της γυναίκας είναι μοιραία – και λογικά – δυσοίωνες. Η ιδιαίτερα φορτισμένη ατμόσφαιρα θα συνεχιστεί και τα αποτελέσματα θα φανούν στις επόμενες εκλογές, αλλά δεν είναι ο σκοπός μου να κάνω προβλέψεις, σε αυτό είμαι πολύ κακή. Θέλω να σχολιάσω κάτι άλλο.

Μετά την συμπληρωματική έρευνα του FBI, όλα τα μέσα παρακολουθούσαν τις αντιδράσεις των τεσσάρων Γερουσιαστών που δήλωναν αναποφάσιστοι. Οι τέσσερις γερουσιαστές που είχαν την εξουσία να αλλάξουν την πορεία της προδιαγεγραμμένης ιστορίας έγιναν δυο, και οι δυο μηδέν, και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.

Η Σούζαν Κόλλινς, πρόσωπο-κλειδί για την ιστορία για εκείνη την ημέρα, έβγαλε έναν πενηντάλεπτο λόγο στον οποίο εξηγούσε για ποιο λόγο τελικά θα ψηφίσει υπέρ του Κάβανο. Από πολλά μέσα σχολιάστηκε ως «λόγος ορόσημο». Ορόσημο; Με μια έννοια, είναι. Είναι λόγος ορόσημο της υποκρισίας, με μια λογική επιχειρημάτων που φυσιολογικά και αναμενόμενα ανήκει σε λόγο Ρεπουμπλικάνας και μέλος της Γερουσίας που πρέπει να ισορροπήσει πολλά συμφέροντα για να παραμείνει στην πανίσχυρη θέση της, αλλά με φρίκη βλέπω ότι αναπαράγεται και από γυναίκες με απείρως λιγότερη εξουσία, που όμως νομίζουν ότι έχουν και πρέπει να περιφρουρήσουν με τον ίδιο τρόπο, πέφτοντας με τα μούτρα στο λάκκο που σκάβουν μόνες τους.

Η «λογική» αυτή είναι ως εξής: «φυσικά και πιστεύω τις μαρτυρίες γυναικών που έχουν υποστεί σεξουαλική βία. Όλες οι γυναίκες έχουν μια τέτοια ιστορία να αφηγηθούν. Ξέρω γιατί δεν καταγγέλλουν, γιατί δεν μιλάνε, γιατί δεν πάνε στην αστυνομία. Έχουμε χρέος ως κοινωνία να τις στηρίξουμε και να μην τις αμφισβητούμε. ΑΛΛΑ, η συγκεκριμένη, μπορεί να μη θυμάται καλά (γιατί δεν με βολεύει στις υπόλοιπες επιδιώξεις που έχω).  Δεν έχω αρκετά στοιχεία. Άρα, την πιστεύω, αλλά δεν πιστεύω ότι έγινε αυτό που λέει ότι έγινε.» Είναι το #metoo του Σρέντιγκερ.

Η φόρμουλα λοιπόν για την ώρα είναι: λέω ό,τι χρειάζεται για να φανώ σύμμαχος, και με ένα «αλλά» ακυρώνω όλα όσα ισχυρίζομαι ότι πιστεύω. Και η πίτα ολόκληρη, και ο σκύλος χορτάτος;

Για την ώρα η μεγαλύτερη επιτυχία του #metoo σε αυτό το επίπεδο εξουσίας είναι να μην λοιδορούνται οι γυναίκες που μιλάνε γι’αυτό.  Τις παίρνουμε στα σοβαρά, αλλά «μπορεί να μην θυμούνται καλά». Ναι μεν, αλλά. Δεν είναι μικρό βήμα, σε σχέση με το κλίμα που επικρατούσε μόλις δυο, τρία χρόνια πριν. Κάθε άλλο. Η αρχή έχει γίνει, αλλά η επαγρύπνηση είναι πιο δύσκολη μετά την ευφορία της πρώτης ρήξης. Αυτή η επαγρύπνηση πρέπει να γίνεται μέσα μας, όταν νομίζουμε ότι απειλούνται τα δικά μας συμφέροντα, όσο ασήμαντα κι αν είναι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News