Για περισσότερες φωτογράφους, σκηνοθέτιδες, ζωγράφους και πάσης φύσης καλλιτέχνιδες ακουλουθήστε το Α,ΜΠΑ στο instagram
Όταν φέρνει στο νου της την πρώτη της φωτογραφία, η Letizia Battaglia νιώθει πως μπορεί ακόμα και σήμερα, πάνω από 40 χρόνια μετά, να την μυρίσει. Γιατί η πρώτη της φωτογραφία ήταν εκείνη ενός νεκρού άνδρα κάτω από μια ελιά σε κάποια φωτεινή επαρχία της Σικελίας. Ένας αστυνομικός σκυμμένος πάνω από τον άνδρα, το αριστερό του πόδι χωρίς παπούτσι και η σκιά από τα φύλα της ελιάς δημιούργησαν την πρώτη εικόνα που θα έμενε χαραγμένη στο θυμικό της με τη μυρωδιά του θανάτου.
Ο άνδρας που φωτογράφισε εκείνη τη μέρα η Battaglia ήταν μέρος της σικελικής μαφίας και δολοφονήθηκε στο πλαίσιο μιας πολύ συνηθισμένης τοπικής βεντέτας. Η ίδια πέρασε την υπόλοιπη ζωή της με μια κάμερα, φωτογραφίζοντας με μια ασπρόμαυρη απόσταση γεμάτη σεβασμό, δέος, αποδοκιμασία και φρίκη τον βαθύ ανθρώπινο πόνο που έσπειρε η Μαφία στο Παλέρμο τη δεκαετία του 80’. Φωτογραφίζοντας τα θύματα της Κόζα Νόστρα και τους απαρηγόρητους συγγενείς των αδικοχαμένων, η Battaglia κατάφερε με το ατρόμητο σθένος της να χρονογραφήσει με την ισχυρή ειλικρίνεια των εικόνων της έναν απάνθρωπο και ανείπωτο πόλεμο, φτιάχνοντας ένα αιματηρό αρχείο που χρησιμοποιήθηκε σε πολλές περιπτώσεις για το κυνήγι μαφιόζων.
Φεμινίστρια, ακτιβίστρια, δημοσιογράφος και φωτορεπόρτερ, απειλήθηκε πολλές μορφές από την σικελική μαφία, χτυπήθηκε και είδε κάμερες με τη δουλειά της να καταστρέφονται, αλλά δεν πήρε ποτέ την απόφαση να εγκαταλείψει την φωτογραφία αν και οι απειλές για τη ζωή της την έκαναν να το σκεφτεί πολλές φορές.
Όταν στην ηλικία των 10 ετών, ο πατέρας της την κλείδωσε για μέρες στο σπίτι για τιμωρία αφού του είπε πως ένας άντρας στον δρόμο την παρενόχλησε, εκείνη κατάλαβε ότι ο κόσμος δεν ήταν φτιαγμένος για γυναίκες.
Έπιασε πρώτη φορά φωτογραφική μηχανή στα 40, ήταν αυτοδίδακτη και δεν ενδιαφερόταν καθόλου για την έγκριση των ανδρών συναδέλφων της, το μάτι της πίσω από τον φωτογραφικό φακό περιέγραφε τα αιματηρά αποτελέσματα της αντίστασης.
Δεν είναι μόνο ότι το θάρρος της αποκτά σημασία ακριβώς λόγω του φόβου που προηγείται, δεν είναι μόνο ότι η ματιά της βοήθησε την ευαισθητοποίηση και έκανε ορατό τον άδικο θάνατο, δεν είναι μόνο ότι ήταν μια γυναίκα που έδρασε με σθένος και επιτυχία σε πολλούς ανδροκρατούμενους χώρους ταυτόχρονα. Είναι όλα αυτά μαζί με το ότι μας είναι ανθρωπίνως αφόρητα δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι οι εικόνες της είναι παγωμένες πραγματικότητες του χρόνου. Τα σώματα μοιάζουν σκηνοθετημένα, οι ακίνητες κραυγές γυναικών που κλαίνε τα παιδιά και τους άντρες τους μοιάζουν προβαρισμένες, οι φωτογραφίες έχουν μια καδραρισμένη ακρίβεια που τις κάνει να μοιάζουν κινηματογραφικές, ενώ δεν είναι.
Οι φωτογραφίες της είναι η πιο σκληρή και πολύ ισχυρή υπενθύμιση ότι η τέχνη μιμείται τη ζωή στα πιο απάνθρωπά της.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
