Αγαπητή «Α, μπα»: Η ζωή απλά είναι, μέχρι που σταματάει να είναι

Καλησπέρα Α-μπα, Δεν νομίζω πως έχει μεγάλη σημασία, παρόλα αυτά το αναφέρω πως είμαι άντρας στα πρώτα -άντα. Το θέμα μου είναι το εξής: δεν έχω όνειρα για το μέλλον. Όταν λέω “όνειρα” δεν εννοώ στόχους, εννοώ εκείνον τον σκοπό ζωής που είναι το κίνητρο για ό,τι κάνουμε. Εκείνο το μακρινό και άπιαστο προς το οποίο κατευθύνονται όλες μας οι προσπάθειες. Στόχευσε στο φεγγάρι, που λένε, για να βρεθείς στα αστέρια. Ε δεν έχω φεγγάρι. Ήμουν από τα παιδιά που δεν ήθελαν να γίνουν κάτι συγκεκριμένο όταν μεγαλώσουν. Τελικά κάνω μια δουλειά που μου αρέσει, μου ταιριάζει και μου λένε πως την κάνω καλά, αλλά αν είχα την επιλογή να μπορώ να ζήσω χωρίς να δουλεύω, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό που λένε “κάνε αυτό που σου αρέσει και δεν θα δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου” το θεωρώ μεγάλο ψέμα. Η εργασία εσωκλείει τον βιοπορισμό και αυτό σημαίνει ευθύνες, άγχος, κούραση. Δεν με απασχολεί η επαγγελματική αναγνωρισιμότητα, δεν έχω σκοπό να γίνω γκουρού του τομέα μου γιατί δεν με ενδιαφέρει η αναγνώριση από ανθρώπους που δεν με απασχολούν. Με ενδιαφέρει η αναγνώριση από τους οικείους μου και αυτήν την έχω ήδη. Οπότε στα επαγγελματικά δεν έχω κάποιον στόχο πέρα από το να συνεχίσω να καταφέρνω να ζω σε ένα άνετο επίπεδο, ορισμό του μιντλ κλας. Δεν έχω κάποιον καημό να γίνω πλούσιος. Δεν θα με χαλούσε, προς θεού. Θα συνεχίσω να παίζω τζόκερ στα τζακ-ποτ, αλλά ως εκεί. Δεν θα ξοδέψω παραπάνω ενέργεια για να “πιάσω την καλή”. Είμαι σε πολύχρονη σχέση, με τα πάνω και τα κάτω κατά καιρούς, και συζώ με μια κοπέλα την οποία θεωρώ ιδανική. Θέλω να κάνουμε οικογένεια μαζί κάποια στιγμή, αλλά κι αυτό ακόμα δεν μπορώ να το θεωρήσω “όνειρο”. Το όνειρο είναι κάτι το σχεδόν αδύνατο να συμβεί. Το έχω λυμένο κι αυτό δηλαδή. Προς το παρόν τουλάχιστον και ευελπιστώ για πάντα. Δεν το θεωρώ δεδομένο βέβαια αλλά δεν είμαι και στην τσίτα. Τόσο όσο. Οπότε πορεύομαι στη ζωή όχι σαν ιστιοπλόος στον απέραντο ωκεανό, αλλά σαν βαρκάρης στο ποτάμι που ακολουθεί το ρεύμα του ποταμού. Εγώ με έβαλα μέσα σε αυτό το ποτάμι και πραγματικά μου αρέσει. Όμως αντιμετωπίζω τη ζωή μια μέρα τη φορά και βλέπουμε που θα καταλήξει. Έχω και μια γενικότερη αντίληψη περί ζωής και ματαιότητας που δεν βοηθάει. Η ζωή δεν είναι διαγωνισμός. Η ζωή απλά είναι, μέχρι που σταματάει να είναι. Και όταν σταματάει να είναι, σταματάει οριστικά. Οπότε δεν έχω σκοπό να αφήσω πίσω μου κάτι μεγάλο, κάτι για το οποίο να με θυμούνται οι επόμενοι. Νομίζω πως πίσω από αυτό βρίσκεται συγκεκαλυμμένος ο φόβος του θανάτου, αν και δεν είμαι στο κεφάλι του καθενός για να ξέρω πως σκέφτεται. Όλο αυτό ξεκίνησε όταν με ρώτησαν σε μια συνέντευξη το που βλέπω τον εαυτό μου σε 5 χρόνια. Πραγματικά δεν είχα απάντηση γιατί πραγματικά δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνω σε 5 ή σε 20 χρόνια, αρκεί να είμαι ευτυχισμένος, και μπορώ να είμαι ευτυχισμένος με πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Βλέπω όμως τριγύρω μου κόσμο που κυνηγάει την επαγγελματική καταξίωση, έχοντας συγκεκριμένο πλάνο, βλέπω φίλους μου να κυνηγάνε το παιδικό τους όνειρο και εν τέλει να το καταφέρνουν και φοβάμαι μήπως κάνω κάτι λάθος που δεν έχω τι να κυνηγήσω. Νομίζω πως φοβάμαι ότι είμαι αδιάφορος ή βαρετός αλλά η ζωή μου δεν είναι βαρετή και σίγουρα δεν τη βρίσκω αδιάφορη. Έχω χόμπι, φίλους, κοπέλα, ταξιδεύω, εναλλάσσονται συναισθήματα στην καθημερινότητά μου συνεχώς. Νιώθω ικανοποιημένος από τη ζωή μου όμως νιώθω επίσης σαν να ξέρουν όλοι κάτι που δεν ξέρω εγώ. Έλεγα μήπως μπορούσες να με βοηθήσεις να καταλάβω τι είναι αυτό. Σε ευχαριστώ πολύ

– Απονείρευτος.

Μόνο με θεραπεία μπορεί να απαντηθεί αυτή η ερώτηση. Ελπίζω να μην πεις κι εσύ ότι «σε στέλνω σε ψυχολόγο». Δεν σε στέλνω πουθενά, δεν είναι διαταγή (πώς θα μπορούσε να ήταν άλλωστε), ουδέτερη δήλωση είναι. Κάνε ό,τι θέλεις, αλλά κανείς δεν μπορεί να απαντήσει αυτή στην ερώτηση «τι είναι αυτό που μου λείπει» παρά μόνο εσύ, και αν δεν είσαι σε θέση να απαντήσεις, τότε ο πιο γρήγορος και σίγουρος τρόπος είναι να πας σε ψυχολόγο. Όχι για να σου πει ο ψυχολόγος, ούτε αυτός ξέρει (και σίγουρα δεν ξέρω εγώ, ούτε μπορώ να σε βοηθήσω. Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά και να  ήμουν, δεν θα μπορούσα να συμπεράνω από ένα κείμενο που έγραψες κάποια στιγμή). Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να παραδεχτείς και να αναγνωρίσεις τι σκέφτεσαι. Αν δεν πας, δεν ξέρω τι θα γίνει, μπορεί και να βρεις την απάντηση, μπορεί και όχι, μπορεί να βρεθείς κάπου καλύτερα, αλλά μπορεί και να θεριέψει το ερώτημα και να γίνεις πολύ χειρότερα. Εσύ αποφασίζεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News