Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

4

Γεια σου Α, μπα! Εύχομαι να είσαι καλά! Σου γράφω από το καραντινάτο Μόναχο όπου ζω εδώ και 3 χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο σχεδίαζα με τον σύντροφό μου ένα μεγάλο ταξίδι, από αυτά που ονομάζει κανείς ταξίδια ζωής, στο Περού,τη Βολιβία και τη Χιλή. Πήρα άδεια άνευ αποδοχών για 3 εβδομάδες, ένα χρόνο πριν για τον Απρίλιο του 2020, έκανα λίστες με όλα όσα χρειαζόμασταν, είδα πολλά βίντεο για να έχω μια ιδέα πώς είναι το Μάτσου Πίτσου και τυχόν δυσκολίες που μπορεί να συναντούσα, κλέισαμε πολλές πτήσεις, διαμονές, tour groups, είχα κλέισει ραντεβού για να κάνω το εμβόλιο κατά του κίτρινου πυρετου και, και, και… Φυσικά όλα ανατράπηκαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Όπως όλοι, έτσι και εγώ έπρεπε να ξεχάσουμε ό,τι σχεδιάσαμε λόγω κορωνοιού και να βάλουμε τη ζωή μας σε pause μέχρι να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Δεν μπορώ να περιγράψω τη στεναχώρια μου για την ακύρωση του ταξιδιού, μπορεί να φανταστεί κανείς τη ματαίωση και την απογοήτευση που ένιωσα. Αυτό το ταξίδι σήμαινε πολλά για ‘μένα. Σκέφτομαι όμως και κάτι αλλο που με ενοχλεί πολύ και έχει να κάνε μει τη γενικότερη στάση ζωής μου σαν άνθρωπος απέναντι στην καθημερινότητα. Αγχωνόμουν λοιπόν, πάρα πολύ για τα οικονομικά μου, καθότι από τον Ιανουάριο μείωσα τις ώρες στη δουλειά γιατί είχα κάποια θέμετα με την υγεία μου και το σώμα μου χρειαζόταν ξεκούραση. Μαζί με τις ώρες όμως μειώθηκαν και τα χρήματα οπότε έπρεπε να είμαι λίγο πιο προσεκτική. Όλη την ώρα κοιτόυσα τον αριθμό λογαριασμό μου, υπολόγιζα τα πάγια έξοδα του μήνα συν πολλά πράγματα που προέκυπταν και λίγο αυτό, λίγο εκείνο, πωπώ πρέπει να προσέχω, ναι αλλά θέλω να αγοράσω πράγματα για ‘μένα, όχι δώσε στο μεγάλο ταξίδι προτεραιότητα, θα τα καταφερω τον Απρίλιο που θα μου πληρώσουν μόνο μια εβδομάδα δουλειάς κ.λπ κ.λπ. Νιώθω τέρμα ηλίθια εκ των υστέρων γιατί γενικά μια χαρά τα βγάζω πέρα και με λιγότερα αλλά το στραβό μου το κεφάλι θέλει συνέχεια να ανησυχεί για βλακείες και μετά γίνονται κάτι τέτοια και νιώθω χαζή αλλά αν επιστρέψουμε στην κανονικότητα φοβάμαι πολύ για το ότι και πάλι δεν πήρα το μαθημά μου, θα ανησυχώ για βλακείες και μετά θα νιώθω χαζή αν κάτι παέι στραβά, αν όλα ξεφύγουν του σχεδιού και ελέγχου μου. Έχετε νιώσει και εσείς έτσι μετά από αυτό το φοβερό πράγμα που περνάμε ή μόνο εγώ τα έχω κάνει μέσα στο κεφάλι μου όλα σαλάτα και προσπαθώ να καταλάβω τί να αποφύγω στο μέλλον.. Να μειώσω τις προσδοκίες μου; Να μην αγχώνομαι για όλα; Μα πώς, όταν έχεις άλλα δεδομένα και αυτά ξαφνικά ανατρέπονται από αόρατες απειλές; Πώς θα γίνουμε λίγο πιο σοφοί ρε α,μπα όπως έγραψες και τις προάλλες; -Έμεινα με τα trekking shoes στο χέρι

5

Αγαπητή αμπα, γεια σου! Θέλω να σε ρωτησω κατι το οποίο με βασανίζει αρκετά και πραγματικα ελπίζω να δημοσιεύσεις γιατί δεν μπορεί.. Και κάποια άλλη θα βασανίζει εκεί έξω. Είμαι 28 και από τα 26 περίπου άρχισαν να βαράνε σαν τρέλα τα βιολογικά ρολόγια. Πάντα είχα μια συμπάθεια για τα μωρά σε πολυ φυσιολογικά πλαισια όμως, να παιξω λίγο με τα ξαδερφάκια, καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλυτερη εγώ, να απασχολησω τα παιδακια της γειτονιάς για να κουτσομπολευουν οι μανάδες μας ήσυχα και ωραια.. Τέτοια όμορφα, χωρίς ποτε να σκεφτω ευθύνες, αρρώστιες, ξενυχτια κλπ. Έρχονται λοιπόν τα 26 και βρίσκομαι να κρατάω στην αγκαλιά μου το ανιψάκι του τότε συντρόφου μου. Χωρίς να καταλάβω πως και γιατί τρέχει το δάκρυ κορομηλο. Τρελή συγκίνηση. Και από εκεί ξεκίνησε το κακό. Να βλέπω μωρά και να λιώνω, να μην μπορω να παρω τα μάτια μου απο πανω τους, να διαβάζω για μωρά, να ρωτάω φίλες και γνωστές πως ήταν η εγκυμοσύνη, να σκέφτομαι πως θα είναι ένα δικό μου. Να πηγαινω σε παιδικα παρτι και να κάθομαι με τα παιδια αντί με τους ‘μεγαλους’. Ευτυχώς έχω τη λογική να σκεφτω ότι δεν θέλω να κάνω παιδι με τον οποιοδήποτε, οποτεδήποτε. Ξέρω ότι το παιδι δεν είναι το happy end αλλά ένα ακόμη σκληρότερο challenge. Αυτά βέβαια τα λέω έξω απο το χορό, όντας σε σχέση κάνω γαργάρα πολλα γιατί νομίζω ότι πλησιαζω το στοχο (φρικαρω που το παραδεχομαι αλλά έτσι είναι). Τώρα που σου γράφω η καραντίνα με βρίσκει μόνη στο σπίτι, να βλέπω βιντεάκια από μωρά λίγο πριν κοιμηθώ. Να ακολουθώ μαμάδες Ελληνίδες και μη που ανεβάζουν στορι με τα μωρακια τους. Υπέροχο ε? Φοβάμαι τρελά. Ότι θα βρω κάποιον που δεν μου ταιριάζει πραγματικα αλλά που θα θελει κ εκείνος οικογένεια τη δεδομενη στιγμή και θα δέσουμε (άσχημα) με αυτόν τον τρόπο. Ότι και κάποιος αξιόλογος να μου κάνει κλικ μπορεί να τον τρομάξω με τα θέλω μου. Ότι δεν θα απολαυσω τη σχέση μου ήρεμα και καλά αλλά στο πισω μέρος του μυαλου μου θα σκέφτομαι ‘κάνει για πατερας? ‘ ‘κάνει για οικογένεια? ‘ αυτό συνέβει στην τελευταία σχέση μου. Και βρέθηκα να ακυρωνω συνεχώς έναν άνθρωπο που δεν μου έφταιγε σε τίποτα, απλά ήθελε να περασει καλά μαζί μου. Μετατρεπομαι σε κάτι που με κάνει να ανησυχώ γιατί παλιοτερα δεν ημουν έτσι. Ιδανικά θα ήθελα να είμαι με κάποιον που περναμε όμορφα μαζί ανεξαρτήτως παιδιων και οικογένειας, να δενουμε καλά και το παιδι να έρθει φυσικά και στην ώρα του όταν το θέλουν και οι δυο. Αυτό νομίζω είναι το φυσιολογικό. Όμως αυτή η επιθυμία μου για παιδιά με τρομάζει. Νομίζω με κάνει να τρέχω χωρίς λόγο, να ακυρωνω κόσμο χωρίς καν να δώσω ευκαιρία. Περνάει αυτό όπως ήρθε η θα μείνω έτσι? Πως θα χαλαρώσω?

– Ποτε θα γίνω μάνα???

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News