Αγαπητή «Α, μπα»: Έβλεπα τον πρώτο μου έρωτα, να περπατάει με άλλη και να μοιάζει χαρούμενος

Α μπα μου, Πάει καιρός (6 μήνες) από τη μέρα που τελείωσε η πρώτη μου και μεγαλύτερη ως τώρα σχέση μου. Με αυτόν τον άνθρωπο πέρασα μαζί μου όλη μου τη φοιτητική ζωή. Όλο το διάστημα ως τώρα έχω σκεφτεί πολλά, τα λάθη που έκανα εγώ, τα λάθη που έκανε εκείνος, τα όρια που δεν έβαλα, το ποσό πίσω έκανα το “εγώ” για το “εμείς”. Ο χωρισμός μου ήρθε ξαφνικός, βαρυς, δύσκολος αλλά εν τέλει συνειδητοποιησα (μήνες μετά γιατί στην αρχή με τίποτα) ότι ήταν για το καλύτερο γιατί αφενός εν τέλει δεν ταιριαζαμε (έκανες πέντε χρόνια να το καταλάβεις, συγχαρητήρια θα μου πείτε) και αφετέρου εγώ ούτως ή άλλως θα έφευγα από την πόλη των σπουδών μου και το ένιωθα ακόμα και πριν χωρίσω ότι μετά από αυτό η σχέση δεν θα κρατούσε, οπότε ίσως εν τέλει αυτό έγινε για καλό ώστε να μη βασανιστω περαιτέρω. Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσα υπερβολικά πολύ, ίσως και τυφλά και με πίκρανε πάρα πολύ. Μάζεψα τα κομμάτια μου, προχώρησα σχετικά γρήγορα στη ζωή μου γιατί με είχε απογοητεύσει τόσο που ηξερα εξαρχής ότι πισωγύρισμα δεν θα υπάρξει. Έχω λοιπόν μια σχέση με έναν άλλο άνθρωπο εδω και λίγους μήνες με τον οποίο περνάμε πολύ όμορφα. Προοπτικές για να κρατήσει δεν έχει διότι αυτός δουλεύει στο εξωτερικό και κανείς από τους δύο μας δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει τη ζωή του. Ξεκίνησε η σχέση με αυτό το δεδομένο και φαινομασταν και οι δύο οκ με αυτό. Ωστόσο, χθες είχα πάει στην πόλη που σπούδαζα να δω κάτι φίλους. Και εκεί Αμπα μου που περπατάω με το ωραίο μου το φορεματάκι, χαρούμενη που είδα τους φίλους και με το παγωμένο φρεντο μου στο χέρι χαρωπή, τσουπ στη γωνία ο πρώην με μια κοπέλα. Ευτυχώς στην απέναντι γωνία, ώστε να μη χρειαστεί να μπω στην άβολη θέση της χαιρετουρας γιατί ειλικρινά δεν ήθελα καθόλου. Αλλά Αμπα μου, μου κόπηκαν τα πόδια, άρχισε να χτυπάει σαν τρελή η καρδιά μου, και ίσως και να χλωμιασα. Τον έβλεπα εκεί χαρούμενο, τον πρώτο μου έρωτα, να περπατάει με άλλη και να μοιάζει χαρούμενος. Αυτός ο άνθρωπος που με πίκρανε, που με διέλυσε, τώρα με μια άλλη χαρούμενος. Πέταξα τον φρεντο από την ταραχή μου και πήγα άρον άρον στο αμάξι να γυρίσω στην πόλη μου. Οι φίλες μου μου άρχισαν η μία θεωρίες βρε Άστον τον @@@ (ναι συμφωνώ αλλά δεν είναι τόσο απλό), η άλλη το λογικό είναι να έχει άλλη βρε Ελένη κι εσύ έχεις άλλον (-χελοου το ξέρω αλλά δεν ήθελα και να δω την ευτυχία τους μέσα στα μούτρα μου -) και η άλλη αχ κι εμένα ο πρώην μου έχει άλλη (-άσχετο με το θέμα μας -). Εγώ όμως ταραχτηκα τόσο πολύ που εκνευριστηκα με μένα. Αυτός πάντα μου έλεγε (κι εγώ τα πίστευα, δυστυχώς) ότι θέλει να είμαστε μαζί, ότι δεν θέλει άλλη κοπέλα στη ζωη του, βρήκε μια να περνάει καλά και να συννενοειται, ότι δεν αντέχει να με δει να με ακουμπά άλλος και όλα αυτά. Και όλα αυτά τι; dust in the wind? Ετσι ειναι αγαπημένοι μου φίλοι; όλα όσα περάσαμε είναι απλά ενα τίποτα στο τέλος της μέρας; από όλα αυτά μένει μόνο ένα αγκάθι στην ψυχούλα; πείτε μου ως πιο έμπειροι και ίσως ώριμοι… Ευχαριστώ!

Μου φαίνεται ότι αυτό που λες είναι ότι εσύ δικαιούσαι να βρεις άλλον επειδή είσαι αυτή που ταλαιπωρήθηκε, αλλά αυτός, εφόσον σου έδωσε υποσχέσεις τότε που σου τις έδωσε, δεν έχει το ίδιο δικαίωμα.

Χωρίσατε επειδή δεν ταιριάζατε. Ταράχτηκες πολύ επειδή δεν έχεις ξεπεράσει ακόμα το τεράστιο χτύπημα που δέχτηκε ο εγωισμός σου. Νιώθεις ότι έδωσες πολλά και εξαπατήθηκες, και αυτός σου χρωστάει, άρα είναι τρομερή αδικία να είναι ευτυχισμένος, αντί να υποφέρει. Έδωσες πολλά, πιο πολλά από όσα έπρεπε, και αυτό ήταν ένα δικό σου λάθος, και όχι κάποια ανισορροπία που πρέπει να σου ξεπληρώσει το σύμπαν μέσα από την δυστυχία κάποιου άλλου. Αν έκανες πολλές υποχωρήσεις γιατί νόμιζες ότι έτσι θα τον κρατήσεις, έκανες διπλό λάθος, που είναι τρομερά κοινό στις νέες γυναίκες, ή πιο σωστά, στις γυναίκες γενικότερα. Μαθαίνουμε να είμαστε καλές, υποχωρητικές, γεμάτες κατανόηση, για να φάμε μετά τους κουβάδες με τις σφαλιάρες. Εσύ τώρα τρως τον δικό σου, και δεν έχει αδειάσει ακόμα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News